Διότι η… πολιτική των περισσότερων γραφείων διανομής ήταν πραγματικά εξοντωτική και σαφώς εις βάρος των θερινών κινηματογράφων, με έναν από τους χειρότερους προγραμματισμούς των τελευταίων ετών, ο οποίος υποχρέωνε τα περισσότερα σινεμά να αλλάζουν έργο κάθε Πέμπτη. Για να μην τα φορτώνω μονάχα στη διανομή, φαίνεται ότι πολλά θερινά της Αθήνας αρέσκονται πλέον σε αυτή τη «λογική», η οποία, στην ουσία, έχει να κάνει λιγότερο με το κινηματογραφικό προϊόν και περισσότερο… με τα προϊόντα που προσφέρει το κάθε bar! Κοινώς, άπαξ και δούλευε δυνατά η τυρόπιτα, το σουβλάκι ή το ποτάκι κι η μπυρίτσα, άσε στην οθόνη να παίζει… ό,τι βρέξει (που λέγανε και παλαιότερα)! Βέβαια, αν συνεχιστεί και στο μέλλον το ίδιο βιολί, θα μείνουν μονάχα τα bars των κινηματογράφων ανοιχτά…
Εντάξει, όχι πως υπήρξε κάποια άνοδος στα εισιτήρια, απλά, η πτώση (τηρουμένων των αναλογιών και των δυνατοτήτων της πλειοψηφίας των θεατών, με bonus – έκπληξη τη φάση των capital controls) δεν θα χαρακτηριζόταν και… «του γκρεμού», αφού από τα περσινά 1.527.788 εισιτήρια της αντίστοιχης θερινής περιόδου (από τα μέσα του Μάη μέχρι τα μέσα του Αυγούστου), φέτος πέσαμε με… «μαξιλαράκι» στα 1.440.295 εισιτήρια. Η απώλεια των 87.493 εισιτηρίων είναι αναπάντεχα μικρότερη από τα 274.988 (!) που έχασε το καλοκαίρι του 2014.
Η εικόνα αυτή, όμως, είναι κάπως «πλασματική», τελικά; Γιατί τα θερινά είχανε ρίξει πλερέζα όλους αυτούς τους μήνες; Διότι, στην πραγματικότητα, τα μεγάλα νούμερα ήρθαν από ταινίες των multiplex, που εκεί έκαναν και τα περισσότερα εισιτήρια. Τη #1 ταινία του καλοκαιριού, το «Jurassic World» (με 181.544 εισιτήρια), έψαχνες… με το τουφέκι να τη βρεις να παίζεται σε open air (sic) κινηματογράφο, γιατί ήταν λιγουλάκι μεγαλύτερη σε διάρκεια (124 λεπτά) και «δεν βόλευε» τις δύο προβολές των θερινών και «σιγά μην παίξουμε δεινόσαυρους» και «δεν είναι για εμάς αυτά»…
Στο #2, δε, βρίσκουμε άλλη μια… «καμία σχέση» με το στυλ των φιλμ που κυριάρχησαν στα θερινά φέτος ταινία, το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» (με 118.382 εισιτήρια), το οποίο αδικήθηκε κατάφωρα από το ελληνικό κοινό, που, δυστυχώς, εξελίσσεται σε μια απαίδευτη κινηματογραφικά, «άμορφη» μάζα, έτοιμη να παραγνωρίσει σημαντικές ταινίες επειδή… δεν αρέσκεται και τόσο στο είδος του φανταστικού σινεμά, μωρέ! Ενώ αυτά που… αρέσουν στο «adult» κοινό, εκείνο που πηγαίνει πιο πολύ σινεμά στην Ελλάδα, ντε, διέπρεψαν τόσο, ώστε η κορωνίδα του «είδους» για φέτος να είναι η «Οικογένεια Μπελιέ» (ή «Μπλιάχ», όπως είχα γράψει πριν από μερικές εβδομάδες). Η «φορεμένη» προκαταβολικά ως η «θα είναι η επιτυχία του καλοκαιριού» γαλλική κομεντί, στα χνάρια του περσινού «Θεέ μου, Τι σου Κάναμε;» (αγαπάμε το γαλλικό προϊόν διότι το αγοράζουμε σχετικά φτηνά και αποδίδει περισσότερο στην τσέπη μας, επειδή δεν μας παίρνει το βαρβάτο ποσοστό επί του εισιτηρίου το κακό Χόλιγουντ…), έκοψε 86.904 εισιτήρια… με το ζόρι, ως το φιλμ με τη μεγαλύτερη αντοχή σε εβδομάδες προβολής (και στα καλύτερα «μαγαζιά» των Αθηνών), κάτι το οποίο θα μπορούσαν να είχαν καταφέρει και άλλες ταινίες, εδώ που τα λέμε, αν φυσικά σου επέτρεπαν να τις βρεις… εντός λεκανοπεδίου και τη δεύτερη εβδομάδα.
