του Ηλία Φραγκούλη

Ένα πράγμα που σέβομαι απόλυτα είναι το ψυχαγωγικό σινεμά. Πόσω μάλλον όταν, στο πέρασμα των όποιων δεκαετιών, ένα φιλμ μπορεί να σε κάνει να μονολογείς… «Τέτοιες ταινίες δεν γυρίζονται, πια». Μέσα σε λιγότερα από τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά του «Ροζ Πάνθηρα», ο Μπλέικ Έντουαρντς μας έχει ταξιδέψει (κανονικά) μέχρι τη Ρώμη, το Χόλιγουντ, το Παρίσι και την Κορτίνα της δεκαετίας του ‘60, τα opening credits μας έχουν συστήσει τον ομώνυμο animated ήρωα και το μουσικό θέμα του Χένρι Μαντσίνι μας κάνει να χαμογελάμε νοσταλγικά στην κάθε νότα του. Με τέτοια ομορφιά, κομψότητα και κινηματογραφικότητα όλα αυτά, που σχεδόν σου κόβεται η ανάσα!

Τι να πρωτοπείς γι’ αυτό το έργο; Δεν σηκώνει αναλύσεις. Απλά, το απολαμβάνεις. Η πλοκή του παρακολουθεί χαρακτήρες με διπλούς ρόλους και εγκληματική δραστηριότητα, οι οποίοι συνδέονται μ’ ένα θρυλικό διαμάντι που γίνεται στόχος ενός από τους διασημότερους και πλέον ασύλληπτους διαρρήκτες στον κόσμο. Δυστυχώς, τις έρευνες από πλευράς της Αστυνομίας έχει αναλάβει ο Επιθεωρητής Κλουζό, μια κινούμενη συμφορά μηδενικής ευφυίας, ο οποίος ρεζιλεύεται με την παραμικρή του (απόλυτα άτσαλη και λάθος) κίνηση.

Το κοσμοπολίτικο θέαμα δεν σταματά να ανταμείβει τον θεατή, καθώς η φαρσικότητα της παρουσίας του Πίτερ Σέλερς βγάζει αβίαστα το γέλιο σε σκηνές σωματικού χιούμορ που φωνάζουν «all-time classic», σχεδόν όλα τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας κουβαλάνε και μια πλευρά μυστηρίου που εξυπηρετεί τις διάφορες μικροανατροπές, το εγκληματικό background σχεδόν παρωδεί μα και μνημονεύει μαζί φιλμ τύπου «Το Κυνήγι του Κλέφτη» (1955), ενώ το καστ λάμπει από παλιομοδίτικη φινέτσα αστέρων. Και μόνο η παρουσία της Καπισίν και της Κλάουντια Καρντινάλε δεν αφήνει ίχνος αμφισβήτησης γι’ αυτό.

Υπό το πρίσμα της… δυσκοίλιας κριτικής «θεώρησης», τούτο το έργο δεν μπορεί ν’ αποκαλείται «αριστούργημα». Για τους περισσότερους συναδέλφους μου, το σινεμά του Μπλέικ Έντουαρντς δεν απέχει πολύ από εκείνο του… Γιάννη Δαλιανίδη! Βάλε, όμως, να ξαναδείς τον «Ροζ Πάνθηρα» όσες φορές θελήσεις κι αν σου μείνει κακή κουβέντα ή κάτι αρνητικό στο μυαλό, μάλλον δεν έμαθες ποτέ να διασκεδάζεις στη ζωή σου. Μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί μια τέτοια διαπίστωση. Προσωπικά, με πιάνουν ρίγη συγκίνησης κάθε φορά που βλέπω την Φραν Τζέφρις να εμφανίζεται στη σκηνή του party για να τραγουδήσει το «Meglio Stasera»! Μπορεί να φαντάζει «ελαφρύ» και «εύπεπτο», αλλά η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, το παλαιότερο ομοσπονδιακό πολιτιστικό ίδρυμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, συγκαταλέγει και έχει διασώσει τούτο το φιλμ ως κάτι το σημαντικό, πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά. Μαζί τους!