του Νίκου Παλάτου

Πιθανότατα η σειρά ταινιών «Ξενοδοχείο για Τέρατα» να είναι το πιο παράδοξα επιτυχημένο animation franchise, σε ό,τι αφορά το target group των μικρών ηλικιών, τουλάχιστον. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με γνωστά και αγαπημένα για την πιτσιρικαρία θέματα, όπως στο «Toy Story» ή στα «Αυτοκίνητα» (για να μείνουμε στο club των τριλογιών, στο οποίο μπαίνει πια και τούτο), αλλά με πλάσματα από τη μυθολογία των ταινιών τρόμου, που το σχεδόν βέβαιον είναι πως μόνο σαν όνομα μπορεί κάποια από αυτά να είναι αναγνωρίσιμα στα παιδιά, παρά επί της (κινηματογραφικής) ουσίας του πράγματος.

Θέλοντας να αποφύγει τον σκόπελο της επανάληψης, ο παραμένων σταθερά στα σκηνοθετικά καθήκοντα του franchise Γκέντι Ταρτακόφσκι στέλνει όλη την πλοκή του τρίτου αυτού μέρους εκτός ξενοδοχείου, ολοκληρώνοντας κατά κάποιοn τρόπο τα σχετικά δείγματα γραφής τού προ τριετίας δεύτερου κεφαλαίου. Σε εκείνο, ο Δράκουλας προσπαθούσε να εμφυσήσει στον εγγονό του, Ντένις, τα βαμπιρικά γονίδια της οικογένειας, βγαίνοντας δειλά-δειλά έξω από τον χώρο δράσης της… πρωτοποριακής τουριστικής επιχείρησής του, σε αντίθεση με την εξολοκλήρου παραμονή του εντός της στο πρώτο φιλμ της σειράς, όταν και επιχειρούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την αθώα κόρη του, Μέιβις, μακριά από τους επικίνδυνους… κοινούς θνητούς.

Είναι ακριβώς το… υπεραιωνόβιο μικρό του καμάρι που πείθει τον Δράκουλα για την ανάγκη αναζήτησης διακοπών, πετυχαίνοντάς τον μάλιστα σε μια φάση που εκείνος έχει βαρεθεί την παντοτινή μοναξιά, έχοντας ήδη αρχίσει την προσπάθεια εξεύρεσης συντρόφου μέσω της τεχνολογίας των applications! Πανεύκολα πείθει όλη τη γνωστή παρέα των τεράτων να τους ακολουθήσει σε αυτό που προμηνύεται ως χαλαρωτική κρουαζιέρα, με τον Δράκουλα να παθαίνει κεραυνοβόλο έρωτα με την εξυπηρετικότατη καπετάνιο του υπερωκεάνιου, Έρικα. Το γεγονός πως αυτή δεν είναι και τόσο αθώα όσο δείχνει, αλλά κάτι σκοτεινό έχει κατά νου, δεν είναι και τόσο δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος, πόσω μάλλον όταν το φιλμ έχει ξεκινήσει με ένα flashback από τα τέλη του… δέκατου ένατου αιώνα, κατά το οποίο γινόμαστε μάρτυρες (μέσω μιας διασκεδαστικότατης εισαγωγικής σεκάνς) του προαιώνιου μίσους του κυνηγού τεράτων καθηγητή Βαν Χέλσινγκ για τον Δράκουλα και όλο το σινάφι του. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η πλοκή της αρχής κάπως πρέπει να δέσει με τα υπόλοιπα, και κάτι τέτοιο φυσικά συμβαίνει λίγο πριν τη μέση, με την «αποκάλυψη» της συγγένειας της Έρικα με τον θρυλικό αντίπαλο του Δράκουλα, αλλά και του δολοπλόκου σχεδίου που έχει καταστρώσει.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι ρόλοι αντιστρέφονται σε σχέση με το πρώτο «Ξενοδοχείο», αφού τώρα είναι η Μέιβις εκείνη που προσπαθεί να προστατεύει τον πατέρα της από τους κινδύνους τού ανθρώπινου κόσμου, έχοντας αναπτύξει υποψίες σχετικά με το δήθεν καλοσυνάτο πρόσωπο της Έρικα (η οποία σε εμφάνιση θυμίζει – διόλου τυχαία – τις αθώες εποχές του animation των Famous Studios της Paramount από τα 40s). Εύλογα κάπως έτσι, κι εξαιτίας του δήθεν αισθηματικού σεναριακού «ευρήματος», το φιλμ κινείται συχνά στα στάσιμα νερά μιας ρομαντικής κομεντί, με το χιουμοριστικό πάφλασμα των υδάτων και το ενίοτε πιο ζωηρό ανακάτεμά τους να έρχεται από τις εντελώς slapstick σεκάνς, όπως αυτή του ανέμελου χορού του Δράκουλα στο κατάστρωμα εν μέσω δολοφονικών αποπειρών από πλευράς της Έρικα ή την α λα Ιντιάνα Τζόουνς ευφάνταστη απόδραση από τη χαμένη Ατλαντίδα, τόπο προορισμού της περίπου ξέγνοιαστης κρουαζιέρας! Καλό θα ήταν, βέβαια, να έλειπαν οι «πλάκες» με την καυτερή σως σκόρδου και τα… αέρια που μπορεί να προκαλέσει.

Η μουσική κλιμάκωση του φινάλε, με τον ευρισκόμενο σε δεύτερο πλάνο κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας DJ Τζόνι να αναλαμβάνει δράση ενθυμούμενος τις… εργένικες μέρες του, θα δώσει την ευκαιρία στους γονείς συνοδούς να σιγομουρμουρίσουν επιτυχίες του παρελθόντος, αν και οι πιο παρατηρητικοί (ή οι πιο έμπειροι στο αντικείμενο) θα αντιληφθούν πως μια παρόμοια χορευτική κορύφωση είχε χρησιμοποιηθεί με παραπλήσια ευφορική διάθεση στον περσινό «Φερδινάνδο». Οι υπόλοιποι τερατοχαρακτήρες παραμένουν λίγο ή πολύ οι ίδιοι με ό,τι γνωρίσαμε από τα προηγούμενα μέρη του franchise, με τον Φρανκ εδώ να αναπτύσσει ένα ιδιότυπο πάθος για τον τζόγο που θα τον οδηγήσει σε παράξενα (ακόμη και για τον… Φρανκενστάιν!) μονοπάτια, και τον λυκάνθρωπο Γουέιν μετά της συζύγου του να ανακαλύπτουν τις ευεργετικές για την ηρεμία των γονιών λειτουργίες των παιδότοπων. Το ηθικόν δίδαγμα περί αποδοχής τού πλησίον παραμένει επίσης σταθερά το ίδιο, οπότε το… μίσος και ο αλληλοσπαραγμός ανθρώπων και τεράτων παραπέμπεται εκ νέου εις τας καλένδας.