της Κατερίνας Ανδρεάκου

Το sequel της επιτυχημένης ταινίας του 2012 για τη Sony Pictures Animation επιστρέφει με τους ίδιους βασικούς χαρακτήρες, συν τον κοκκινομάλλη Ντένις, τα «κοινά θνητά» πεθερικά (οι Νικ Όφερμαν και Μέγκαν Μουλάλι, στον περιορισμένο χρόνο που έχουν, είναι απολαυστικοί στις φωνές τους, αν δείτε την αγγλική εκδοχή της ταινίας), και special guest τον Βλαντ, τον φοβερό και τρομερό πατέρα του Δράκουλα (ο θρυλικός Μελ Μπρουκς στη φωνή και με έναν φευγαλέο φόρο τιμής στο «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» σε μια άλλη σκηνή της ταινίας, ο Κωνσταντίνος Τζούμας στα ελληνικά). Από την αρχική σεναριακή ομάδα, έμεινε μόνο ο Ρόμπερτ Σμίγκελ, αυτή τη φορά με συν-σεναριογράφο τον… Άνταμ Σάντλερ, ο οποίος έχει χαρίσει και στις δυο ταινίες τη φωνή του στον Δράκουλα (ίσως η καλύτερη ερμηνεία στην, ας την πούμε τουλάχιστον «αμφιλεγόμενη», καριέρα του…). Το αποτέλεσμα; Μια από ακριβώς τα ίδια.

Στην προσπάθειά του να πείσει τη Μέιβις να μη φύγει με τη νέα της οικογένεια από το ξενοδοχείο, ο υπερπροστατευτικός Δράκουλας πασχίζει να αποδείξει τη «βαμπιροσύνη» τού εγγονού του, πηγαίνοντας ακόμα κι ένα – περίπου – road trip με τους υπόλοιπους της παρέας (το Τέρας του Φρανκενστάιν ονόματι Φρανκ, τη Μούμια, τον Χλαπάτσα κτλ.), ελπίζοντας πως θα βγάλει το τέρας μέσα από τον αξιαγάπητο Ντένις. Το μήνυμα της αποδοχής του διαφορετικού και της ομαλής ένταξης διαφορετικών ανθρώπων (και τεράτων στην προκειμένη) στην ίδια κοινωνική ομάδα (κοινώς: όχι στις κοινωνικές διακρίσεις), είναι η βασική ενασχόληση της ταινίας, όπως ακριβώς ήταν και στην πρώτη, μόνο που εκείνη είχε περισσότερες αστείες σκηνές. Εδώ, τα inside jokes σχετικά με το κινηματογραφικό και λογοτεχνικό είδος τού τρόμου απλώς επαναλαμβάνονται (αν και το «πέρασμα» του Φαντάσματος της Όπερας είναι απολαυστικό), ενώ, παρά τη σεναριακή εξέλιξη με τη γέννηση του χαρακτήρα τού Ντένις, από ένα σημείο κι έπειτα αισθάνεσαι πως βλέπεις την ίδια ταινία με εκείνη του 2012 – δηλαδή σαν να μην έμαθε το μάθημά του ο Κόμης Δράκουλας από εκεί που τον αφήσαμε στο τέλος της πρώτης ιστορίας.

Δεν μπορούν να κάνουν όλες οι εταιρείες περίπλοκα αριστουργήματα σαν το «Τα Μυαλά που Κουβαλάς». Με αυτό υπόψη, αυτή εδώ η ταινία είναι συμπαθέστατη, με κάποιες σκόρπιες σκηνές όπου μπορούν να γελάσουν δυνατά και οι ενήλικες, όμως απευθύνεται κυρίως σε παιδάκια δημοτικού, τα οποία θα απολαύσουν περισσότερο τις σκανδαλιές των δεύτερων χαρακτήρων παρά το κεντρικό «ηθικό δίδαγμα» που τους (ξανα)πασάρει ο Κόμης και η οικογένειά του.