του Ηλία Φραγκούλη

Όταν κάνεις μια ταινία που αποφέρει στα ταμεία 1.029.000.000 δολάρια, γνωρίζεις με τη μια ότι κρατάς στα χέρια σου ένα franchise παντοτινό. Το «Jurassic Park» (1993) είχε την… κλασική ατυχία να ακολουθηθεί από δύο μετριότερα sequels, το δεύτερο εκ των οποίων δεν σκηνοθέτησε καν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (ένδειξη ελάχιστης τσίπας, αν ρωτάς κι εμένα…) και, σχεδόν μυστηριωδώς, αν και το έχω παρακολουθήσει, η μνήμη μου το έχει διαγράψει πλήρως! Συμβαίνει με πολλές από αυτές τις «συνέχειες», που πρέπει να βγαίνουν ανά κάποια χρόνια διότι… πώς θα βγάλει το αμερικανικό του καλοκαίρι και το κάθε studio;

Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει, λοιπόν, από το «Jurassic Park III»! Δεν είναι καθόλου αμελητέα για το εγχείρημα αναζωπύρωσης ενός franchise που σε νεότερες ηλικίες μπορεί να μην λέει τίποτα, πια. Ευτυχώς για όλους μας, όμως, τούτο το φιλμ τολμά να ξανοιχτεί σε πολλά επίπεδα, ίσως και αλληγορικά, για να καταλήξει να είναι το δεύτερο πιο σεβαστό από ολόκληρη τη σειρά, ακόμη κι αν αδυνατεί να ολοκληρώσει τους στόχους του μέχρι το φινάλε. Ευθύνη που, λογικά, βαραίνει τις προσδοκίες των παραγωγών…

Υπάρχουν σχεδόν… δύο ταινίες στο «Jurassic World»! Η μια είναι αυτή των δεινοσαύρων, του 3D θεάματος, του ανθρωποκυνηγητού, αυτή που θέλει να πουλήσει το studio και, προφανώς, να καταναλώσουν κτηνωδώς οι θεατές. Με το δίκιο τους. Η άλλη είναι κάτι σαφώς πιο τολμηρό και πολύπλοκο, το οποίο, έστω και για την πρόθεση, δίνει μια ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο. Διότι, όταν δεν πρωταγωνιστεί ο νέος και super βίαιος Indominus rex («μεταλλαγμένος», εργαστηριακός δεινόσαυρος που σκοτώνει ή τρώει ό,τι βρει μπροστά του, ακόμη και για την «πλάκα» τού κυνηγιού), μαζί με όλα τα υπόλοιπα είδη των ζωντανών «εκθεμάτων» του πάρκου, οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι… ο Αδάμ και η Εύα! Σε αφηγηματικό στιλ παλιακού, αμερικανικού screwball!

Μπορεί να είναι μια κάπως extreme θεωρία, όμως ο καταφερτζής ειδικός στη συμπεριφορά των ζώων, Όουεν (λαμπρή περίπτωση star του μέλλοντος ο Κρις Πρατ), και η… παγοκολόνα της CEO του πάρκου, Κλερ (η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ δεν είναι Τζέσικα Τσάστεϊν, θα συμφωνήσω), αντιπροσωπεύουν αυτό το από αρχής τού σύμπαντος… αταίριαστο ζευγάρι λες και προέκυψε από φιλμική ανασκαφή του ’30 και του ’40! Ο Χάουαρντ Χοκς μάλλον θα ήταν υπερήφανος, όσο σχηματικοί κι αν είναι οι ρόλοι που πρέπει να υποδυθούν οι δύο ηθοποιοί, που κοντράρονται διαρκώς εξαιτίας ενός αποτυχημένου date στο παρελθόν, αλλά κατά βάθος είναι φτιαγμένοι για το… προπατορικό αμάρτημα! Το οποίο, φυσικά, διαπράττει εκείνη, ως το δεξί χέρι της επιστήμης, η οποία παραβαίνει τα όρια της Φύσης και «γεννά» τα τέρατα που κυνηγούν κάτι σαν 20.000 επισκέπτες του πάρκου… στο πιάτο τους. Όπως και να το δεις, ακόμη και πέρα από το πλαίσιο της τόσο ταιριαστής ιδέας μιας οριακά πρωτόγονης ζούγκλας (διότι το νησί περιλαμβάνει και απάτητα εδάφη), ο Αδάμ και η Εύα τού «Jurassic World» είναι το πιο έξυπνο πράγμα που διαθέτει στα… γονίδιά του τούτο το φιλμ. Δεν ολοκληρώνεται σεναριακά, γιατί η «άλλη» ταινία πρέπει διαρκώς να παίρνει το πάνω χέρι, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος, ξέρεις, όμως αποτελεί ένα ρίσκο που δεν «καίγεται» δραματουργικά στην πορεία.

Στο πλαίσιο της δράσης των δεινοσαύρων, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ο εχθρός αυτή τη φορά έχει το ισχυρότερο IQ, η ταινία προσφέρει χορταστικές σκηνές καταδιώξεων από γη και αέρα, η κορύφωση είναι ένα χαοτικό party επιθέσεων και αίματος, που διαθέτει και χιουμοριστική πλευρά, με μια μικρή αδυναμία: ο Κόλιν Τρέβοροου δεν είναι Σπίλμπεργκ. Παραδίδει αυτό που του έχει ζητηθεί να κάνει, αλλά δεν γνωρίζει τόσο καλά τους κώδικες του σασπένς ούτε και το… πιο ύπουλο παιχνίδι με τα νεύρα του θεατή, κάτι που ο δεύτερος τελειοποίησε με τα «Σαγόνια του Καρχαρία» (1975) κι από τότε το κράτησε για τον εαυτό του μονάχα, λες και είχε ανακαλύψει το Holy Grail. Με απλά λόγια, θα περάσεις τέλεια, αλλά όχι από την άκρη του καθίσματός σου…