της Κατερίνας Ανδρεάκου

Η ταινία βασίζεται στο δημοφιλές ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημα του Ντονάτο Καρίζι, ο οποίος όχι μόνο ανέλαβε τη σεναριακή διασκευή του, αλλά τόλμησε με αυτήν και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Συνήθως τέτοιες απόπειρες κρούουν εξαρχής τον κώδωνα του κινδύνου, ωστόσο ο Καρίζι δεν τα πήγε κι άσχημα συνολικά.

Η κεντρική φιγούρα του Βόγκελ, ερμηνευμένου από την αρσενική μούσα του Πάολο Σορεντίνο, τον πάντοτε άψογο Τόνι Σερβίλο, είναι εξαρχής σκοτεινή και αμφιλεγόμενη, ένα επιπλέον μυστήριο μέσα σε μια κλασική ιστορία μυστηρίου, την ύποπτη εξαφάνιση μιας έφηβης από την αυστηρά χριστιανική της οικογένεια. Από νωρίς, ο Βόγκελ χειραγωγεί, έως και παραποιεί τα λιγοστά ευρήματα και τη ροή της έρευνας, στο όνομα της τηλεοπτικής θεαματικότητας και της «ενδιαφέρουσας ιστορίας» που θα κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον τού κοινού και τον ίδιο στο προσκήνιο, σαν ηρωική φιγούρα, έστω κι αν μια παλαιότερη υπόθεση του απέφερε τελικά μόνο μπελάδες. Η φαινομενικά εύκολη ανάμειξη ενός γοητευτικού καθηγητή στις έρευνες προσφέρει στον Βόγκελ έναν ολοφάνερο ύποπτο, έστω κι αν ο καθηγητής κραυγάζει την αθωότητά του και τα στοιχεία εναντίον του μοιάζουν αρκετά ασταθή.

Δεν θα προχωρήσουμε περαιτέρω στην ανάπτυξη της ιστορίας και των χαρακτήρων καθώς ο Καρίζι, με την τριπλή του ιδιότητα του συγγραφέα / σεναριογράφου / σκηνοθέτη, επιφυλάσσει απανωτές ανατροπές στο σενάριο, κρατώντας σταθερά και ικανά το σασπένς καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας του. Το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης αφορά flashback, καθώς ο Βόγκελ ξετυλίγει την πορεία της στον ψυχολόγο που (για κάποιον άγνωστο λόγο, λίγο πριν το τέλος) κλήθηκε ξαφνικά να τον αναλάβει μέσα στο… άγριο αχάραγο μιας ομιχλώδους, χριστουγεννιάτικης βραδιάς. Στον ρόλο του ψυχολόγου, ο Ζαν Ρενό είναι συμπαθής, αν και δεν έχει και πολλά να κάνει, αφήνοντας τον Σερβίλο να αναλάβει (και πάλι) το ερμηνευτικό βάρος.

Οι λοιποί πρωταγωνιστές κάνουν καλή δουλειά, αν και ο άπειρος Καρίζι δεν πείθει πως είναι σκηνοθέτης ηθοποιών, τοποθετώντας τους συχνά κάπως αδέξια και «στημένα» εντός των σκηνικών, που μάλλον δείχνουν να τραβούν το μεγαλύτερο μέρος του ενδιαφέροντός του, καθώς αποπειράται (κυρίως μέσω αυτών) να δημιουργήσει τη σκοτεινή, μυστηριώδη και (όπως λέει και ο τίτλος) ομιχλώδη ατμόσφαιρα στο αλπινικό χωριό που έχει καταλήξει φάντασμα του πάλαι ποτέ δημοφιλούς παρελθόντος του, όντας κάποτε τουριστικό θέρετρο, το κέλυφος του οποίου πλέον κρατά τον βαθιά θρησκευόμενο (έως και νοσηρά θρησκόληπτο) λιγοστό πληθυσμό του.

Με προφανείς επιρροές (σεναριακές και στιλιστικές) από Τζο Νέσμπο και την τηλεοπτική «μόδα» τού Scandi noir, ο Καρίζι δημιουργεί ένα στιβαρό, επιβλητικό αστυνομικό θρίλερ. Ωστόσο, με πρόσφατες δουλειές παρόμοιας θεματικής σαν το τηλεοπτικό «Mindhunter» του Ντέιβιντ Φίντσερ και το κινηματογραφικό «Στα Ίχνη του Ανέμου» του Τέιλορ Σέρινταν να ανεβάζουν τον πήχη του είδους σε σχεδόν απρόσιτα επίπεδα, η ταινία του Καρίζι φαντάζει ήδη κάπως συμβατική και παλιομοδίτικη, ενώ το επιεικώς γελοίο twist του φινάλε δεν βοηθά και πολύ στο στοίχημα για την υστεροφημία της. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για αξιοπρεπές ντεμπούτο ενός δημιουργού που προφανώς ψάχνει ακόμα την καλλιτεχνική του ταυτότητα.