του Ηλία Φραγκούλη

Δεν υπήρξα φίλος τής σειράς των «The Fast and the Furious» από την αρχή. Δεν έχω εκδηλώσει ποτέ το παραμικρό ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα και δεν οδηγώ καν. Το όλο franchise, έτσι κι αλλιώς, ξεκίνησε από μια σχεδόν «μπιμουβάδικη» ταινία, που κανείς δεν πίστευε ότι θα εξελιχθεί σε κάτι τόσο κερδοφόρο και… υποδειγματικό στο είδος του!

Σε αντίθεση με άλλα sequels τα οποία «ξεχειλώνουν» ένα πρώτο σουξέ κι ύστερα φθίνουν από το κοπιάρισμα και την εκμετάλλευση, οι συντελεστές αυτής της κινηματογραφικής σειράς ανέτρεψαν τον κανόνα και είδαν το όλο project με σοβαρότητα, μάλλον αντιλαμβανόμενοι το potential της ανταπόδοσης από τους με κάθε επόμενη ταινία αυξανόμενους fans της. Εάν εξακολουθήσεις να δίνεις κάτι ποιοτικό στους οπαδούς και ο στόχος σου είναι να βελτιώνεις την προηγούμενη δουλειά σου, τότε το κοινό θα επιστρέψει στα ταμεία, και αυξημένο αλλά και με μεγαλύτερες προσδοκίες. Η Universal το είδε με ωριμότητα αυτό και, ύστερα από την «όπισθεν» του «Tokyo Drift» (2006), είπε να βάλει τα δυνατά της και να μην προδώσει ποτέ ξανά τούτο το franchise.

Το 2009, η τέταρτη ταινία δεν ήταν πια μια εμπορική περιπετειούλα για «κάγκουρες» ή freaks των τεσσάρων τροχών και έδειξε πως τα φιλμ τούτης της σειράς μπορούσαν να παρασύρουν στα ταμεία νέες ορδές θεατών, οι οποίοι είχαν ένα πιο adult προφίλ και, απλά, διψούσαν για τρελή περιπέτεια και mindless fun. Δεν είχα «ψηθεί» ακόμη, όμως με το «Fast Five», το 2011, μου έπεσε το σαγόνι! Ήταν μια περιπέτεια που αφορούσε κάθε είδος θεατή, ο οποίος αναζητά την απόλυτη ψυχαγωγία στη μεγάλη οθόνη. Το sequel του 2013 ήταν δύσκολο να ξεπεράσει εκείνη την ταινία σε συγκρίσεις, αν και διατηρούσε σε υψηλό επίπεδο τα παρόμοια χαρακτηριστικά της, με σκηνές δράσης επιτηδευμένα… αντι-ρεαλιστικές και χορταστικά σαματατζίδικες.

Πριν φτάσει η ώρα του «Furious 7», το ξαφνικό νέο τού άδικου θανάτου τού Πολ Γουόκερ, προβλημάτισε και το studio και τους fans της σειράς, παρά τις ανακοινώσεις ότι ο ηθοποιός είχε ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος των σκηνών του σε γυρίσματα, με εξαίρεση κάποιες σεκάνς καταδιώξεων. Ειλικρινά, μπροστά στο τελικό φιλμ, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις ψηφιακές ενθέσεις ή τους Κέιλεμπ και Κόουντι Γουόκερ, τα αδέλφια τού εκλιπόντος ηθοποιού, τα οποία στρατολογήθηκαν από τους παραγωγούς για να καλύψουν το κενό. Εάν δεν γνωρίζαμε τι είχε συμβεί, δεν θα παίρναμε χαμπάρι. Τώρα που ξέρουμε, όμως, αυτή η ταινία επιφορτίζεται με ένα επιπλέον βάρος συγκίνησης, που αναρωτιέσαι με ποιον τρόπο θα εκτονωθεί στο φινάλε. Ας το αφήσουμε κι εμείς για το τέλος αυτό…

Η λέξη – κλειδί σε αυτό το sequel είναι ο σεβασμός. Με νέο σκηνοθέτη, τον Τζέιμς Γουάν, το franchise αποκτά μια αναπάντεχη δυναμική στις σκηνές (σωματικού κυρίως) action, που έχουν μια επιπλέον… ακροβατική φινέτσα! Ο νόμος τής βαρύτητας δεν υφίσταται πουθενά και για τίποτε, η κάμερα γίνεται «σβούρα» για να ακολουθήσει ανατροπές αυτοκινήτων, συγκρούσεις που μοιάζουν με… κατεδαφίσεις (!) ή το man-to-man βρωμόξυλο, κυρίως όταν εμφανίζεται ο Τζέισον Στέιθαμ. Η ένθεσή του στο καστ είναι ιδιοφυής. Και φαίνεται από την πρώτη κιόλας στιγμή, όταν επισκέπτεται το νοσοκομείο στο οποίο βρίσκεται ο σε κωματώδη κατάσταση αδελφός του (ξαπλωτό cameo από τον Λουκ Έβανς). Είναι το τσογλάνι που έλειπε από τον ρόλο του κακού, αυτός που κάνει το comic relief και την αδρεναλίνη μαζί… λαμπόγυαλο, με βρετανική χροιά που σου έρχεται «αλλιώς» μέσα σε τούτο το σύμπαν macho αμερικανιάς. Να πω μονάχα ότι η σκηνή της μετωπικής (και ό,τι τη διαδέχεται) ανήκει κι αυτή στην αιωνιότητα.

