του Ηλία Φραγκούλη

Καθώς έπαιζαν οι τίτλοι τέλους του πρώτου μέρους της «Θανάσιμης Εκδίκησης», δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι ότι ο Τομ Κρουζ είναι ο τελευταίος αληθινός star που έβγαλε το Χόλιγουντ, με μια στόφα που παραπέμπει στο κλασικό παρελθόν των studios. Δεν υπήρξε κανένας άλλος μετά απ’ αυτόν, όχι απλά που να προσπάθησε να του μοιάσει, αλλά και που να (τον) έφτασε σε παρόμοια επίπεδα γοήτρου, δημοφιλίας και κατορθωμάτων (έστω και στο πλαίσιο της φιλμογραφίας του). Από ταμειακές αποδόσεις και franchises, μέχρι και συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες που τον χειρίστηκαν (και) ως έναν ικανότατο ερμηνευτικά ηθοποιό, ο Τομ Κρουζ τα έκανε όλα. Και δεν βλέπω να επαναλαμβάνεται αυτό το φαινόμενο στο σινεμά, για πολλά χρόνια (αν όχι ποτέ!)…

Για την ταινία τώρα, τι να πω; Αρχικά, ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα! Σινεμά, με την πλήρη έννοια της λέξης. Σίγουρα ισάξια με την «Πτώση» του 2018 και σε πολλά σημεία upgraded σε εκτέλεση, συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο την πλοκή με την αριστεία κατασκευής, σχολιάζει… ψυχαγωγικά κάποιες από τις τεχνολογικές αγωνίες του σήμερα, χαρίζει σεκάνς δράσης ασύγκριτα ρεαλιστικές που μπαίνουν στην κατηγορία του instant classic με το που τις δεις (και κλείσεις το στόμα σου μετά…), ενώ δεν κρύβει και μια διάθεση να παίξει με «Easter eggs» σινεφιλίας, από τον πρώτο «Ροζ Πάνθηρα» (1963), την «Κλέφτρα» (1966) και το «Wanted» (2008), για να αναφέρω αυτά που με έκαναν να μειδιάσω κομμάτι πιο ευχάριστα.

Υπάρχει μια αχρείαστη «κοιλιά» στη μεγάλη σεκάνς του βενετσιάνικου gala, η οποία εκλιπαρεί για ένα γερό ψαλίδισμα στο μοντάζ, ώστε να επιτρέψει στη «Θανάσιμη Εκδίκηση» ν’ αγγίξει την τελειότητα, όμως, η καταδίωξη στη Ρώμη και η αδιανόητα μπριόζα κορύφωση στο Οριάν Εξπρές, σαφώς και καταφέρνουν να σε κάνουν να ξεπεράσεις κάθε ενδοιασμό και ν’ απολαύσεις αυτά που έχει να σου προσφέρει η ταινία στη μεγάλη οθόνη. Είναι έργο που απαιτεί μεγάλες διαστάσεις και προσφέρει μεγάλο θέαμα, με stunts του Τομ Κρουζ που αψηφούν από τη λογική έως και… την ηλικία του (!). Πλέον, ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο… κοντός με το αγορίστικο look, αλλά ένας ηθοποιός που πείθει για την ωριμότητα και τη φινέτσα του, φέρνοντας στο νου το παλαιομοδίτικο πρότυπο ενός Κάρι Γκραντ (από την περίοδο των χιτσκοκικών περιπετειών, αλλά δίχως να τον παρασύρει το σενάριο σε παρόμοια χιουμοριστικά μονοπάτια).

Η μόδα που μαστίζει το Χόλιγουντ εσχάτως, με το «η συνέχεια προσεχώς», εδώ δεν πέφτει καθόλου άγαρμπα, ούτε σου «πουλάει» ένα cliffhanger με το ζόρι, για να «τσιμπήσεις» το δόλωμα και να θέλεις να γυρίσεις τρέχοντας στο σινεμά το 2024. Περισσότερο σε κάνει να… ζηλεύεις που δεν έχει κι άλλο! Όσο για την επιστροφή του κοινού, αυτή είναι δεδομένη. Ο Τομ Κρουζ να ‘ναι καλά!