του Άγγελου Μαύρου

Απ’ τη μια, είναι σχεδόν τέλειο το timing της εξόδου: στις πρόσφατες ευρωεκλογές πρώτο κόμμα στη Γαλλία αναδείχθηκαν οι κρυπτορατσιστές Εθνικιστές της Μαρίν (ξέρεις το επώνυμο) – και οι Έλληνες ομόλογοί τους σημείωσαν τα υψηλότερα από ποτέ ποσοστά τους. Απ’ την άλλη είναι μια απ’ τις ελάχιστες φορές που ο μεταφραστικός σεβασμός στον πρωτότυπο τίτλο μιας ταινίας απειλεί να τη στείλει στην ταμειακή Αμυγδαλέζα, καθώς δε μεταφέρει τίποτα απ’ την essence της στον εδώ θεατή. Και κάπου στη μέση, είναι η πέμπτη, υπερσουξέ και – το σημαντικότερο – με διαφορά καλύτερη δουλειά ενός εμπορικού réalisateur που, ωστόσο, μολονότι κάνει ρόμπα ευπρόσδεκτα και με έξυπνο λέγε-λέγε τον χωνεμένο μίνι και κρυπτολεπενισμό της πατρίδας του (και την πατροπαράδοτη ετεροκαχυποψία των métèques στις μέρες του Ολάντ), très ροζουλί σου το τρατάρει το μακαρόν.

«Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα» αυτής της – σατιρικής των φυλετικών αγκυλώσεων και λοιπών παλαιών αρχών – καταστασιοκωμωδία ηθών multiculti δεσμών αίματος και αγχιστείας δυσχερειών, καλών τρόπων προσχηματικών και συντηρητισμού μετά αναστολών κρυφών, διαπολιτισμικών αιχμών επαφών καταλυτικών για το «We are Family» (σε διασκευή) chanson & των προκαταλήψεων το γνώθι σαυτόν, και Ησαΐα Χόρευε σύστριγγλου, μα άσπρου μα μαύρου σογιών στο ίδιο salon; Οι σιλουέτες των δύο οιονεί bimbo αδελφών (η τρίτη, νευρωτική ζωγράφος, τουλάχιστον βλέπει psy και βαράει κρισούλες – το λες και σεναριακό ενδιαφέρον) παραμελούνται και μπαίνουν στη λίστα γάμου ως μπιμπελό. Το διαζύγιο με τις ποταπές τηλεοπτικές αξίες δεν έχει βγει κατά πώς φαίνεται από το πλεύρισμα υποπλοκών, όπως το προξενιό στην απάντρευτη ενός μυτόγκα γιου γνωστού και το επίδοξο ξεμπρόστιασμα ως άπιστου του Αφρικάνου προκομμένου από τους μέλλοντες κουνιάδους του. Το je t’aime χρονικό πιτσουνακίων «κρέμα-σοκολάτα» βγαίνει απ’ το μυθοπλαστικό πλυντήριο σομόν, με την ανέλιξη καβγαδακίου προ υμεναίου απροκάλυπτα συνοικέσιο, όχι όμως όσο χτυπητά τέτοιο δείχνει το στην απόξω επαπειλούμενο «τα χαλάσαμε» σιτεμένου αντρόγυνου με χαμένα επεισόδια στη μουβιόλα – δραματουργό. Τέλος, το καλωσόρισμα από τους βετεράνους (Κλαβιέ, Λομπί) ανάκατα νεαρών κωμικών (οι stand-up μούρες Τσάου, Αμπιτάν, Ντιαγουαρά) και ενζενί (συλλήβδην τα λευκά θηλυκά) στο «τζάκι» της αναγνωρισιμότητας του πανιού προδίδει την ημιδυσανεξία κάποιων στους ρόλους τους και τη δυσαρμονία της πλήρους ενσάρκωσης σκίτσων, κι όχι τόσο ελλειμματικό κάτσε-σήκω στην καθοδήγησή τους.

Αυτό που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι ότι 40+ χρόνια, από τις «Τρελές Περιπέτειες του Ραμπί Ζακόμπ» με τον ντε Φινές, έχει ένα 35mm ευθυμογράφημα να τολμήσει και συχνά να πετύχει τόσο φάτσα φόρα να δείξει με το δάχτυλο τον αβρό Κασιδιάρη μέσα στον Καθολικό αστό (αλλά και στον ομογενή beur, Africain και στις λοιπές φυλές του Ισραήλ – που λέει ο λόγος). Μην το πεις ούτε του χάχα παπά της εδώ γαμοτελετής ότι και οι δικές του προκαταλήψεις ακόμα γίνονται νούμερο στο οικογενειακό πορτρέτο των προκαταλήψεων στη σοφίτα και της ανοιχτομυαλιάς στη βιτρίνα τού σύνθετου του εξοχικού των Βερνέιγ στην province. Κι εάν το τραύμα της αποικιοκρατίας επουλώνεται καθησυχαστικά φαρσικά στο ύστερο τακίμιασμα μπατζανάκηδων, θα σου αλλάξουν την… πίστη ατάκες («La famille Benetton!», «Αν είχαν και πέμπτη κόρη, θα τους κουβάλαγε Τσιγγάνο»), ένα απ’ τα λογοπαίγνια της σεζόν (τα βιολογικά προϊόντα «Ara-Bio» που θέλει να πλασάρει μάντεψε ποιος προκομμένος εκ των γαμπρών) και γκαγκ όπως του διαφιλονικούμενης εθνικότητας χιονάνθρωπου. Μ’ αυτά γελάμε όλοι. Αλλά, τη φάρα μου μέσα, γιατί τόσο μπουρζουά; Λιγότερο comme il faut la prochaine fois…