του Νίκου Παλάτου

Δεν είχε φτάσει καν στα μισά της η δημοσιογραφική προβολή του «Πρίγκιπα του Καρτέλ», όταν θα ορκιζόμουν πως εμφανίστηκε εμπρός μου σαν σε όραμα κρατώντας πάπυρο ανά χείρας ο Ηλίας Φραγκούλης! Απήγγελλε στίχους από το κείμενό του για το «Colossal» (2017) και σαν ψάλτης επαναλάμβανε τα αναγραφόμενα στην τρίτη του παράγραφο, εκεί όπου διαπίστωνε πως η παρουσία του Τζείσον Σουντέικις εξελίσσεται σε εγγύηση αποτυχημένης ταινίας, καλώντας ταυτόχρονα όλους μας να πάρουμε τα μέτρα μας. Έπειτα, θαρρώ το κήρυγμά του πήρε ένα έντονο disco beat, ταιριαστό με το κλίμα σεβεντίλας του φιλμ, πριν σβήσει από τα μάτια μου χαμένο στη λήθη ενός βαρετού κινηματογραφικού σύμπαντος. Ή μπορεί και να μην έγινε έτσι, αλλά ήταν εκείνο ακριβώς το σημείο της πλοκής όπου ο Τζον ΝτεΛόριαν παραθέτει χλιδάτο party στο πολυτελές του σπίτι, με γκόμενες, αλκοόλ, φωτορυθμικά και χορό, όταν αναρωτήθηκα τι διάολο είναι αυτό που βλέπω. Ασφαλώς, τούτο δεν φτάνει τα επίπεδα ανοσιουργήματος του «Colossal», πρόκειται όμως για ένα ατυχέστατο εγχείρημα στα… γνώριμα πια standards του Σουντέικις, το οποίο μοιάζει να εγκαινιάζει ένα νέο κινηματογραφικό genre που θα τολμούσαμε να αποκαλέσουμε «βιογραφία δια της πλαγίας οδού».

Ο αυθεντικός τίτλος «Driven» έγινε «Ο Πρίγκιπας του Καρτέλ» από την ελληνική διανομή, από τη στιγμή όμως που αποφάσισαν να του αλλάξουν τα φώτα θα ήταν πολύ πιο ταιριαστό να το πουν… «Ο Φίλος μου, ο Τζον ΝτεΛόριαν». Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Τζέισον Σουντέικις, πλην όμως αυτός δεν υποδύεται τον ΝτεΛόριαν αλλά… τον φίλο του!. Έχουμε, δηλαδή, ένα φιλμ που ασχολείται με έναν πρωτοπόρο της αυτοκινητοβιομηχανίας και του car design, στο οποίο ο αναγνωρίσιμος ήρωας βρίσκεται μονίμως σε δεύτερο πλάνο, για χάρη ενός κάποιου μικροαπατεώνα ονόματι Τζιμ Χόφμαν. Υπαρκτό πρόσωπο και ο δεύτερος, φυσικά, η περίπτωσή του όμως ουδόλως συναρπαστική είναι ώστε να πρέπει να παρακολουθήσουμε τη ζωή του (ή έστω ένα μέρος αυτής) γυρισμένη σε ταινία.

