FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2009 – 2010.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2009 – 2010, αποκλειστικά με φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Πριν από την αντίστροφη μέτρηση, να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2009 – 2010 ήταν το «Εννέα» του Ρομπ Μάρσαλ (ο «Καλιγούλας» των μιούζικαλ). Η λίστα είχε παρουσιαστεί με αυτή τη σειρά και από την εκπομπή CINEMaD.

10

ΣΤΡΕΛΛΑ (2009) του Πάνου Χ. Κούτρα


Είχε μέσα της όλα τα στερεότυπα και τις «κορώνες» που θα μπορούσαν να του καταστρέψουν την ταινία. Αλλά, για πρώτη φορά, ουσιαστικά, ο Κούτρας ακούμπησε με ευγένεια, καθαρότητα και μια πιο θαρραλέα σιγουριά πάνω στην ιστορία και τους χαρακτήρες του, από την τραβηγμένη από τα μαλλιά αρχή ως το φοβισμένα αβέβαιο happy end του. Τους έδωσε, έμαθε και πήρε. Απόλυτο respect στο πιο κινηματογραφικό πρόσωπο της χρονιάς, τη Μίνα Ορφανού. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

9

Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΦΟΞ (2009) του Γουές Αντερσον

Fantastic Mr. Fox


Η εικονοποιία ήταν εκεί. Το ίδιο και τα καδραρίσματα, οι νευρώσεις και η πηγή τους, ο ρόλος της οικογένειας. Αντί για κανονικούς ήρωες, όμως, αυτή τη φορά ο Άντερσον χρησιμοποιούσε αλεπούδες – και άλλα stop motion animated ζώα του δάσους! Ήταν ένα είδος departure για τη φιλμογραφία, την ίδια του τη ζωή; Futura bold, τέλος. Καλώς ήλθες, Helvetica bold, ότι κι αν σημαίνει αυτό για τη σχέση μας…

8

ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ (2009) του Κουέντιν Ταραντίνο

Inglourious Basterds


Δεν αγαπώ τις πολεμικές ταινίες, δε δίνω μία για Παγκόσμιους Πολέμους και, υπό προϋποθέσεις, αναγνωρίζω το cult χάβαλο των b-movies. Αγαπώ, όμως, το σινεμά του Ταραντίνο, όλο αυτό το άλεσμα της αγάπης που κρύβει μέσα του ο ίδιος, πρώτα σαν θεατής, κι ύστερα σαν χορτασμένος δημιουργός που επανα-σερβίρει με τους δικούς του όρους… ότι κατεβάζει η όρεξή του. Και τι δεν θα δίναμε, αντί για τον Καστελάρι, να ήταν η… «Υπολοχαγός Νατάσσα»! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

ΔΙΨΑ (2009) του Παρκ Τσαν-Γουκ

Bakjwi


Σα να μετακόμισε ο Μπουνιουέλ στην Κορέα, να έπαθε ψύχωση με το Wallpaper και να τον δάγκωσε βαμπίρ, που του μετέδωσε τον ιό του! Όσο πιο σύνθετος, τόσο λιγότερο αρεστός στους θαυμαστές της «τριλογίας της εκδίκησης», ο Παρκ Τσαν-Γουκ ανοίγεται σταδιακά προς μονοπάτια ασέβειας, με συναισθήματα σινεφιλίας παραληρηματικά, λες κι επιχειρεί να ξορκίσει από την ηθική μέχρι και τη φόρμα των εικόνων. Με την ίδια πλερέζα σαρκασμού για το τέλος.

6

ΠΡΟΦΗΤΗΣ (2009) του Ζακ Οντιάρ

Un prophète


Αν έχει τη θέληση, ακόμη και ο πιο ανίδεος σκατομαλάκας μπορεί να πάρει στα χέρια του την εξουσία. Το βλέπεις να συμβαίνει γύρω σου, το αισθάνεσαι να σε παραγκωνίζει, σκέφτεσαι πως είσαι τυχερός όταν δεν έχει βλέψεις πάνω σου ή δεν εκρήγνυται βίαια, όπως μέσα στο πλαίσιο μιας φυλακής, πάντα σε τέσσερις τοίχους, αλλά με τα τεράστια χάσματα που αφήνουν ανάμεσά τους τα κάγκελα. Πιθανότατα, η καλύτερη ταινία φυλακής ever!

