του Θάνου Δημητριάδη

Όταν γίνεται κάποια αναφορά στη δεκαετία του ’80, η αναφορά αυτή συχνά συνοδεύεται και από μια μελαγχολική διαπίστωση: «Δεν γίνονται τέτοια πράγματα σήμερα».

Exhibit 1: Φαντάσου τα εφηβικά σου parties χωρίς το «Take My Breath Away»!

Exhibit 2: Φαντάσου ένα καλοκαιρινό απόγευμα χωρίς ένα κυπελάκι Τρινιτά.

Exhibit 3: Φαντάσου την ερωτική σου ζωή, αν το μέσα σου δεν είχε πάρει μια ξεκάθαρη θέση στο δίλημμα Σάιμον Λε Μπον vs Τζον Τέιλορ! Δεν λέω πως όλα ήταν ωραία τότε, αλλά όλοι είχαμε το ίδιο φριχτό μαλλί και μας σκίζονταν τα πανάκια από τα ακουστικά των Walkman τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Αλλά όταν έμπαινε ένα μικρό σφηνοτουβλάκι στο Σινικό Τείχος της pop κουλτούρας, νιώθαμε πως βρίσκαμε μια νέα αγάπη που δεν θα ξεχνιόταν σε 3 μέρες.

Αυτές ήταν μερικές σκέψεις που έκανα όταν ένα από τα πολλά υπέροχα καταθλιπτικά βράδια του αλησμόνητου φετινού καλοκαιριού το πέρασα αγκαλιά με μια παγωμένη λεμονάδα στην ταράτσα του σινέ Άνεσις, όπου το λαοπρόβλητο FREE CINEMA και ο γλυκόλαλος κος Φραγκούλης μάς γύρισαν πίσω στον χρόνο προβάλλοντας το «Back to the Future».

Κατανοώ πως κάπου εδώ θα έπρεπε να μιλήσω για την υπόθεση της ταινίας. Για μια και μόνη φορά θέλω να σου πω κάτι αν δεν την έχεις δει: ντροπή σου!

Δεν έχω καμία ανάμνηση από αυτή την ταινία. Πότε την είδα, πού, με ποια παρέα, τι φόραγα εκείνη την ημέρα, τίποτα. Αλλά ειλικρινά, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Θυμάμαι πάρα πολύ ξεκάθαρα πώς ένιωθα όταν είχε τελειώσει η ταινία. Όπως ακριβώς εκατομμύρια άλλα ηλίθια δεκάχρονα: ήθελα να ήμουν ο Μάικλ Τζέι Φοξ! Τίποτε άλλο! Ήθελα να είχα έναν φίλο εφευρέτη, να έκανα skateboard χωρίς να με τσιμεντώνουν μετά οι γιατροί του ΚΑΤ, να έβρισκα μια θαυματουργή DeLorean DMC-12 και να γυρνούσα σε μια άλλη εποχή (όχι απαραίτητα την εποχή που οι γονείς μου κρυφοχουφτώνονταν στα βραχάκια της Καστέλλας, γιατί, eeewwwwwwww!), μα πάνω απ’ όλα να ήμουν ο Φοξ! Να ήμουν δυναμικός, άνετος, γοητευτικά ντροπαλός, τολμηρός, αστείος, να έπαιζα κιθάρα, να ήμουν περιπετειώδης. Όλα αυτά, βέβαια, όταν είσαι 10 χρονών νομίζεις πως τα έχεις και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Είναι, όμως, ακριβώς και η ηλικία που σιγά σιγά αρχίζεις και φαντάζεσαι τον μελλοντικό σου εαυτό και ψάχνεις καθρέφτες για να δεις πού θα σταθεί η εικόνα σου.

Ο αγαπημένος μου Ρόμπερτ Ζεμέκις είχε φτιάξει έναν τέτοιο χαρακτήρα. Είχε φτιάξει αυτό που όλοι θα θέλαμε να γίνουμε όταν θα χτυπούσε ο συναγερμός της εφηβείας και, σα να μην έφτανε αυτό, έβαλε αυτόν τον χαρακτήρα να ζήσει μια περιπέτεια που όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε! Μια περιπέτεια τόσο απίθανα καλοφτιαγμένη που δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για να την αμφισβητήσεις. Γιατί μόλις καθίσεις στη θέση του συνοδηγού, δίπλα στον Φοξ, δεν τολμάς να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο. Δεν περνάει λεπτό που να χάνεις το ενδιαφέρον σου για τη δράση ή τους χαρακτήρες. Ζεις μέσα στην ταινία. Θέλεις να ζήσεις μέσα σε αυτή την ταινία. Και αυτός είναι βασικά ο λόγος που δεν γίνονται πια τέτοιες ταινίες ή τουλάχιστον δεν γίνονται συχνά τέτοιες ταινίες.

Το «Επιστροφή στο Μέλλον» θεωρείται μια από τις πιο κλασικές ταινίες όλων των εποχών. Έχουν περάσει 30 χρόνια και παραμένει μια αληθινά διασκεδαστική ταινία. Είναι από τις ταινίες που μπορούν να συγχωρήσουν χιλιάδες άλλα χολιγουντιανά παλιορούτια. Και ο χρόνος τής έχει φερθεί πολύ καλά. Ξεκινάει από ένα καλογραμμένο σενάριο, πρωταγωνιστεί ο ιδανικότερος ηθοποιός για τον ρόλο, και φροντίζει να σερβίρει ένα υπέροχο πιάτο όπου η φαντασία, η κωμωδία και το δράμα αλληλοσυμπληρώνονται ώστε όταν βγεις από την αίθουσα να σου έχει μείνει μόνο μια γεύση: μια γλυκιά νοσταλγία.