FreeCinema

Follow us

ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ (2019)

(L'UOMO DEL LABIRINTO)

  • ΕΙΔΟΣ: Αστυνομικό Θρίλερ Μυστηρίου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντονάτο Καρίζι
  • ΚΑΣΤ: Τόνι Σερβίλο, Ντάστιν Χόφμαν, Βαλεντίνα Μπελέ, Βινίτσιο Μαρκιόνι, Κατερίνα Σούλια, Λουίς Νιέκο
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 130'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Νεαρή κοπέλα που είχε πέσει θύμα απαγωγής, εντοπίζεται σε ερημική τοποθεσία δεκαπέντε χρόνια μετά την εξαφάνισή της. Καθώς βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, ανήμπορη να δώσει πληροφορίες στον ειδικό ψυχίατρο της Αστυνομίας, ιδιωτικός ερευνητής αναλαμβάνει να ανακαλύψει τον απαγωγέα, όπως είχε υποσχεθεί από τότε στους γονείς της.

Αργεί να έρθει ακόμα η πασχαλινή περίοδος, που χρόνια τώρα έχει συνδεθεί με το παραδοσιακό… άδειασμα ραφιών από τη ντόπια διανομή, πλην όμως η σκληρή προπόνηση στην οποία τα γραφεία έχουν επί σειρά ετών επιδοθεί, δείχνει πως φέτος επιτέλους αποδίδει καρπούς! Οι χρόνοι έχουν πλέον πέσει δραστικά, έτσι λοιπόν από τα μέσα Φεβρουαρίου κιόλας (όπως και η προηγούμενη εβδομάδα έδειξε), έχει ήδη ξεκινήσει το «ξεφόρτωμα» της σκαρταδούρας. Το τι έχει να γίνει την άνοιξη, ούτε να το σκεφτόμαστε δεν θέλουμε…

Τούτη η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Ντονάτο Καρίζι (ο Ιταλός συγγραφέας, αλλά πλέον και σκηνοθέτης, μετά το συμπαθές «Κορίτσι στην Ομίχλη», ξαναδιασκευάζει δικό του βιβλίο) βρωμάει από την ανάγνωση των credits και μόνο. Ολόκληρος Ντάστιν Χόφμαν να συμπρωταγωνιστεί σε αστυνομικό θρίλερ και η ταινία να έχει παίξει εκτός από τη χώρα παραγωγής της (την Ιταλία, προφανώς) μόνο σε Ρωσία, Ουκρανία και προσεχώς στην Πολωνία; Ακόμη κι έτσι, όμως, πρόκειται περί κατάφωρης αδικίας του… «Έτερος Εγώ» (2017), το οποίο χάρη στη συμμετοχή του Φρανσουά Κλουζέ θα έπρεπε να έχει προβληθεί τουλάχιστον σε όλον τον γαλλόφωνο κόσμο, με τη διαφορά πως εδώ ο Χόφμαν (σε αντίθεση με τον Γάλλο ηθοποιό) δεν κάνει ένα απλό πέρασμα (για την τυπική σύντομη εμφάνιση υπάρχει ο συνήθης πρωταγωνιστής του Πάμπλο Λαραΐν, Λουίς Νιέκο), αλλά κρατά βασικότατο ρόλο. Η ακόμα μεγαλύτερη (και πλέον ουσιαστική) που στέλνει τούτον τον «Λαβύρινθο» στο πυρ το εξώτερον, όμως, είναι πως παρά το «διεθνές αναγνωρισμένο καστ» του, το φιλμ κατατάσσεται με άνεση στην κατηγορία «τέρας». Το δικό μας, τουλάχιστον, βλεπόταν.

Από το ξεκίνημά του κιόλας, το όλο πράγμα φωνάζει τρικυμία εν κρανίω. Σε μια πόλη που λόγω των ουρανοξυστών που υψώνονται στο βάθος μοιάζει με αμερικανική, αλλά τελικά μάλλον στην Ιταλία βρίσκεται μιας και (σχεδόν) όλοι ιταλικά μιλάνε, ο βετεράνος ιδιωτικός ντετέκτιβ Μπρούνο Γκένκο (Σερβίλο), ο οποίος στην καριέρα του ειδικευόταν στην είσπραξη καθυστερημένων οφειλών, θυμάται την υπόσχεση που είχε δώσει κάποτε στους γονείς της Σαμάνθα Αντρέτι (Μπελέ), πως θα βρει τον απαγωγέα της κόρης τους, όταν ακούει στις ειδήσεις (της ιταλικής τηλεόρασης…) ότι το νεαρό κορίτσι βρέθηκε έπειτα από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Παράλληλα με τις δικές του έρευνες, o ειδικός εξ Αμερικής «profiler» Δόκτωρ Γκριν (Χόφμαν) προσπαθεί να ξεκλειδώσει το μυαλό της κοπέλας, ώστε να πάρει την οποιαδήποτε πληροφορία που θα βοηθήσει την αστυνομία στην ανακάλυψη της ταυτότητας του δράστη. Το μόνο που θυμάται αμυδρά η Σαμάνθα είναι το δαιδαλώδες (σαν σε λαβύρινθο) υπόγειο όπου κρατούνταν φυλακισμένη, αναγκασμένη μάλιστα από τον σαδιστή απαγωγέα της να λύνει γρίφους σε ένα παιχνίδι που μοιάζει με τον κύβο του Rubik, κερδίζοντας σαν επιβράβευση ημέρες επιβίωσης (σε μια ιδέα που θυμίζει το franchise του «Saw»).

