του Νίκου Παλάτου

Θυμίζουν έντονα τις περσινές «Χήρες» τούτες οι «Βασίλισσες του Εγκλήματος» και δυστυχώς όχι μόνο από σεναριακής απόψεως, αλλά και από πλευράς αστοχίας υλικού. Εάν η δραματική περιπέτεια του Στιβ ΜακΚουίν χαντακωνόταν (σε τεράστιο βαθμό) από την επίδειξη δημιουργικής μεγαλομανίας του σκηνοθέτη της, καθώς προσπαθούσε να χωρέσει (με το ζόρι) έγκλημα και πολιτική λες και γύριζε τον γυναικείο «Νονό» (1972) της μαύρης Αμερικής, τούτο το ντεμπούτο πίσω από την κάμερα μιας μέχρι πρότινος σεναριογράφου (με οσκαρική υποψηφιότητα, στη μικρή της έως σήμερα καριέρα, για το εξαιρετικό «Straight Outta Compton» του 2015) πάσχει από κάτι ολίγον διαφορετικό. Μεταφέροντας στην οθόνη ένα comic book series της DC, η Άντρια Μπέρλοφ (που ασφαλώς διατηρεί κι εδώ την ιδιότητα του γραφιά) θεωρεί πως έχει τις βάσεις ώστε να φτιάξει ένα θηλυκό γκανγκστερικό φιλμ σε στυλ Μάρτιν Σκορσέζε. Ως φυσικό επακόλουθο, το σκάφος της βυθίζεται μεσοπέλαγα και με ελάχιστους επιζώντες.

Το ξεκίνημα αφήνει κάποιες υποσχέσεις για ένα mainstream δράμα εγκλήματος, στα συμπαθή έστω επίπεδα ενός «Set It Off» (1996). Οι τρεις κεντρικές ηρωίδες συστήνονται μέσω ενός παράλληλου μοντάζ, αποκαλύπτοντας τις βασικές πτυχές της προσωπικότητάς τους. Η Κάθλιν (ΜακΚάρθι) είναι η τυπική σύζυγος και μητέρα επιφορτισμένη με τις δουλειές του σπιτιού, μην τολμώντας να ορθώσει ανάστημα στις βρωμοδουλειές του αντρός της. Η Ρούμπι (Χάντις) ανέχεται την αλαζονική συμπεριφορά του συζύγου της, νιώθοντας συχνά σαν τη μύγα μες στο γάλα της irish mob, όντας μαύρη παντρεμένη με λευκό. Η Κλερ (Μος) υπομένει στωικά τα βίαια ξεσπάσματα του στεφανιού της, αφού δεν φαίνεται να έχει το κουράγιο να φύγει μακριά του. Οι τρεις τους, κάπως διστακτικά στην αρχή, αλλά φορτσάροντας δυνατά στη συνέχεια, θα συνασπιστούν ενάντια στην ανδρική κεφαλή της οικογενειακής μαφιόζικης ιρλανδικής οργάνωσης, καθώς αντιλαμβάνονται πως άπαξ του μπουζουριάσματος των δικών τους, αυτοί που πια κάνουν κουμάντο δεν τους δίνουν σημασία καμιά, πόσω μάλλον χρήματα για να τη βγάλουν καθαρή στα τρία μοναχικά και δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Πιάνουν (μαζί με τα όπλα) τα παραμελημένα από τους πιστολάδες φίλους και συγγενείς τους πόστα που χρήζουν προστασίας, αρχίζουν να μαζεύουν σιγά-σιγά τα δολάρια της πιάτσας, εδραιώνουν τη φήμη τους στα στενά όρια του ιρλανδοκρατούμενου Χελς Κίτσεν, το χρήμα όμως φέρνει συχνά απληστία και όταν είναι ύποπτης προέλευσης, ακόμα περισσότερους μπελάδες. Οι τελευταίοι θα έρθουν τόσο από τον Ιταλιάνο νονό στα πόδια του οποίου μπλέκουν οι τρεις μαντάμ, όσο και από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους που δεν μπορούν να δεχτούν πως έχασαν προτού καν το καταλάβουν τα ηνία στον υπόκοσμο της περιοχής τους. Βάλτε μέσα σε όλα αυτά και το FBI που παρακολουθεί διακριτικά την εγκληματική δράση των ηρωίδων και το cocktail «μοιάζει» να είναι δυνατό.

