του Ηλία Φραγκούλη

Ξέρουμε πως ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένας τελειομανής. Και ξέρουμε πως μερικές φορές αυτό συνοδεύεται από ένα είδος υπεροψίας εξ ανωτερότητας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γνώσης ότι είσαι ένας… μάγος της εικόνας, που εξέλιξε το μύθο του δημιουργού και έχει εκτοξευτεί πέρα από τον απλό τίτλο του σκηνοθέτη.

Ο Κρίστοφερ, μαζί με τον αδελφό του, το σεναριογράφο Τζόναθαν Νόλαν, προφανέστατα νίβουν τας χείρας τους στα κινηματογραφικά projects που ο πρώτος έρχεται να υλοποιήσει «στο πανί», αφήνοντας στον δεύτερο τη βεβαιότητα πως ακόμη κι όταν κάτι δε θα… στέκει στο σενάριο, ο άλλος αδελφός θα το καλύψει με τα δικά του τρικ. Πολλοί είναι εκείνοι που ξεγελιούνται με τα τρικ στο σινεμά (βλέπε «Inception»). Προσωπικά, προτιμώ τα τρικ που πατάνε και πάνω σε ένα πιο στέρεο «έδαφος», σεναριακό πρωτίστως (βλέπε «The Prestige»).

Ας πούμε ότι το «Interstellar» είναι ένα πετυχημένο τρικ, μέχρι το σημείο που ο Νόλαν δε χρειάζεται να εξηγήσει πλήρως το σενάριο της ταινίας. Ας πούμε ότι είναι και ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, φυσικά. Άρα, ο στόχος του δεν είναι το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968), διότι… ποιος τολμά να συγκριθεί με τούτο το κιουμπρικό μυστήριο; Ας πούμε ότι υπάρχει και μια κακοτυχία σε σχέση με το timing του Νόλαν και την έξοδο του «Interstellar»: έρχεται ένα χρόνο μετά το «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν…

Θέλεις ένα τελικό hint για το «κλειδί» τούτης της ταινίας; Συμπτωματικά, το 1997, ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ πρωταγωνιστούσε και σε μια άλλη ταινία το θέμα της οποίας ήταν μια αποστολή στο διάστημα! Τότε, όμως, δεν ήταν εκείνος που έκανε το ταξίδι. Και η… επαφή είχε άλλο χαρακτήρα και νόημα. Τα υπόλοιπα… στην κριτική του «Interstellar», αυτή την Πέμπτη. Μέχρι τότε… πάρε και μια γεύση από το soundtrack της ταινίας.