του Νίκου Παλάτου

Με την κωδική ονομασία «Πράκτωρ 355» έχει μείνει στην αμερικανική Ιστορία μία αγνώστου ταυτότητας κατάσκοπος, η οποία έδρασε κατά την περίοδο της Αμερικανικής Επανάστασης του 18ου αιώνα. Αν και διάφορες εικασίες έχουν γίνει από ιστορικούς για το ποια μπορεί να κρυβόταν πίσω από το συγκεκριμένο κωδικό, ουδείς έχει καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα. Το βέβαιον είναι πως επρόκειτο για κατάσκοπο θηλυκού γένους, αφού ο αριθμός 355 αυτό υποδήλωνε και πως, κατά πάσα βεβαιότητα, η εν λόγω κυρία ιστορικά αποτελούσε την πρώτη Αμερικανίδα κατάσκοπο. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ταινία «Πράκτορες 355»; Μα, καμία, φυσικά! Και μακάρι αυτή να ήταν η μοναδική της αστοχία.

Η ιδέα για το φιλμ γεννήθηκε στο set του «X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας» (2019), όταν η Τζέσικα Τσάστεϊν έριξε στον σκηνοθέτη Σάιμον Κίνμπεργκ την πρόταση να γυρίσουν μια all-female κατασκοπευτική περιπέτεια. Εκείνος δέχτηκε και η Τσάστεϊν, εκτελώντας χρέη παραγωγού, ξαμολήθηκε να βρει συμπρωταγωνίστριες, διανομή και τα ρέστα. Το σοφό, βέβαια, θα ήταν να έβρισκε και σκηνοθέτη, αφού ο Κίνμπεργκ με το υπερηρωικό εκείνο ντεμπούτο του δεν είχε καταθέσει και τίποτε σπουδαία διαπιστευτήρια (για να το θέσω κομψά). Ως σεναριογράφος, δε, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, καθώς (σύμφωνα με το βιογραφικό του) οι αμέσως προηγούμενες δουλειές του ήταν τα αλήστου μνήμης «X-Men: Απόκαλιψ» (2016) και «Fantastic Four» (2015). Με το «Πράκτορες 355», όχι μόνο δεν μπαίνει στον ίσιο δρόμο, αλλά κάνει τις συγγραφικές του μέρες στο «Mr. & Mrs. Smith» (2005) να μοιάζουν με άπιαστο κολοφώνα έμπνευσης.

Ένα άκρως θανατηφόρο ηλεκτρονικό υπερόπλο πέφτει στα χέρια διεφθαρμένου Κολομβιανού πράκτορα, ο οποίος μην γνωρίζοντας την τεράστια αξία του, προσπαθεί να το «σκοτώσει» για ένα κομμάτι ψωμί. Κλείνει με τη CIA τη μπίζνα της αγοραπωλησίας στο Παρίσι, πλην όμως, είναι τέτοια η δύναμη που το μαραφέτι αυτό μπορεί να προσδώσει στον κάτοχό του, που κατασκοπευτικές υπηρεσίες άλλων χωρών επιθυμούν να το πάρουν διακαώς στα χέρια τους. Όταν η δουλειά στη γαλλική πρωτεύουσα στραβώνει, η Αμερικανίδα πράκτορας που σε πρώτη φάση τα θαλάσσωσε, αναγκάζεται να συμμαχήσει με Αγγλίδα συνάδελφο της ΜΙ6 (την οποία γνωρίζει από παλιά), με Γερμανίδα άσπονδη φίλη από τη BND και Κολομβιανή ψυχολόγο, που με τα πρακτοριλίκια μεγάλη σχέση δεν έχει αλλά… μαθαίνει γρήγορα. Στόχος όλων, αφενός ν’ ανακτήσουν το πολύτιμο κρυπτογραφικό πρόγραμμα, αφετέρου να καθαρίσουν το όνομά τους, μιας και από τις υπηρεσίες τους λογίζονται (λίγο ή πολύ) ως «πουλημένες», πλέον. Το εγχείρημα το οποίο αναλαμβάνουν φυσικά και δεν είναι εύκολο, αφού (όπως όλοι καλά γνωρίζουμε) στον κόσμο της κατασκοπείας οι προδότες και οι διπλοί πράκτορες αποτελούν είδος εν αφθονία, ενώ το κοσμοπολίτικο του επαγγέλματος δεν εγγυάται απαραιτήτως ξέγνοιαστες ταξιδιωτικές εμπειρίες.