Οι ελπίδες γρήγορα αποδεικνύονται φρούδες, μιας και το σενάριο της Μπέρλοφ (από εκεί ξεκινάει όλο το κακό) είναι… παιδικής σύλληψης, αφήνοντας σταθερά τους χαρακτήρες και τις προθέσεις τους να είναι διάτρητες από παντού. Ο Ντόνολ Γκλίσον εμφανίζεται στα ξαφνικά, αναλαμβάνοντας καθήκοντα φύλακα – αγγέλου των τριών κυριών, περιφερόμενος στο υπόλοιπο της ταινίας άνευ ρόλου και αντικειμένου. Η φάση με τους Εβραίους και το συνδικάτο των οικοδόμων προσπαθεί να μπει στα χωράφια της εθνικοπολιτικής ίντριγκας πριν ατάκτως ολοκληρωθεί, η δε μεγάλη κόντρα με τους Ιταλούς συναδέλφους μόνο στα χαρτιά μένει ως τέτοια. Περισσότερο ενδιαφέρον και ουσία έχει το ενδοϊρλανδικό ξεκαθάρισμα και πάνω απ’ όλα οι σχέσεις των γυναικών, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους συζύγους τους, οι οποίοι αντιδρούν στις πρωτοβουλίες που αυτές έχουν αναλάβει, ελάχιστο όμως χρόνο βρίσκουν όλα αυτά ώστε να αναπτυχθούν επαρκώς. Αντ’ αυτών, παρακολουθούμε την άκρως προβλέψιμη (σαν παραμύθι) άνοδο τριών γυναικών (που δεν τις πιάνει το μάτι σου) στην πρωτοκαθεδρία του εγκλήματος, μέσω της τυπικής (και τόσο εύκολης…) μεταστροφής των χαρακτήρων τους σε αδίστακτες φόνισσες που δρουν με πανέξυπνες τακτικές.

Η Μελίσα ΜακΚάρθι στέκει ως πιο πειστική από τις πρωταγωνίστριες, συνεχίζοντας τους δραματικούς της ρόλους (με τον προηγούμενο της για το «Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις;» προτάθηκε για Όσκαρ, κάτι που αποκλείεται να επαναληφθεί εδώ), αλλά εάν υπάρχει κάτι που πραγματικά ξεχωρίζει είναι η σωστή αναπαράσταση της εποχής (κοστούμια, χτενίσματα, χρωματική παλέτα, νεοϋορκέζικο κλίμα, όχι όμως και οι… ανύπαρκτες ιρλανδέζικες προφορές), μαζί με την ατελείωτη παρέλαση disco και rock επιτυχιών της δεκαετίας του ’70, που αφενός «γεμίζουν» τις πολλές σεναριακές τρύπες, αφετέρου φέρνουν τον έντονο σκορσεζικό αέρα που αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο. Όσο, όμως, και να προσπαθούν να «ισιώσουν» το πράγμα τα τραγούδια, όταν έρχεται το κοντά στο φινάλε «απρόβλεπτο» twist, όλο το οικοδόμημα καταρρέει μιας και για να εξηγηθούν όλα όσα έχουν πια αλλάξει οπτική ματιά χρειάζεται… άλλη μία ολόκληρη ταινία! Υποθέτω πως η Μπέρλοφ νόμιζε ότι έχει φυλάξει κάτι α λα Κάιζερ Σόζε για το τέλος, εμένα όμως εκείνη την άγευστη «Ληστεία του Αιώνα» (2018) μου έφερε περισσότερο στο μυαλό.