Η τέταρτη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία, η κωμική περιπέτεια «Spy» (με 75.103 εισιτήρια), επίσης δεν προβλήθηκε στα θερινά του κέντρου της Αθήνας, «καταδικάστηκε» ως μουλτιπλεξάδικη αμερικανιά, αλλά κάλυψε κενές εβδομάδες περιφερειακών σινεμά στη συνέχεια, αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος έχει ανάγκη και να γελάσει αλλά και να απολαύσει θέαμα με στουντιακό production value. Λογικά, αυτό το φιλμ θα έκανε πιο απογειωμένες εισπράξεις εάν τα… καλά «μαγαζιά» δεν σκιζόντουσαν τόσο για τη γαλλικουργιά.
Το top 5 του καλοκαιριού συμπληρώνει ο «Κύριος Χολμς» (με 61.780 εισιτήρια), μια ταινία που αρχικά παρέσυρε τους θεατές λόγω του ομώνυμου ήρωα στον τίτλο, αλλά διατήρησε ένα καλό word of mouth και, επίσης, θα μπορούσε να είχε και καλύτερη τύχη αν είχε διανεμηθεί νωρίτερα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, πιθανότερα εις βάρος της κάθε μπακατέλας και του αδειάσματος των ραφιών που κατανάλωσαν τις προηγούμενες εβδομάδες, όμως. Αστοχία προγραμματισμού.
Από τα φιλμ τα οποία συναντάμε στις υπόλοιπες θέσεις του top 10, με εισπράξεις που κυμαίνονται στα 40.000 με σχεδόν 60.000 εισιτήρια, τα 3 στα 5 προέρχονται από μεγάλα χολιγουντιανά studios, για να καταρριφθεί ξανά ο μύθος περί των κινηματογραφικών ειδών που ταιριάζουν ή όχι στο ελληνικό καλοκαίρι. Συμπέρασμα: μήπως του χρόνου θα έπρεπε να καταλάβει λίγο καλύτερα η διανομή ότι με σκάρτο προϊόν το κοινό μονάχα συρρικνώνει την κίνηση στα ταμεία, αν όχι απομακρύνεται σταδιακά δια παντός από την επιλογή τού κινηματογράφου ως βραδινής διασκέδασης και εξόδου; Το καλοκαίρι δεν είναι για τα… υπολείμματα, θέλει βαρβάτο προγραμματισμό και όχι μονάχα «πειράματα» με (βασικά) φτηνότερες, ανεξάρτητες ταινίες που θα έσκαγαν σα βόμβες μέσα στη χειμερινή περίοδο. Αλλά και οι άνθρωποι που διατηρούν σινεμά, ειδικότερα τα θερινά, ας κοιτάξουν να ασχοληθούν λίγο περισσότερο με τις ταινίες που παίρνουν για να παίξουν, ας γνωρίσουν ποιο είναι το κοινό της «γειτονιάς» τους, τι του αρέσει να παρακολουθεί, πόση διαφορά θα φέρει στο ταμείο μια ταινία αξιώσεων, πόσω μάλλον εκείνες που προσφέρουν διασκέδαση, για μια περίοδο της σεζόν πιο ανέμελη, που το ζητάει πραγματικά αυτό. Ας βοηθήσουν όλοι μαζί σε αυτό, με καλύτερη συνεργασία και κατανόηση του προβλήματος των… διαφυγόντων θεατών. Προσωπικά, δεν θα σταματήσω να τα λέω ποτέ αυτά, ελπίζοντας να βγει κάποτε μια άκρη. Μπορεί από το «point of view» της… άλλης πλευράς να φαντάζω ως ένας κακιασμένος κριτικός κινηματογράφου που χτυπάει ανελέητα τις ταινίες, όμως αυτή είναι η βασική αρχή του επαγγέλματός μου. Να ξεκαθαρίζω αυτά που αξίζουν για τον υποψήφιο θεατή, να του δίνω να καταλαβαίνει ότι τον σέβομαι και αν χαρεί με αυτό που του πρότεινα να παρακολουθήσει, να με εμπιστευτεί ακόμη περισσότερο, ώστε να τον οδηγώ πιο συχνά στο σινεμά. Καταλάβαμε;
