του Ηλία Φραγκούλη

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η εντύπωση που σου δίνει το «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση», πως ο Τομ Κρουζ εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε πλάνο του έργου! Είτε τρέχει αδιάκοπα, είτε κάνει τα δικά του (και εξωφρενικά σε δυσκολία) stunts, είτε προσπαθεί να προσδώσει στον στερεοτυπικό και «χάρτινο» χαρακτήρα τού Ίθαν Χαντ μια επιπλέον βαρύτητα που θα προκαλέσει στον θεατή κάποια συναισθήματα έγνοιας για τον ήρωα που υποδύεται. Ό,τι κι αν κάνει εδώ, είναι απόλυτα δικό του. Από… τα πάντα μπροστά από τον φακό έως την παραγωγή του φιλμ όταν οι κάμερες σταματάνε να γυρίζουν. Και με το που ξεκινούν τα end credits τούτου του sequel, δεν σου μένει τίποτε λιγότερο από το να στέκεις εκστατικά χαρούμενος γι’ αυτό που παρακολούθησες, με ακόμη μεγαλύτερες δόσεις σεβασμού προς το πρόσωπο του Κρουζ. Του τελευταίου ικανού (και ταλαντούχου, ειλικρινά) star που ανακάλυψε το Χόλιγουντ και το κοινό οδήγησε στα ύψη της δημοτικότητας (όσο και στα τάρταρα της περιφρόνησης!). Το έκανε καλά. Πάντοτε. Και συνεχίζει.

Πιο χορταστική από όλες τις προηγούμενες «Επικίνδυνες Αποστολές», η «Πτώση» σε βάζει κατευθείαν στο ψητό της πλοκής, με το ζητούμενο των πυρήνων πλουτωνίου που δεν πρέπει να βρεθούν στα χέρια των Αποστόλων, διότι θα χρησιμοποιηθούν στο ολέθριο για την ανθρωπότητα σχέδιο αυτής της αναρχικής οργάνωσης που δρα με motto το «Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια μεγάλη οδύνη». Ο Ίθαν Χαντ και οι σταθεροί του συνεργάτες, ο Λούθερ και ο Μπέντζι, βρίσκονται διαρκώς στο πλευρό του, προσπαθώντας να εντοπίσουν ανθρώπους – συνδέσμους του εχθρικού μετώπου, ώστε να αποσπάσουν το πλουτώνιο, αντιμετωπίζοντας την καχυποψία της Έρικα Σλόουν της CIA, η οποία τους βάζει μια νέα γερή τρικλοποδιά στο πρόσωπο του Όγκαστ Γουόκερ, ενός άγρυπνου φρουρού κάθε κίνησης του Χαντ.

Ακολουθώντας όλο και περισσότερο τα χνάρια των περιπετειών του Τζέιμς Μποντ, «Η Πτώση» φροντίζει να βρίσκεται διαρκώς… στο πόδι, αλλάζοντας locations ανά τον κόσμο (με βασικούς πρωταγωνιστές το Παρίσι και το Λονδίνο) και μην επιτρέποντας στον θεατή να πάρει ανάσα, με απανωτά cliffhanger, ανατροπές που συνήθως βασίζονται στη χρήση μασκών οι οποίες καμουφλάρουν άψογα τις πραγματικές ταυτότητες των ηρώων, αλλά και μια πρόθεση ανθρωπιάς στους χαρακτήρες. Ως σεναριογράφος, ο Κρίστοφερ ΜακΚουόρι ενδιαφέρεται να τονίσει και τη θνητότητα του Χαντ, που μπορεί να φαντάζει σαν superhero με ατελείωτα αποθέματα ενέργειας, όμως στο βάθος είναι ένας κοινός άνθρωπος που έχει ήδη θυσιάσει την αγάπη του (βλέπε την παρελθούσα και ατυχούς κατάληξης ιστορία με την Τζούλια) για το υγιές και ασφαλές μέλλον εκατομμυρίων πολιτών τούτου του κόσμου, και δεν διστάζει να ρισκάρει τη σωματική του ακεραιότητα μέχρι… θανάτου για να επιτύχει την κάθε του αποστολή.

Από την άλλη, ο σκηνοθέτης ΜακΚουόρι εκτελεί ένα είδος «παραγγελιάς» διαισθανόμενος απόλυτα την ευθύνη της συνεργασίας του με έναν απαιτητικότατο Κρουζ και φέρνει εις πέρας με επαγγελματισμό τη δική του αποστολή. Χωρίς το άγχος των σκηνοθετών που ανέλαβαν τους τελευταίους Μποντ, ο ΜακΚουόρι δεν χρειάζεται να μοχθήσει για να «ανανεώσει» το είδος, ούτε καν να… πουλήσει μούρη ικανοτήτων με σκηνές καταδίωξης που έτσι κι αλλιώς έχουν υψηλότερα μέτρα και σταθμά σύγκρισης. Η δουλειά του είναι να κρατά τον ρυθμό και να… τρέχει ξοπίσω από τον Χαντ / Κρουζ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν είναι, λοιπόν, ότι στην «Πτώση» συμβαίνουν πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά, ούτε και το ότι εδώ τα «επαναλαμβάνουν» ακόμη καλύτερα. Είναι η χημεία που επιτυγχάνει ο Κρουζ σαν ένα είδος απόλυτου υλικού, μέσω του οποίου ολόκληρη η ταινία προκαλεί μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις με εύστοχα αποτελέσματα. Είναι σχεδόν μαγικό. Και πιστώνεται στην αφοσίωση που επιδεικνύει σε τούτο το project ο Κρουζ.

Στην τελική, το «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση» φαντάζει σαν ένα «ποτ-πουρί» από σεκάνς δράσης που αψηφούν λογική και σασπένς για να σε «στείλουν» ψυχαγωγικά, διατηρώντας μια πειστικότητα ρεαλιστικού (και όχι καρτουνίστικα υπερβολικού ή χιουμοριστικού, όπως στο «Wanted» του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ, για παράδειγμα, το οποίο μνημονεύω ιδιαίτερα για εκείνη την αδιανόητη πτώση του τρένου στη χαράδρα) και γήινου. Με ωριμότερους χαρακτήρες, που ο χρόνος «γράφει» πλέον την πείρα στα πρόσωπά τους. Με ρυτίδες, φόβους, μικροελαττώματα, προσωπικές ήττες και το κουράγιο να μην σταματούν μπροστά στην όποια πρόκληση. Από το 1996 μέχρι σήμερα, στην έκτη τους «Αποστολή», ο Ίθαν, ο Λούθερ και ο Μπέντζι μπορούν πλέον να κάνουν μέχρι και ολόκληρο 007 να ζηλεύει!