Ο παράγοντας δράση στο «Furious 7» είναι σχεδόν… εξοντωτικός (δες και τη διάρκεια της ταινίας)! Τεράστιες σεκάνς που δεν σου επιτρέπουν να πάρεις ανάσα και μια γενικότερη τάση για «αεροπλανικά» stunts δεν θα αφήσουν κανέναν παραπονεμένο. Αντιθέτως, μπορεί κάποιοι να… γκρινιάξουν για το μέγεθος του σαματά (ειδικά αν δεν αφήνονται στην απόλαυση της αναληθοφάνειας)! Αμάξια που εκτοξεύονται από και προς τους αιθέρες ή κάθε λογής γκρεμούς, απίστευτες και ενίοτε δραματικές κασκάντες, όλα στο maximum της έντασης, μέχρι την πανηγυρική κορύφωση στους δρόμους του Λος Άντζελες, που τολμά να θυμίζει «Εξολοθρευτή 2» (1991) σε κάποιες λεπτομέρειες, δίχως τον παραμικρό δισταγμό ότι συγκρίνεται με ένα φιλμ – ορόσημο όπως αυτό του Τζέιμς Κάμερον. Εάν υπήρχε πήχης σε τούτο το franchise, έχει φάει τη σκόνη του #7 και το κοντέρ έχει κάψει τα γκάζια, τα χειρόφρενα και κάθε προσδοκία!

Για να αντέξει όλο αυτό το πράγμα και ως έργο, έχει ανάγκη επίσης το συστατικό της… σαπουνόπερας! Οι ήρωες των «Μαχητών των Δρόμων» είναι μια οικογένεια (κάτι που τονίζεται διαρκώς στα δύο τελευταία φιλμ). Σε άλλες περιπτώσεις θα φαινόταν κραυγαλέα campy το να ζούμε το δράμα τους. Μετά από τόσα sequels, όμως, και αφού δεχόμαστε την ακρότητα και τις απιθανότητες της δράσης, το να προσθέτει η ιστορία στοιχεία που τους κάνει να δείχνουν και τόσο ανθρώπινοι, φέρνει μια πραγματικά σωστή ισορροπία στην αφήγηση. Ναι, τους νοιάζεσαι! Ναι, δεν θέλεις να πάθουν κακό. Ναι, είσαι κι εσύ «μέρος» αυτού του team και θέλεις να βγουν αλώβητοι και νικητές ως τα end credits. Και εδώ έρχεται η σκληρή… πραγματικότητα. Χωρίς να δώσω κάποιο ίχνος spoiler, μιας και θα περιμένεις να δεις πως και αν θα πεθάνει και στη μεγάλη οθόνη ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Πολ Γουόκερ, να προειδοποιήσω ότι ο αποχαιρετισμός στον εκλιπόντα ηθοποιό δεν πρόκειται να αφήσει στεγνό μάτι εντός αιθούσης! Το κλείσιμο του «Furious 7» δεν εκμεταλλεύεται τον θάνατο του Γουόκερ. Είναι τίμιο και σέβεται και το σινεμά και τη ζωή εκεί έξω. Το μεγάλο ride που είναι η ζωή.

Θα είναι αυτό το τέλος; Είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει ο Ντίζελ πρώτα κι ύστερα το studio της Universal. Φημολογείται πως θα υπάρξει κι ένα όγδοο και τελευταίο μέρος (για το οποίο έχει ενδιαφερθεί να αναλάβει ρόλο κακού η… Έλεν Μίρεν!), πριν προκύψουν τα διάφορα spin-off’s με τους βασικούς χαρακτήρες τού franchise. Προσωπικά, θα προτιμούσα να έκλεινε εδώ η σειρά. Η τύχη (ή το πεπρωμένο, αν θέλεις) ήθελε να μοιάσει τόσο… larger than life το «Furious 7». Το σωστό είναι να μην της πηγαίνεις κόντρα. Από την άλλη, όμως, η ζωή συνεχίζεται…