FreeCinema

Follow us

ΕΝΝΕΑ (2009)

(NINE)

  • ΕΙΔΟΣ: Μιούζικαλ
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρομπ Μάρσαλ
  • ΚΑΣΤ: Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, Νικόλ Κίντμαν, Μαριόν Κοτιγιάρ, Πενέλοπε Κρουζ, Τζούντι Ντεντς, Κέιτ Χάντσον, Σοφία Λόρεν, Φέργκι, Ρίκι Τονιάτσι
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 118'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ιταλιάνος filmmaker αναζητά τη μούσα του ανάμεσα σε πλείστα όσα ξενοπηδήματα που… φωνάζουν και χορεύουν!

Με τον σκηνοθέτη του «Chicago» (βλέπε Όσκαρ καλύτερης ταινίας), με αυτό το καστ (που κουράζει στο να μετράς ονόματα και βραβεία) και την ιδέα πως το όλο project βασίζεται στο «8½» του Φελίνι, περιμένεις να δεις τον «Τιτανικό» των μιούζικαλ. Αλλά, τελικά, εισπράττεις… τον «Καλιγούλα»! Τι κρίμα που οι παραγωγοί του φιλμ δε μπούκαραν κρυφά στα set τις νύχτες για να γυρίσουν extra hardcore σκηνές, που θα χάριζαν στο φιλμ τον αληθινό campy χαρακτήρα του, αυτό ακριβώς που του λείπει για ν’ αφήσει το στίγμα του στην Ιστορία του σινεμά…

Το ότι μία από τις σημαντικότερες ταινίες ever δε μετατρέπεται απαραίτητα και σε καλό μιούζικαλ (πόσο απεγνωσμένος και δίχως έμπνευση ήταν αυτός που το σκέφτηκε;), είναι το πρώτο μάθημα. Αφαιρώντας όλο το υπαρξιακό βάθος του φελινικού πρωτότυπου, προσθέτοντας νούμερα και τραγούδια που δεν υπηρετούν ούτε την αφήγηση αλλά ούτε και το είδος, το «Εννέα» μένει σχεδόν γυμνό μπροστά στην αισθητική και τη λογική του θεατή, ο οποίος αγωνίζεται να στηριχτεί από κάπου για να μην εγκαταλείψει την αίθουσα τρέχοντας. Μοιραία, αυτή είναι η δουλειά που έχει (από)μείνει για το καστ. Αντί τελείας, πρόσθεσε επιφώνημα πόνου…

Ο Γκουίντο του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους του σώματός του στους ώμους και σέρνεται σα μαριονέτα με μια κάκιστα σπασμένη ιταλική προφορά, σχεδόν το σύνολο των πρωταγωνιστριών (αφήνοντας εκτός την Κοτιγιάρ ως αντίβαρο ηθικής και τις Ντεντς και Λόρεν λόγω… ηλικίας) δεν είναι απλά σύμβολα θηλυκότητας αλλά φτιασιδωμένες πουτάνες, οι οποίες δεν «ολοκληρώνουν» ποτέ, διότι εδώ η κορύφωση χτυπάει διαπασών σε σημείο απώλειας της libido. Μιλάμε για ένα βήμα πριν τον απόλυτο ευνουχισμό της κινηματογραφικής διασκέδασης!

Ειρωνικά, το «Εννέα» αντικατοπτρίζει αυτό ακριβώς που συμβαίνει στον κόσμο του Γκουίντο: χωρίς σενάριο, μια ταινία καταρρέει. Όσο το σκέφτομαι, πιο πολύ στεναχωριέμαι που ο Τζον Γουότερς έδωσε νωρίς τη λίστα με τις αγαπημένες του ταινίες για το 2009…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Το άνωθεν κείμενο είναι η κριτική που έγραψα για το φιλμ το 2009, όταν αυτό διανεμήθηκε για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους. Δεν υπάρχουν περαιτέρω λόγια. Ο παραγωγός που σκέφτηκε πως θα είναι ωραία ιδέα να μετατραπεί σε glossy μιούζικαλ το φελινικό αριστούργημα, θα έπρεπε να κατέχει μια μόνιμη θέση σε… ψυχιατρική κλινική. Για το καστ, τι να πω; Η ψυχανάλυση ίσως δεν δουλεύει πάντα…


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.