του Ηλία Φραγκούλη

Μόλις ένα «τσικ» πιο πάνω το πετύχανε το upgrade οι παραγωγοί του sequel του περσινού sleeper hit «The Bachelor». Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να δω κάτι πραγματικά πιο αξιοπρεπές, αλλά είναι τόσo πολλά τα προβληματικά συστατικά και τούτη τη φορά, που κάποια στιγμή η ελπίδα… ξεψυχά. Από την άλλη, όμως, υπάρχει κάτι ανανεωτικό στη δεύτερη απόπειρα, κάτι πιο αυθεντικό από τις υπόλοιπες λαϊκουργιές «αρπαχτής» που βλέπουμε συνήθως στο είδος της κωμωδίας στην Ελλάδα, με έμφαση σε κάτι το οποίο τείνουν να παραγνωρίζουν οι «φωστήρες» της ελληνικής κινηματογραφίας: το «The Bachelor 2» τολμά να απευθύνεται (περισσότερο) στο νεανικό κοινό, κατηγορία θεατών που σπάνια ταυτίζεται με φιλμ το οποίο μιλά τη γλώσσα μας! Καφρίλα, ξε-καφρίλα, η ταινία πουλάει στην πιτσιρικαρία των multiplex κάτι που μπορεί να την πείσει να φτάσει στο ταμείο και να κόψει εισιτήριο… για να πάει σινεμά!

Κάπου εδώ μας τελειώνουν τα ευχάριστα, διότι για να δουλέψει ακόμη καλύτερα η «συνταγή» θέλει και κάποιες παραπανίσιες δόσεις ταλέντου. Το σινεμά δεν είναι μονάχα ένα… «ανέκδοτο», επειδή τυγχάνει να βρισκόμαστε στο συγκεκριμένο genre. Η κωμωδία είναι σοβαρό πράγμα. Θέλει σενάριο με ιστορία και χιουμοριστική γραφή, θέλει ατακαδόρικες στιγμές, θέλει βαρβάτη καταστασιακή πλάκα, θέλει timing και στήριξη γερή (και από τους ηθοποιούς που θα αναλάβουν να μας ψυχαγωγήσουν). Έστω κι ένα από όλα αυτά να μην λειτουργήσει σωστά, πας ολοταχώς για το χαντάκι…

Η ιστορία; Μια από τα ίδια. Η λογική που «δανείστηκε» το πρώτο φιλμ από το αμερικάνικο franchise του «The Hangover», αλλάζει location, πετάγεται μέχρι Κρήτη μεριά, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα τοπικιστικά στερεότυπα (προφανώς καλύτερα από τον πρόσφατο «Θησαυρό») και προδιαθέτει για μεγαλύτερη ευθυμία από αυτά που είδαμε και ακούσαμε στη Θεσσαλονίκη. Ναι, υπάρχει η ντοπολαλιά, υπάρχουν οι οικογενειακές βεντέτες, η παρασκευή «οινοπνεύματος» (κάτι παραπάνω από το κυριολεκτικό…), οι φυτείες «χόρτου», η αγάπη προς τα… πυρομαχικά και ό,τι άλλο φαντάζεσαι, δίχως ίχνος αναφοράς στην πολιτική, ατυχώς (στοιχείο που θα πρόσθετε μερικά καλά, «διαχρονικά» αστεία, αλλά είναι προφανής η «politically correct» γραμμή της παραγωγής, να αποφύγει κάθε είδους «χρωματισμούς»…). Έλα, όμως, που ο χαβαλές δεν έχει ακουμπήσει το σενάριο, με αποτέλεσμα να παρακολουθείς το (από άποψης υποκριτικής) χειρότερο team πρωταγωνιστών που θυμόμαστε εδώ και χρόνια σε κινηματογραφική ταινία να «αυτοσχεδιάζει» φαρσικά, μπας και βρει τον στόχο με καμία ατάκα και προκύψει ένα κάποιο γέλιο από τον θεατή (όχι τα «κτήνη» του target group, αυτά δεν θα φτάσουν το φιλμ μέχρι τέτοιου επιπέδου ανάλυση…). Οι υποστηρικτικοί, δεύτεροι χαρακτήρες (κυρίως από τη μεριά των σογιών του γαμπρού και της νύφης) όλο και κάτι σώζουν από αυτό το ερμηνευτικό ναυάγιο, δυσχεραίνοντας, βέβαια, την κατάσταση για τους βασικούς ηθοποιούς, από τους οποίους ο Γιάννης Τσιμιτσέλης μοιάζει με κάτι σαν «Μάρλον Μπράντο», πλέον!

Η αντικατάσταση του σκηνοθέτη στο «The Bachelor 2», είναι ένα ουσιαστικό plus, αφού ο Γιάννης Παπαδάκος προέρχεται από τον χώρο των music promo, έχοντας στο βιογραφικό του και κάποια πείρα από φωτογραφία, μοντάζ και γραφικά / animation. Η εικόνα είναι φρεσκαδούρα, ο ρυθμός τσουλάει, αλλά η κατανόηση του τι εστί σενάριο και πώς υπηρετούμε ένα κινηματογραφικό είδος, βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα. Χωρίς υποστήριξη από τους ηθοποιούς, χωρίς ένα μοντάζ που να «πετάει» (αντί να σου πετάει κάποιες συμπαθείς σε ρυθμό εναλλαγές πλάνων / σκηνών διαλόγου και τοπίων της Κρήτης δίχως προμελετημένη σκέψη), χωρίς ίχνος κορύφωσης στο φινάλε, ο Παπαδάκος μάλλον βαράει με άσφαιρα, προκαλώντας εντυπώσεις.

Θα μπορούσε να βγει κάτι καλύτερο από έναν σκέτο (και ζορισμένο) χαβαλέ, θα μπορούσε ακόμη και ο Τόνι Σφήνος να απογείωνε περισσότερο (και ολόκληρο!) το φιλμ… αν είχε έναν πραγματικό ρόλο (αντί της απλής περιφοράς της γνωστής καρικατούρας / persona του επί της οθόνης), θα μπορούσε και να μην μας είχε βγει το μάτι από την πολλαπλή και ενίοτε ακραία «τοποθέτηση προϊόντων» (sic), που αν ρωτάς κι εμένα, μάλλον περισσότερο κακό κάνει στα προϊόντα όταν ο κόσμος γελά με την κραυγαλέα εμφάνισή τους σε (μέχρι και αποκλειστικά, κοντινά) πλάνα. Επειδή, λοιπόν, προβλέπω και μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία αλλά και επιθυμία να… τριτώσουν οι παντρειές για την παρέα του «The Bachelor», επισημαίνω τα σημεία όπου πρέπει να… στρώσει κώλο και να δουλέψει η παραγωγή. Διότι τούτο το franchise, αν μη τι άλλο, είναι πολύ πιο τίμιο σε προθέσεις από άλλες ελληνικές (ο Θεός να τις κάνει) κωμωδίες. Λαϊκουργιάς. Ναι. Τι;