της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ήταν δύο αδέλφια, ο Ογκίστ κι ο Λουί Λιμιέρ, που λάνσαραν το σινεμά στις μάζες, να μην ξεχνάμε. Έως πριν από δύο δεκαετίες το φαινόμενο των auteurs με ανάλογους δεσμούς αίματος αποτελούσε κάτι σαν αξιοπερίεργο. Οι Ταβιάνι και οι Μέιζλς έγραψαν ιστορία απ’ τα ‘60s κι εντεύθεν, πολύ αργότερα είχαμε τους Κοέν και τους Νταρντέν στην «ποιοτική» πρώτη γραμμή, τους Φαρέλι και τους Χιουζ στο «εμπορικό», τους Κουέι και τους Πόλις στο καλλιτεχνικό indie, τους Γουατσόφσκι στον… κόσμο τους, ώσπου τα τελευταία περίπου 15 χρόνια οι Ντάπλας, οι Πανγκ, οι Σπίριγκ, οι Στράους, οι Ρούσο, οι (αδελφές) Κουλέν, οι Σάφντι και δεκάδες άλλοι αφανέστεροι πιστοποιούν τη σχετική πλημμυρίδα υποτιθέμενου ταλέντου που έχει προκαλέσει στα plateau η κλειστή γονιδιακή δεξαμενή τους. Υποτιθέμενου, επειδή συνηθέστατα το the more the merrier δεν ισχύει για το αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο we are family μονάδων. Το νεότερο μέλος στη λέσχη, οι Αυστραλιανής φύτρας κατά βάση διαφημισάδες Μπέικερ στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο τους εμπίπτουν στην κατηγορία των πολύ υπολειπόμενων, αν και όχι σε εικονογραφικές ικανότητες αλλά σίγουρα σ’ αυτές της γραφής σεναρίου και της αφήγησης. Aκόμη κι αν το DNA που γέννησε αυτό το νέο κριτικό κι εμπορικό έκθετο της Lionsgate προϋπήρχε στο μικρού μήκους τους «Bag Man». Ακόμη κι αν το ατροφικό θέμα (#diplhs) του είναι το ζωτικό για το άτομο «πακέτο» της οικογένειας. Οξύμωρο, όχι;

Τα αδήλωτα πατρικά πρότυπα των Μπέικερ είναι ο «Εξολοθρευτής» του Κάμερον, ο «Spider–Man» του Ρέιμι και τα «Tron» είτε του Λίσμπεργκερ είτε του του Κοζίνσκι. Απ’ το πρώτο υιοθετούν μια σκηνή – εδώ παράλογου (ακόμη κι αν ο ταγός έχει μαρκαριστεί ως παράτολμος σε σημείο νιχιχλισμού… κακός) – ντου καθαρμάτων σε αστυνομικό Τμήμα. Απ’ το δεύτερο τη μοιραίας προσωπικής εμπλοκής απώλεια ενός κηδεμόνα και τον Τζέιμς Φράνκο σκοταδόψυχο. Απ’ το τρίτο, εκτός των father figure ντράβαλων, πινελιές αισθητικής και, στο πιο κλασικό, τους Daft Punk (!), τόσο ως φιγούρες όσο και ως ήχο. Οι επιρροές δεν κάνουν πατερναλιστικά μπαμ καθεαυτές, ακόμη κι (ότ)αν είναι περίπου για ξύλο για άλλους λόγους, αλλά σχεδόν όλα τα ρέστα αποδεικνύονται μισοριξιές. Στο Ντιτρόιτ (η πρώτη χρεοκοπημένη μεγαλούπολη των ΗΠΑ, για όσους δεν το γνωρίζουν) υιοθετημένος από τίμιο πάλιουρα της εργατιάς 14χρονος ψάχνει για scrap σε ρημάδι και πέφτει πάνω σε ακτινοπίστολο (στο πιο γκουμούτσα), που διαλύει εις τα εξ ων συνετέθη ό,τι πετύχει. Όταν συμμορία πρώην προστάτη του στη στενή αναγκάσει τον έξω με αναστολή αδελφό του να ληστέψει χρηματοκιβώτιο του πατέρα τους, θα γίνει εκατέρωθεν στραβή. Μικρός και μεγάλος, μολονότι γνωρίζονται ακροθιγώς, θα βρεθούν κυνηγημένοι και απ’ τους κανάγιες, και από κουμάσια στριπτιζάδικου απ’ όπου αγκαζάρουν χορεύτρια που τους στέκεται σε καβγά, και από τον Νόμο, και από δίδυμο (όπως οι σκηνοθέτες, αχ αυτές οι «προβολές»!) μυστήριων που γυρεύουν το προχώ αντικείμενο, το οποίο εξίσου μυστηριωδώς επιτρέπει μόνο στον έφηβο που το βρήκε να το χειρίζεται σωτήρια οσάκις οι φυγάδες τα βρίσκουν δύσκολα.

