του Ηλία Φραγκούλη

Το franchise του «The Fast and the Furious» υπήρξε εξαρχής αρκετά επιτυχημένο στο παγκόσμιο box-office, όμως, μέχρι το 2011 ήταν απλά μια οριακά «δεύτερη» (μα αξιοπρεπούς production value) περιπέτεια με αμάξια που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα έχει πολλές συνέχειες. Εκείνη τη χρονιά, μια μεγάλη ληστεία τραπέζης στο Ρίο ανέβασε τις μετοχές της συμμορίας του Τορέτο, αλλά το 2015, με το «Furious 7», ήταν που τα πράγματα σοβάρεψαν για τα καλά. Σίγουρα είναι δύσκολο να ξεπεραστεί εκείνο το sequel, όμως, οι παραγωγοί της σειράς δεν δείχνουν να το βάζουν κάτω και με κάθε επόμενο φιλμ προσπαθούν να ξεπεράσουν οτιδήποτε… εξωφρενικό έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη, για να φτάσουμε στο (υπερ)θέαμα που προσφέρει φέτος το «F9».

Μετά από 145 λεπτά μπροστά από το μέγεθος της κινηματογραφικής οθόνης, αισθάνθηκα χαρούμενος και χορτασμένος με το αποτέλεσμα της όγδοης συνέχειας τούτης της σειράς, την οποία σέβομαι γι’ αυτά που προσφέρει εδώ και χρόνια. Κανένα κόμπλεξ περί ψυχαγωγικού σινεμά (και τίμιας αξιολόγησής του) από το FREE CINEMA, γνωστά πράγματα αυτά.

Κάποιες πρώτες παρατηρήσεις, δίχως… spoilers ή αναφορές σε καταστάσεις που δεν έχουν ήδη φανερώσει τα trailers. Το βασικό χαρακτηριστικό του φιλμ είναι (ίσως όσο ποτέ ξανά) η έννοια της οικογένειας, στοιχείο έντονο σ’ αυτό το franchise, ειδικά στην ταινία του 2015. Εδώ συναντάμε ένα πάντρεμα χαρακτήρων από όλα τα προηγούμενα μέρη, επανενώσεις και flashbacks από το πιο μακρινό παρελθόν που φέρνουν στο προσκήνιο κι άλλους χαρακτήρες. Κύριο πρόσωπο είναι, φυσικά, ο αδελφός του Τορέτο, ο Τζέικομπ (Τζον Σένα), που ανήκει στο μέτωπο των κακών και το σενάριο εξηγεί την προϊστορία της κόντρας τους.

Είναι σημαντικό το ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από το δημιουργικό κομμάτι τούτου του franchise φροντίζουν να στήνουν ιστορίες ανθρώπων πίσω από κάθε εγκληματικό plotline της κάθε συνέχειας. Η δράση έχει γίνει λίγο περισσότερο πρακτορική, σαν μια εντελώς πιο «αλήτικη» και «του δρόμου» εκδοχή των περιπετειών του 007, ενώ η αδιανόητη υπερβολή σε κάνει να ξεφεύγεις εντελώς από την (ενίοτε αυστηρότερη) κρίση του αναληθοφανούς, πια. Δε σε νοιάζει! Θέλεις να βλέπεις τις πιο τρελές απιθανότητες! Και το γνωρίζουν και οι παραγωγοί αυτό, προσθέτοντας δόσεις χιούμορ, αυτοσαρκασμό και τρολάρισμα προς κάθε κατεύθυνση (ο διάλογος σε σχέση με το «Star Wars» είναι classic).

Δεν θα απαριθμήσω πόσες σκηνές ανθολογίας περιλαμβάνει το ένατο «Fast & Furious», ούτε πόσες καταδιώξεις και καταστροφές θα χορτάσει το μάτι σας. Απλά, θα προσθέσω πως τούτο εδώ είναι ένα από τα δυο-τρία καλύτερα έργα που μας έδωσε το συγκεκριμένο franchise. «It delivers», που λένε και στην αλλοδαπή. Κι αυτό είναι που περιμένεις (ή απαιτείς) από μια τέτοια ταινία. Από τις 17 Ιουλίου στα σινεμά, λοιπόν. Fragoulis approved. Εντελώς!

Υ.Γ. Το άνωθεν κείμενο δεν αποτελεί «διαφήμιση» της ταινίας. Εγώ γούσταρα. Τελεία.