Βαδίζοντας στα ασφαλή (;) χνάρια της girl power περιπέτειας της μοδός (το «Εκρηκτικό Κοκτέιλ» ήταν το πιο πρόσφατο δείγμα που έφτασε στα μέρη μας, με τα επίσης εκ της περσινής πλούσιας εσοδείας «Kate», «Jolt» και «The Protégé» να μένουν εκτός ντόπιας διανομής), που υπόσχεται άφθονο ξύλο και δράση, η σεναριακή έμπνευση του «355» φαίνεται ν’ αρχίζει και να σταματά στη διά στόματος Τζένιφερ Λόρενς ρήση από τον «Μαύρο Φοίνικα», που έλεγε πως πάντοτε οι γυναίκες είναι εκείνες οι οποίες σώζουν την κατάσταση. Η προσπάθεια για κάτι που θα μοιάζει με συνδυασμό από Τζέιμς Μποντ και «Επικίνδυνες Αποστολές», σκοντάφτει αρχικά στην σκηνοθεσία, η οποία μοστράρει (εντελώς αναίτια) κάμερα στο χέρι και travelling 360 μοιρών ωσάν την τελευταία μεγάλη κινηματογραφική ανακάλυψη, πριν γκρεμοτσακιστεί εντελώς από το θλιβερό σενάριο, που ξεκινά με κάργα προβλεψιμότητα για να καταλήξει σε αληθινό τραγέλαφο.

Η μαντεψιά περί της ταυτότητας του προδότη είναι του τύπου «κλέβω εκκλησία», τις δε προθέσεις της δήθεν μυστήριας Κινέζας που μπαίνει στην πλοκή στο δεύτερο μέρος του φιλμ, φροντίζει να τις κάνει απολύτως σαφείς η… αφίσα της ταινίας (όχι, δηλαδή, πως σε αντίθετη περίπτωση θα έπεφτε κάποιο σκοτεινό πέπλο μυστηρίου). Από την άλλη, το πιστολίδι στη υπαίθρια αγορά του Μαρόκου μόνο ως παρωδία μπορεί να αντιμετωπιστεί, ενώ το όλο background της κατασκευής και εμπορίας του υπερόπλου που με το πάτημα ενός κουμπιού ρίχνει αεροπλάνα, κτήρια και ό,τι άλλο έχει κάποιος όρεξη να καταστρέψει, μόνο ως άγριο τρολάρισμα μπορεί να σταθεί. Για να μην πιάσουμε τον χαρακτήρα της μαμάς – ψυχολόγου που άμα λάχει ρίχνει και καμιά μπουνιά (την οποία υποδύεται με τσαχπινιά και… κλάμα η Πενέλοπε Κρουζ), διότι δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο.

Κάπως έτσι, το μόνο για το οποίο το «355» μπορεί να «πανηγυρίζει» είναι πως βούτηξε χαρωπά στον ωκεανό του σύγχρονου diversity (λευκή, μαύρη, Λατίνα, Ασιάτισσα, να τ’ αφήσω;) και το γεγονός πως ενδύθηκε μετά χαράς τη φορεσιά του trendy φεμινισμού, αφού τα κορίτσια εδώ χάμω, προσπαθώντας ν’ αποδείξουν για νιοστή φορά στο σινεμά των τελευταίων ετών πως τα καταφέρνουν καλύτερα από τους άνδρες στο ξύλο, δέρνουν αβέρτα. Κάτι που από μόνο του είναι λυπηρό, διότι «Atomic Blonde» (2017) ένα βγήκε και άλλο σαν κι αυτό (μέχρι στιγμής) δεν έχει, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των σχετικών εγχειρημάτων εσχάτως δείχνουν να αρκούνται στη ρηχή καταγραφή της girl power υπεροχής, αδιαφορώντας για κάτι πέραν τούτου, με αποτέλεσμα ν’ αποτυγχάνουν παταγωδώς, μιας και η σεναριακή ευφυΐα αποτελεί είδος προς εξαφάνιση για τούτο το αδόκιμο genre. Στην προκειμένη, το φινάλε αφήνει ορθάνοιχτο παράθυρο για sequel. Να βάλουμε στοίχημα πως εάν προκύψει ποτέ (#diplhs) κάτι τέτοιο, θα φέρει τον τίτλο… «Πράκτορες 356»;