Προηγήθηκε η υπόθεση, ακολουθεί η απόδειξη. Με εξαίρεση τη δραματική παρά αδρεναλινική καμπή ενός πιστολιδιού δευτερολέπτων κατά την κλεψιά της καβάτζας, δράση για να σε βγάλει απ’ τη βαρεμάρα τού βραδείας καύσης road trip to know us better αμφι-ωρίμανσης θα πρωτοδείς μετά το μισάωρο όταν ο junior θα διδαχθεί απ’ τον αποφυλακισθέντα senior πώς να σπινιάρει με φορτηγάκι γύρω απ’ τον νοητό άξονά του. Θα το κατορθώσει δε με την πρώτη σαν pro χωρίς γνώσεις οδήγησης κι αυτή είναι μόνο η πρώτη από τις αβαρίες τού στόρι, που όπως κι οι κεντροχαρακτήρες συχνά τσακώνεις να φάσκει και ν’ αντιφάσκει. Ο Ντένις Κουέιντ, σε διανομή – απόηχο της «Φονικής Συχνότητας», φωνάζει ειλικρινέστατα στον γιόκα του ότι δεν έχει τις 60 χιλιάδες που απαιτούν οι εκβιαστές του; Όχι μόνο για τόσα αλλά και για 70 χιλιάδες κάνει λόγο αφού τις έχει βουτήξει και προσωρινά απολέσει το άμυαλο τέκνο, που αμ βασανίζεται συνειδησιακά για το βαρύ τίμημα των ενεργειών του αμ σκορπάει τη μονέδα στο κωλάδικο με από δίπλα τον αγορίνα, στον οποίο σοβαρότατα λέει ότι είναι στο ταξίδι «to learn life lessons». Το showgirl (η Ζόι Κράβιτς με ξανθά rasta κι ημίγυμνη, άνετη αλλά σε ρόλο – άθυρμα) ακατανόητα συντάσσεται στο πλάι τους όταν το σκάνε; Θα επινοήσει… καθυστερημένα το δικό της πονεμένο υπόβαθρο και εξίσου σαθρά κίνητρα για να αιτιολογήσει την πράξη της. Για τη σεσημασμένη αληταρία που το παίζει «Ο Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση» στην εποχή του Μεγάλου Αδελφού αδιαφορώντας για τη σωματική ακεραιότητά της με πρόσχημα αυτοδικίας βασικά τα είπαμε όλα (αλλά μια σκηνή ούρησης εκτός της πεπατημένης σε βενζινάδικο δεν τη διανοείστε), για τους δύο αμίλητους μαυροφορεμένους και μονίμως κρανοφόρους μηχανόβιους απ’ το υπέρκεινα όχι: ο φαντεζί ορυμαγδός χωροχρονικών αυθαιρεσιών, εξόν ενός κατεβατού επεξηγήσεων, των οποίων γίνονται τελευταία στιγμή αλλόκοτοι φορείς ώστε να εξυπηρετήσουν εν είδει από μηχανής θεού την εδραίωση της οιονεί κομιξάδικης sci-fi (από)φυσης της ταινίας, δεν θα πετάξει έξω μόνο τα απασχολημένα με το μασούλημα popcorn μειράκια ή τους πολύ πυροβολημένους με το είδος.

Κινούμενοι μουσικά σε μια πιο ατμοσφαιρική επικράτεια από εκείνη των Γάλλων ομοτέχνων τους που ενδεχομένως ενέπνευσαν το design των δύο… predators με στόχο το καταστροφικό gadget στα χέρια του εφήβου, στην πρώτη τους επένδυση για μυθοπλασία μεγάλου μήκους, οι πιο programmed από ποτέ Mogwai δεν κάνουν άσχημη δουλειά αλλά συχνά πέφτουν θύμα της απόπειρας της παραγωγής, με βαλτά στο soundtrack κι ευάριθμα όχι κακόγουστα ηλεκτρονικά tunes, να πουλήσει το φιλμ στο γυμνασιακολυκειακό δημογραφικό. Αυτό στο οποίο απευθύνεται και το συναισθηματικά αστοιχείωτο μήνυμα του στα δύσκολα δεσίματος των κυνηγημένων αρσενικών, αφού ο πιτσιρικάς γίνει εμπειρικά άντρας κάνοντας ηθικά άντρα και τον ξεστρατισμένο πρεσβύτερό του μ’ εκείνο το «do right» λογύδριο. Αλλά οι εντάσεις και ο Τρέινορ σε κάνουν να εύχεσαι να πεταγόταν από καμία γωνία ο Τζέισον Στέιθαμ να μοιράσει knuckle sandwiches, η μεταξύ Young Adult κι υπερηρωικής ταινίας μεσοθεραπεία που γίνεται στη γερασμένη προβληματική δεν αποδίδει ποτέ, και η μοναδική σκηνή θανάσιμου πυροβολισμού με το άγνωστης τεχνολογίας μαραφέτι κι αυτουργό τον ανήλικο ήρωά μας, ακόμη κι αν αυτός βρίσκεται σε άμυνα, ανατινάζει μοριακά όχι μόνο έναν απειλούντα αλλά και το PG-13 αλεξίσφαιρο, όντας ανοίκεια παρότι εναλλακτικά βίαια, μια απ’ τις πιο υποσυνείδητα τέτοιες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Η υφαρπαγή ατραξιόν (ένα α λα «Το Χρίσμα» «πέσιμο» σε μπαρμπουτιέρα – εδώ στα κρυφά μετόπισθεν αγροκτήματος βοοειδών, nice touch – ή ένα πάγωμα του χρόνου μετά αλλαγής της έκβασης μιας εκπυρσοκρότησης όπως στο «X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος») τραυματίζει λιγότερο αλλά και αυτή τούς όχι χωρίς ιδέες διαλόγους και, κυρίως, τα εμφανώς υπαρκτά στιλιστικά μούσκουλα των Μπέικερ, οι οποίοι «τρέχουν» ιδιαίτερα καλά το κόκκινο και μαύρο. Απλώς προς το παρόν δεν φαίνεται να φέρουν το εκ γενετής σημάδι των εκλεκτών και, δυστυχώς γι’ αυτούς, το σβήσιμο του άστρου τού sequel στο οποίο ήλπιζαν (το πολλοστό δείγμα του είδους που «στήνει» κάτι τέτοιο στο φινάλε) θα καθυστερήσει κι εμάς να το(υς) ψάξουμε περαιτέρω. Τουλάχιστον, έχουν για στήριγμα ο ένας τον άλλο. He ain’t heavy, he’s my brother. Τι να κάνεις;