Καθώς ο ντετέκτιβ Γκένκο χώνεται βαθιά στην υπόθεση, προκαλώντας (για αδιευκρίνιστους λόγους) την οργή των αστυνομικών που έχουν αναλάβει τη σχετική δουλειά, κάθε καρυδιάς καρύδι μπλέκει στον δρόμο του, χαρίζοντας στην εξέλιξη δεκάδες twist, τα οποία σπανίως βγάζουν κάποια λογική εξήγηση, αφού τίποτα δεν είναι αυτό που αρχικά μοιάζει. Μια ξανθιά πόρνη με την οποία ο ερευνητής φαίνεται πως διατηρεί ιδιαίτερη σχέση, ένας εξπέρ των comics με αποκρυφιστικά (!) νοήματα, ένας παραμορφωμένος που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες του «Dick Tracy», ένας ιερέας που δείχνει πως ξέρει πολλά και άλλοι ανάλογοι βάζουν το λιθαράκι τους (ή και όχι) στις έρευνες του Γκένκο. Με τα πολλά, κι αφού διάφοροι φόνοι αρχίζουν να μπερδεύουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα, το σπουδαιότερο στοιχείο που αυτός καταφέρνει να συλλέξει είναι πως ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος είναι κάποιος «κουνελάνθρωπος» (όπως ακριβώς το διαβάζετε), ο οποίος ούτε ο «Donnie Darko» (2001) είναι, ούτε βεβαίως ο «Harvey» (1950), ούτε σχέση με τα οράματα του Ρέι Γουίνστον στο «Ερωτικό Κτήνος» (2000) έχει, αν και θα μπορούσε να είναι ένας συνδυασμός όλων αυτών, με μία κάποια «δαιμονική» υποψία να πλανάται (συν τοις άλλοις) στον αέρα.

Ο Καρίζι νομίζει πως γυρίζει την πρώτη σεζόν του τηλεοπτικού «True Detective», ρίχνοντας παράλληλα στη συνταγή γερές δόσεις από «Σιωπή των Αμνών» (1991) και «Συλλέκτη» (1965), αυτό όμως που πετυχαίνει είναι ένας σεναριακός και οπτικός αχταρμάς που όμοιόν του χρόνια έχουμε να δούμε. Οι φωτιές στα δάση που καίνε παντού (και δεν σβήνουν με τίποτα όπως πληροφορούμαστε από τις τηλεοράσεις), ανάθεμα κι αν καταλαβαίνει κάποιος τι ακριβώς εξυπηρετούν, εκτός από το να δίνουν στη φωτογραφία μια δήθεν giallo ατμόσφαιρα, που σε συνδυασμό με τους βάλτους στους οποίους τριγυρίζει ο Γκένκο («έχει βάλτους η Ιταλία;», κατά το «έχει η Αγγλία Καλαμάτα;»), πυκνώνουν το μυστήριο όχι της ταυτότητας του απαγωγέα / δολοφόνου αλλά του… τόπου όπου όλα αυτά διαδραματίζονται.

Το άλλο ερώτημα που βασανίζει τον δόλιο θεατή κι έχει να κάνει με τον λόγο για τον οποίο ο Γκένκο δεν αναζητά ποτέ τον Δόκτορα Γκριν, προκειμένου έστω να βοηθήσει ο ένας τον άλλον, ομολογώ πως σε γενικές γραμμές το μυρίστηκα (μία στοιχειώδης παρατήρηση του δωματίου του νοσοκομείου αρκεί), αν και όχι σε όλο του το «μεγαλείο», καθώς γίνονται τέτοια ασυνάρτητα πράγματα, που οι μετά πάσης βεβαιότητας προβλέψεις καθίστανται αδύνατες. Όπως αδύνατον είναι να μην σαστίσει κανείς με τον αγγλο-ιταλικό διάλογο του φινάλε και την εκατέρωθεν άψογη κατανόηση των διαμειφθέντων, που έρχεται υποτίθεται να υπογραμμίσει τη «μεγάλη» τελική σεναριακή ανατροπή. Το μόνο που καταφέρνει, όμως, είναι να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό για το μέγεθος τόσο της προχειρότητας σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής αυτής, όσο και της πλήρους αδιαφορίας από πλευράς σκηνοθέτη για κάτι που (θα) μοιάζει με ένα στοιχειωδώς λογικό, αστυνομικού τύπου στόρι.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μόνο εάν είστε φανατικοί του Ντάστιν Χόφμαν και δεν χάνετε ταινία στην οποία εμφανίζεται για κανέναν απολύτως λόγο, ό,τι κι αν είναι αυτή. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μην μπλέκετε με τον «Λαβύρινθο», γιατί στο τέλος θα χαθείτε.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.