Ο Χόφμαν ήταν επαγγελματίας πιλότος που ανακατευόταν σε διάφορες βρωμοδουλειές, με κυριότερη τη μεταφορά ναρκωτικών από τη Λατινική Αμερική στις ΗΠΑ (αν σκέφτεστε το «American Made» του 2017, σας παρακαλώ να το ξεχάσετε). Όταν συλλαμβάνεται από το FBI, δέχεται να γίνει πληροφοριοδότης, με απώτερο σκοπό να καταδώσει τον εγκέφαλο της «επιχείρησής» του. Υπό την αιγίδα της υπηρεσίας, μετακομίζει με την οικογένειά του σε κυριλέ γειτονιά της Καλιφόρνιας, όπου πιάνει άμεσα φιλία με τον γείτονά του, Τζον ΝτεΛόριαν. Ο διάσημος σχεδιαστής αυτοκινήτων βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο της επαγγελματικής του καριέρας κάνοντας μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον, χωρίς όμως να έχει την απεριόριστη οικονομική δυνατότητα ώστε να τα επιτύχει. Βάζει μπρος την παραγωγή του περίφημου αυτοκινήτου που έφερε το όνομά του (αυτό που βοηθούσε τον Μάρτι ΜακΦλάι να ταξιδεύει μπρος και πίσω στον χρόνο στην «Επιστροφή στο Μέλλον», για να καταλάβουν όσοι ίσως δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται), όταν όμως φτάνει στο χείλος του γκρεμού κινδυνεύοντας να χάσει τα πάντα, στρέφεται στον φίλο του (;) Χόφμαν, ζητώντας του να φέρει για πάρτη του φορτίο κοκαΐνης από την Κολομβία. Καθώς εκείνος έχει βαλτώσει ως πληροφοριοδότης του FBI, βλέπει στο πρόσωπό του την ευκαιρία για να ξελασπώσει μια και καλή, προσφέροντας στο πιάτο της υπηρεσίας ένα ψάρι πολύ μεγαλύτερο από αυτά που μέχρι τότε κυνηγούσε.

Ο σκηνοθέτης Νικ Χαμ υιοθετεί εξαρχής έναν ενοχλητικό ψευτοκωμικό τόνο (από την εναρκτήρια κιόλας σεκάνς της σύλληψης του Χόφμαν στο αεροδρόμιο, η οποία με το καλημέρα μου έβαλε ψύλλους στ’ αυτιά…), θέλοντας πιθανότατα να σατιρίσει το αμερικανικό όνειρο με μία «δεν θα μπορείτε να το πιστέψετε πως έχει στ’ αλήθεια συμβεί» τύπου προσέγγιση. Αυτό που καταφέρνει, όμως, είναι να κάνει την ιστορία του να φαίνεται ανόητη, αφού πέραν των αληθινών γεγονότων της φάσης με τα ναρκωτικά, πολλά από τα υπόλοιπα ούτε αιτιολογούνται επαρκώς, ούτε (ακόμη χειρότερα) δημιουργούν ένα ικανό σημείο επαφής ώστε να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Δεχόμαστε, λοιπόν, πως ο Τζιμ Χόφμαν τρώει και πίνει για μήνες ολόκληρους στην υγεία των κορόιδων του FBI, μιας και το γεγονός πως επί μακρόν δεν τους έχει δώσει ούτε μία αξιόλογη πληροφορία δεν τον εμποδίζει να κάνει επί της ουσίας οικογενειακές διακοπές στη sunny Καλιφόρνια. Ο χαρακτήρας του ΝτεΛόριαν είναι εντελώς κακογραμμένος, αφού όσο ιντριγκαδόρικη μοιάζει η περίπτωση ενός πολυεκατομμυριούχου ο οποίος ουσιαστικά καταστράφηκε από ένα άπιαστο όνειρο και από τις εμμονές του (αν σκέφτεστε το «Foxcatcher» του 2014, σας παρακαλώ να το ξεχάσετε), τόσο αδιάφορο είναι το επί της οθόνης ξετύλιγμα της ιστορίας του. Ο συνδυασμός αυτοκαταστροφικότητας και νοσταλγίας (για αυτό το δεύτερο βασικός υπεύθυνος μάλλον ο… Ρόμπερτ Ζεμέκις είναι!) που το όνομα ΝτεΛόριαν κρύβει, εδώ σερβίρεται με έναν άνοστο και κατά τι χαζοχαρούμενο τρόπο. Κάπως έτσι το φουτουριστικό μοντέλο αμαξιού που σχεδίασε και κατασκεύασε ο Αμερικανός businessman, δεν προλαβαίνει να βγει καλά-καλά από το garage και, φευ, αμέσως το ντεπόζιτό του στερεύει από καύσιμα.