του Ηλία Φραγκούλη

Δεν πρέπει να είμαστε ενάντιοι στην ύπαρξη ενός λαϊκού σινεμά. Απλά, κάποιος, κάποτε, πρέπει να φροντίσει, αυτό το «λαϊκό σινεμά» να μην είναι μια σκέτη μεγέθυνση του τηλεοπτικού προϊόντος / θεάματος στη μεγάλη οθόνη. Ο «λαϊκός» πελάτης δεν χρειάζεται να είναι πάντοτε ένας αφελής στούρνος μόρφωσης ή ποιοτικού επιπέδου, που θα πάει στο σινεμά για να καταναλώσει ένα τηλεοπτικών προδιαγραφών σκουπίδι, επειδή ακριβώς αυτό τού δίδαξε να παρακολουθεί η ελληνική τηλεόραση. Και, ακόμη κι αν έτσι είναι, γιατί να πληρώσει για το ίδιο σκουπίδι που του προσφέρει «τζάμπα» το home entertainment (sic);

Από αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, δεν ξεφεύγει ούτε και το «The Bachelor», όσο κι αν προσπαθεί να το ανανεώσει με κάποιες ευρηματικές, οπτικές καφρίλες ο πρωτοεμφανιζόμενος Αντώνης Σωτηρόπουλος, ο οποίος αναπαράγει τα στερεότυπα της τηλεοπτικής αισθητικής, έχοντας ως βασικούς εχθρούς απέναντί του ένα σενάριο βγαλμένο από «αυτόματο πιλότο», ένα καστ που θα έπρεπε να επιστρέψει σε σχολή υποκριτικής και μια εικόνα βιντεΐλας που θα έστελνε κάθε dp στα όρια της αυτοχειρίας.

Ο σεναριακός σκελετός φλερτάρει άγαρμπα με την ιδέα του αμερικάνικου «The Hangover» (2009), ενίοτε και πραγματικά εξόφθαλμα (η σκηνή του κατεστραμμένου σπιτιού της Θεσσαλονικιάς φίλης από τα παλιά), χωρίς να φτάνει όμως και την υπερβολή της πλοκής εκείνου. Εδώ, αντί για το με το ζόρι «φορεμένο» και στα ελληνικά γαμήλια έθιμα περίφημο «bachelor party», έχουμε το σμίξιμο τεσσάρων φίλων προ του γάμου του ενός από αυτούς, με μια σχηματοποίηση χαρακτήρων συνηθισμένα προκάτ. Ο διαζευγμένος πηδηχταράς, ο παντρεμένος με μαύρη (για να «διασκεδάσουμε» και με ένα πιο… κοινωνικό «πρόβλημα») και ο πανταχού παρών gay περνάνε μαζί μια νύχτα στο σπίτι του γαμπρού πίνοντας… τον Βόσπορο, ώσπου στην παρέα προστίθεται και ο πεθερός, ο οποίος αντιτίθεται μαχητικά στην προοπτική του χορού τού Ησαΐα με τη μονάκριβή του κόρη. Τύφλα στο μεθύσι και «στα χέρια» όλοι μεταξύ τους, θα βρεθούν ξαφνικά σε μια… νεκροφόρα, οδικώς για Θεσσαλονίκη, με τη σαχλή δικαιολογία του μεγάλου που «θα δείξει» στους νέους πώς διασκεδάζουν στη «συμπρωτεύουσα», όπου έζησαν και οι τέσσερις ως φοιτητές στο παρελθόν.

Ακόμη και αν τα πράγματα κάπως αντέχονται μέχρι να βγουν από τα σύνορα της Αττικής, η συνέχεια μπορεί να χαρακτηριστεί «για γέλια», με μια λανθάνουσα αντίληψη οπτικής. Η (υπερβολικά) τουριστική απεικόνιση της πόλης κάνει το «Κάτι να Καίει» του ’64 να μοιάζει με πτωχό συγγενή και κάπου εδώ πρέπει να γίνει, επιτέλους, και μια παρατήρηση για τον εξωφρενικό κορεσμό της χρήσης πλάνων από drones, που αντί να εντυπωσιάζουν, πλέον, φτηναίνουν όλο και χειρότερα την τελική εικόνα μιας κινηματογραφικής παραγωγής. Στο φινάλε, στη Θεσσαλονίκη πηγαίνουν, ρε παιδιά, όχι στο Λας Βέγκας, ήμαρτον κιόλας!

Χωρίς κινητά, χωρίς ρευστό ή κάρτες πιστωτικές και με μια πρώην φίλη που… της είχαν χτίσει την εξώπορτα για να μην πάει να δώσει πανελλήνιες (κάπου εδώ αναζητάς ντουβάρια…) και σήμερα αντί για πτυχιούχος έχει «ξεπέσει» ως χορεύτρια σε σχολή με ειδικότητα στο tango (με απείρου κάλλους σκηνή χορογραφίας στα Λαδάδικα!), το παρεάκι θα προσπαθήσει και να το διασκεδάσει (βλέπε στριπτιτζάδικο) και να γυρίσει πίσω στην Αθήνα, ενώ ο πεθερός έχει αποπειραθεί να το σκάσει με τη νεκροφόρα, μένει από καύσιμα και ζητά βοήθεια σε νευρολογική κλινική για τα πανηγύρια (σχεδόν όπως και το φιλμ). Πίσω στην πρωτεύουσα, η νύφη φοβάται μην είναι βαρύ το «κέρατο» που θα της φορέσει ο αγαπημένος της, ενώ φίλοι και συγγενείς των υπολοίπων της παρέας δημιουργούν ένα καταστασιακό μικρομπουλούκι. Εδώ, βέβαια, είναι άξιον απορίας το γιατί στην εισαγωγή της ταινίας είδαμε την οικογένεια του γαμπρού (χαριτωμενιά η σκηνή με τους ΑΕΚτζήδες αδελφούς), η οποία κατόπιν… αναζητείται μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως «υποπλοκή» που δεν φτούρησε. Το πώς, δε, ο αρχικά «στην ντουλάπα» ομοφυλόφιλος, ενώ το coming out του γίνεται μόνο στον έναν απ’ τους κολλητούς και στο πόδι, γρήγορα περιφέρει την proudness του (ερμηνευτικά όταν το θυμάται ο ηθοποιός) εις αδιαφορίαν των πάντων, ξεμπροστιάζει ακόμα περισσότερο τη δουλειά που… δεν έχει γίνει στη δραματουργία.

Με την όλη αρρυθμία και την έλλειψη κωμικού timing συμπορεύονται και οι πρωταγωνιστές του «The Bachelor», με εξαίρεση τον Γιάννη Ζουγανέλη, ο οποίος διαθέτει μια χαρισματική στόφα για το συγκεκριμένο είδος και αβίαστα μπορεί να προκαλέσει (έστω και) το μειδίαμα. Οι υπόλοιποι, κάνουν «ανάγνωση» ατακών σε πρόβα για τους ρόλους τους. Δυστυχώς, οι θεατές που θα αποπειραθούν να απολαύσουν (αστεϊσμός) το φιλμ στις αίθουσες δεν θα έχουν τη χαρά να δουν και την πιο κωμική στιγμή του, στο φινάλε, διότι αυτή πραγματοποιήθηκε ζωντανά, στη δημοσιογραφική προβολή τού «The Bachelor», με συνάδελφο να τρέχει πάνω-κάτω στο σινεμά, καταλήγοντας με μια τεράστια, ανοιχτή αγκαλιά μπροστά στη μεγάλη οθόνη (αλήθεια)! Είναι αυτό που αποκαλούμε… άκρατος ενθουσιασμός.