της Σοφίας Σταυριανίδου

Και δεν είναι απογοητευτική. Είναι αυτό που περιμένεις και θέλεις να είναι. Ο φόβος είναι ότι όταν βλέπεις από κοντά κάποιον σκηνοθέτη ή ηθοποιό που αγαπάς πολύ, μπορεί να τραβήξεις μεγάλη απογοήτευση. Η Μέριλ Στριπ είναι προσηνής, γλυκιά, αφοπλιστικά ειλικρινής, αστεία, ενδιαφέρουσα, ανθρώπινη. Κι αν ένα βασικό θέμα αυτής της συνέντευξης Τύπου ήταν η διαφορετικότητα, η ίδια η Πρόεδρος επιβεβαίωσε με τον πιο τρανό τρόπο, πόσο σέβεται αυτό το ζήτημα λέγοντας… «Είμαστε όλοι Αφρικανοί» (σε ερώτηση για το πόσα ξέρει για τις αφρικανικές ταινίες), αλλά και προτείνοντας στον κόσμο όλους τους συναδέλφους της από την Επιτροπή (που λίγο ρωτήθηκαν) να τοποθετηθούν ίσα σε ίσους. Δεν κρύφτηκε καθόλου η Μέριλ. Ευθέως μας είπε ότι μπορεί να μην ξέρει πολλά ούτε για το κινέζικο σινεμά ή το σινεμά της Μέσης Ανατολής, γιατί τέτοιες ταινίες δε φτάνουν εύκολα στην αμερικανική αγορά (κάνοντας αμεσότατη βολή στη διανομή της χώρας της και τον προσανατολισμό της στην εμπορικότητα). Και μπορεί να μην ξέρει πολλά για τη συγκεκριμένη περιοχή, έχει παίξει όμως πάρα πολλούς χαρακτήρες από πάρα πολλές εθνικότητες. «Δεν έχω ιδέα πώς να διευθύνω μια Επιτροπή. Όλα τα μέλη της Επιτροπής μας έχουν διαφορετικές ειδικότητες, έχουν διαφορετικές εμπειρίες και προσλαμβάνουσες και ευελπιστώ ότι θα έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα στο να βάλουμε όλοι, ο καθένας από τη μεριά του, το λιθαράκι μας. Η απόφαση για μένα, προσωπικά, θα βασιστεί στο τι θα μου χτυπήσει την καρδιά. Εγώ έχω δύο ψήφους ενώ οι άλλοι μία. Ε, και είναι ωραίο να είσαι το αφεντικό!», συνέχισε προκαλώντας τα γέλια της αίθουσας.

Οι ερωτήσεις ήταν πάντα σχετικές με τη διαφορετικότητα, φύλου, φυλής, οικονομικής δύναμης και, φυσικά, το ότι είναι μια γυναίκα στην κεφαλή, ενώ τονίστηκε ότι για πρώτη φορά στην Επιτροπή οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άνδρες. «Δεν είναι εύκολο ως ηθοποιός να κρίνεις, αλλά και η κριτική είναι απαραίτητο να υπάρχει για να προωθούνται και να προχωρούν τα πράγματα. Όταν παρακολουθώ μια ταινία, δεν προσέχω τους ηθοποιούς αλλά το τι μου προκαλεί. Και τώρα εισάγομαι σε έναν νέο κόσμο ταινιών που δεν γνωρίζω και ανυπομονώ να γνωρίσω. Οπότε καταλαβαίνετε για πόσο εγωιστικούς λόγους θα παρακολουθήσω αυτές τις ταινίες!»

Στις συνεντεύξεις Τύπου ακούς πραγματικά ό,τι μπορείς να φανταστείς, αλλά τούτη εδώ ήταν καλή και γεμάτη χαμόγελα από όλους και θετική διάθεση γιατί, στην τελική ανάλυση, διαπιστευμένοι, ξε-διαπιστευμένοι, επαγγελματίες ή όχι, όλοι, μα όλοι που βλέπουμε ταινίες και αγαπάμε το σινεμά και την τηλεόραση είμαστε fans του ενός ή του άλλου ηθοποιού ή σκηνοθέτη. Και σήμερα όλοι πήγαμε να δούμε από κοντά τη Μέριλ, να τραβήξουμε φωτογραφίες, να τις μοιραστούμε με τους φίλους μας, να λέμε ιστορίες για έναν μορφασμό ή μια χειρονομία που τσακώσαμε από την «ιδιωτικότητα» των stars. Ποτέ, μα ποτέ δεν θα θυμάται εκείνη ή ο Κλάιβ Όουεν ότι στάθηκε ο ένας ή ο άλλος στα πέντε μέτρα και τους είδαν εκ του σύνεγγυς, όμως εμείς όλοι θα το θυμόμαστε και γι’ αυτόν τον λόγο πήγαμε σε τούτη την πρώτη συνέντευξη.

Το Βερολίνο δεν είναι ψυχρό ή λευκό όπως συνηθίζει τον Φεβρουάριο. Το βράδυ η Αμάλ βγήκε με τιραντάκι στο πλευρό του Τζορτζ για την πρεμιέρα τού φιλμ των αδελφών Κοέν, πολύ ωραίοι και αυτοί φαίνονται από τις φωτογραφίες, αλλά λίγο μας έχουν κουράσει τα πέλαγα της ευτυχίας στα οποία πλέουν, ενώ για τους Κοέν, προσωπικά, δεν πέρασα ούτε έξω από την αίθουσα. Για σήμερα, πάντως, θα μας μείνει η ανάμνηση της Μέριλ. Φτάνει και περισσεύει.