5

AVATAR (2009) του Τζεϊμς Κάμερον


Τη χρονιά του «Τιτανικού», σε μια παρόμοια λίστα, βρέθηκα μπροστά σ’ ένα δίλημμα: να βάλω πρώτο το «Funny Games» του Χάνεκε ή την ταινία του Κάμερον; Έκανα το δεύτερο. Σήμερα, δεν θα επαναλάμβανα το ίδιο «λάθος». Ίσως γιατί αυτού του τύπου οι ταινίες – φαινόμενα αντέχουν μονάχα στην εποχή τους, στις διαστάσεις της μεγάλης οθόνης όπου θα τις πρωτοδείς, με έναν ενθουσιασμό που μοιάζει με ξεπαρθένιασμα. Σέβομαι τη δουλειά, τους κόπους και τα οράματα του Κάμερον, βγήκα από το σινεμά παραπατώντας μετά το «Avatar», αλλά επειδή δεν είμαι σίγουρος για το αν όλη αυτή η εμπειρία θα μπορέσει να επαναληφθεί και τις επόμενες φορές που θα το δω, ο πλανήτης Παντόρα καταλαμβάνει την πέμπτη θέση…

4

Ο ΚΥΝΗΓΟΣ (2008) του Να Χονγκ-Τζιν

Chugyeogja


Όλα τα συναισθήματα, όλη η ενέργεια, όλος ο τσαμπουκάς του σινεμά της Κορέας, η ασημαντότητα του ανθρώπινου είδους, ο παραλογισμός, η τραγωδία, η κάθαρση. Τα πάντα μέσα σε ένα σπινταρισμένο 24ωρο, σ’ ένα φιλμ – μάθημα αφήγησης, σκηνοθεσίας, μοντάζ, παραγωγής, που τόσο κοντόφθαλμα αγνόησε η ελληνική κριτική και δεν αξίωσαν να δουν περισσότεροι από χίλιοι θεατές στην Ελλαδάρα μας! Άνοιξε τα στραβά σου…

3

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ (2009) του Γιώργου Λάνθιμου


Το απόλυτο disconnect από το γνώριμο, φέτος, συμπτωματικά μιλούσε ελληνικά! Ή, τουλάχιστον, έτσι πιστεύουμε. Γιατί σινεμά μπορεί, τελικά, να λέγεται η επίκτητη απώλεια της όρασης, πάθηση ιδιαίτερα διαδεδομένη στον χώρο της ντόπιας κινηματογραφίας, βλέπε «σκάνδαλο» σύγκρισης μ’ εκείνη την παλαιότερη ταινία του Αρτούρο Ριπστάιν… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

2

ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (2009) των Πιτ Ντόκτερ & Μπομπ Πίτερσον

Up


Περισσότερο ταινία κι από όλες τις live action fiction της σεζόν μαζί, το «Up» της Pixar σου σύστηνε την πιο λυγμική πορεία που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες για ένα κινηματογραφικό ζευγάρι σε λιγότερα από δέκα λεπτά, δίχως την παραμικρή λέξη ή διάλογο, κι ύστερα, παρέα μ’ έναν χήρο συνταξιούχο, ένα μικρό πρόσκοπο, το πουλί… Κέβιν κι ένα σκύλο που μιλούσε, σε ανέβαζε στα πιο τρελά υψόμετρα της παραμύθας που πρέπει να είναι το σινεμά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ (2009) του Τζεϊσον Ραϊτμαν

Up in the Air


Αν δεν ήταν τόσο τρομακτικά αληθινό κι οδυνηρά σκληρό σε timing, θα είχε ήδη μετατραπεί σε ένα νέο είδος θρησκείας. «Up» από άλλο point of view αυτό, με ανώμαλη προσγείωση σε κάθε μορφής κρίση, το φιλμ του Ράιτμαν σου δείχνει πόσο εύκολα χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου, πόσο εγωιστικό είναι ν’ αεροβατείς, με πόσα μπαγκάζια ψυχολογικά γίνεσαι επιβάτης αυτής της ζωής ή μη. Οι αναταράξεις του θα με συγκινούν πάντοτε. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)