του Ηλία Φραγκούλη

Ίσως το περισσότερο ταλαιπωρημένο franchise από το κομιξικό σύμπαν της Marvel, οι «X-Men» έχουν περάσει από δύο φάσεις, αλλάζοντας διαρκώς σκηνοθέτη, επιχειρώντας ταυτόχρονα να αναζωογονούν το ενδιαφέρον του κοινού με spin-off φιλμ όπως εκείνο του «Wolverine», κυρίως εξαιτίας της πέρασης που έχει – ακόμη – ο Χιου Τζάκμαν (από το υπόλοιπο καστ, ουδείς θα άντεχε να σηκώσει μόνος του ταινία ως πρωταγωνιστής). Η ασυνέπεια στους στόχους και την αισθητική τού κάθε project είναι ένα πλήγμα που αυτή τη φορά παραείναι ορατό…

Το φιλμ ξεκινά προσπαθώντας να μας εξηγήσει την κατάσταση ενός δυστοπικού μέλλοντος, με εικόνες μιας φουτουριστικής wasteland η οποία «αδειάζει» σωρούς ανθρώπινων πτωμάτων ή παρουσιάζει το είδος μας να συνυπάρχει με εκείνο των μεταλλαγμένων σε ουρές δούλων – εργατών, θυμίζοντας παρόμοιες εικόνες του «Metropolis» (1927) του Φριτς Λανγκ. Είναι ίσως οι μοναδικές στιγμές στις οποίες τούτη η ταινία παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Επειδή, λοιπόν, οι μάζες των θεατών δεν μπήκαν στην αίθουσα για κάτι τέτοιο, έρχεται… ουρανοκατέβατη η πρώτη σεκάνς δράσης, με ηρωική πάλη και καταδιώξεις μεταξύ χαρακτήρων από τους «X-Men» που δεν έχουμε ξαναδεί στο franchise (και μονάχα οι hardcore fans της σειράς comic θα αναγνωρίσουν…) και των φρικτών drone robots, των Sentinels, τα οποία έχουν μετατραπεί στον πιο επικίνδυνο εχθρό όλων στο μέλλον. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η εισαγωγή προοιωνίζεται τις σεναριακές… τρύπες (σαν εκείνες της Blink, που της επιτρέπουν να αλλάζει διαρκώς θέση στο χωροχρόνο) και το μπάχαλο το οποίο επικρατεί στο στόρι, πριν καν περάσουμε στο ταξίδι τού Γουλβερίν ως το… 1973!

Το «νοητό» time travel (ας μην το αναλύσουμε καλύτερα…), μέσω της βοήθειας της Κίτι Πράιντ, επιτρέπει στο Χιου Τζάκμαν (πάντα στον ίδιο ρόλο, αλλά δε ρωτάμε γιατί) να βρεθεί στη δεκαετία του ’70 και να συναντήσει τους νεότερους σε ηλικία συντρόφους του, με τους Magneto και καθηγητή Xavier να τα έχουν κάνει «πλακάκια» για τα μάτια της Mystique, η οποία είναι ο στόχος της επιχείρησης, καθώς εκείνη σκοπεύει να δολοφονήσει τον Μπόλιβαρ Τρασκ, έναν πανίσχυρο επιχειρηματία – ερευνητή που δρα ως άλλος Μένγκελε για τους μεταλλαγμένους, για να τελειοποιήσει το όραμα των Sentinels. Εάν τα καταφέρει η Mystique, τότε η αμερικανική Κυβέρνηση θα χρηματοδοτήσει το σχέδιο του Τρασκ και το μέλλον θα γίνει… το χάλι που είδαμε στην αρχή της ταινίας.

Βασισμένες στην ομώνυμη ιστορία των «Uncanny X-Men» (τεύχη 141 – 142), οι «Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος» θα ήθελαν περισσότερο να θυμίζουν την πλοκή και τη δράση του «Εξολοθρευτή» (1984), όμως, υποχρεώνονται να ακολουθήσουν τους ηρωικούς χαρακτήρες του franchise, που κάποια στιγμή φτάνουν να αριθμούν τους 18 (εκτός κι αν έχασα το μέτρημα…)! Έτσι, σε ένα αδιάκοπο πήγαιν’ έλα, όλοι μαζί παλεύουν κατά των πρότυπων ρομποτοειδών από το ’70 ή των σε τελικό στάδιο ανίκητων Sentinels στο μέλλον, αφήνοντας την ίδια την ταινία να… μην την παλεύει.

Το βασικό μέρος της δράσης εξελίσσεται μεταξύ Πενταγώνου και Λευκού Οίκου, με το χιουμοράκι να αγκομαχά όταν πρόκειται για την περίπτωση του Γουλβερίν (πόσες φορές «πρέπει» να γελάσεις με τα αστειάκια που βασίζονται στο ότι δεν διαθέτει ακόμη τις γνωστές, μεταλλικές του λάμες;) και τις καμουφλαρισμένες μεταμορφώσεις της Mystique να γίνονται το πλέον συχνό «spoiler» όταν κάτι (ξανά) «πρέπει» να πάει στραβά. Μοναδική εξαίρεση, οι σκηνές του εξωφρενικά ταχύτατου Quicksilver, με εκείνη της απόδρασης του νεότερου Magneto να κλειδώνει τη θέση της στην αιωνιότητα. Όπως και στο προηγούμενο φιλμ (με το θερμό επεισόδιο στην Κούβα), η προσπάθεια αστεϊσμού πάνω σε ιστορικά γεγονότα (εδώ η δολοφονία του Κένεντι) αστοχεί τόσο όσο η… κυρτή πορεία της σφαίρας που υποτίθεται πως «έφαγε» τον Αμερικανό Πρόεδρο (μάντεψε ποιος κατηγορείται ως υπεύθυνος…).

Τα fanboys που δεν ξεχωρίζουν το καλό από το μέτριο φιλμ θα δουν μονάχα αυτά που ζητάνε στις «Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος». Οι υπόλοιποι μη… «μεταλλαγμένοι» θεατές θα αισθανθούν μια κόπωση στο όλο franchise. Αν το καλοσκεφτείς, έχουν περάσει και 11 χρόνια από την καλύτερη ταινία της σειράς. «X2» για πάντα, λέμε!