της Βικτωρίας Μιχαήλ

Εξωσωματική εμπειρία. Ανάγνωση της σκέψης του εχθρού. Νεκροφάνεια. Η ηρωίδα κατόπιν σφαξίματος Walking Dead (εντάξει, όχι dead, απλώς πλήρως αλώβητη) μες στην καλή χαρά και «Firestarter» (όπως Ντρου Μπάριμορ, όχι όπως Prodigy). Μόνο αυτών των καινών δαιμονίων δεν είχαμε γίνει μάρτυρες έως σήμερα σε horror αμερικανιά του υποείδους «Απετάξω τω Σατανά; – Απεταξάμην!». Μας έρχονται όλα, και μαζί ο ουρανός σφοντύλι (αν και απ’ τον Κάτω Κόσμο), στο νέο, πρώτο χωρίς τον Διόσκουρο Μπράιαν Τέιλορ με τον οποίο υπέγραψαν τα δύο στεϊθαμικά «Εκτός Ορίων», το συμπαθές «Gamer» και το «Ghost Rider: Το Πνεύμα της Εκδίκησης», και πρώτη παραγγελιά (δεν έχει ευλογήσει το σενάριο) – τροπάρι τού Μαρκ Νεβελντάιν. Που μπορεί να φέρει – saving grace – τα σημάδια της ανησυχίας του ως genre Πλάστη, μα κατά τ’ άλλα ορκίζεται με απογοητευτικό σέβας σε λιγότερο ή περισσότερο βέβηλες τάλε κουάλε σινε-Γραφές της τελευταίας 20ετίας, που μπουχίζουν με αντι-αγιασμό «Ύπαγε οπίσω μου!» συμβόλων (όχι της χριστιανοσύνης, της μεγάλης οθόνης) το Σώμα και το Αίμα αυτού του suspenser παραθρησκευτικού σοκ και δέους μπούστου, δοκιμασίας ακόμα και για το πιστότερο ή για το πιο ιώβειας υπομονής ποίμνιο.

«Στίγματα!», αναφωνεί σε μία σκηνή ο ενδεδυμένος καταγέλαστα το… σχήμα εδώ (κι έχει και παρελθόν freedom fighter στο Ιράκ, λέει) Πένια. Αλλά δεν χρειάζεσαι παπά να στο διαβάσει. Απ’ την ταινία του Γουέινραϊτ είναι το πουλί – οιωνός (εκεί χτυπιέται περιστέρι, εδώ κοράκι), η δύναμη καταστροφής του κατειλημμένου θηλυκού (εκεί σ’ ένα τρένο, εδώ «Στη Φωλιά του Κούκου» και οίκαδεν), ένα οιονεί θανάσιμο αμάρτημα από εκπρόσωπο της Αγίας Έδρας εναντίον τής φορέα τού Βεελζεβούλ και το επιστέγασμα Εκλεκτής (εκεί του καλού, εδώ του κακού). Και απ’ το «Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ» του Ντέρικσον τα επεισόδια παρακολούθησης της ανισόρροπης και των phenomena της, προ εξιτηρίου σε νίπτουσα τα χείρας της κλινική. Και απ’ το «Η Τελετή» του Χάφστρεμ ο παπικός παλιός και ο νέος ρασοφόρος σε διασταύρωση απόψεων καθώς ενώνουν δυνάμεις εναντίον τής ταβλιασμένης εωσφορικής ξενιστή. Και απ’ το «Ο Τελευταίος Εξορκισμός» του Σταμ το on camera αποδεικτικό υλικό των υπερφυσικών συμπτωμάτων και της δράσης της παθούσας (που όμως, ως συνδετικό leitmotiv των ασπρόμαυρων πλάνων από CCTV, σέρνεται σαν «Μεταφυσική Δραστηριότητα»).

Όλα μαζί συνταγογραφημένα σε χτυπάω-και-φεύγω δόσεις κυριεύουν, όχι τόσο ως ενοχλητικού déjà vu ιδεασμοί όσο ως κρίσεις του μυαλού που κουβαλάει, το ψιλοάψυχο κορμί της δραματουργίας. Το οποίο προσπαθούν να ταρακουνήσουν αφηγηματικά αναζωογονητικά, το ένα μετά το άλλο, παλιές εμμονές (τηλεκίνηση αντικειμένων, «φωνές» μέσα στο κεφάλι, συστροφές μελών, άνθη που μαραίνονται τη παρουσία της συφοριασμένης και «Αραμαϊκά!», όπως επισημαίνει, ξανά ηχηρά, ο Πένια για τους γνώστες ή αδαείς στην αίθουσα) ή καινοφανείς εμπνεύσεις (ένα νεογέννητο σε νοσοκομειακό θάλαμο υπό απειλή, το αυτοκτονικό ξεμάτιασμα ενός μπάτσου με δύο γλόμπους, ένας νοσηλευτής πλακωμένος από το ταβάνι) σε «σκηνικά» αγωνίας και κάποια scares. Αγόμενος και φερόμενος μεταξύ τού γκροτέσκα αμήχανου (3 αυγά, όπως Αγία Τριάδα, από το στόμα της κοκόνας) και του ασεβώς λειτουργικού (το δις φτύσιμο όστιας) των σχετικών εδαφίων, κάθεσαι μ’ αυτά και μ’ εκείνα στο στασίδι ώς το τέλος της Θείας (not) Λειτουργίας, όπου γίνονται θαύματα. Με σκοτεινά κίνητρα (πέραν του υποσχόμενου sequel φινάλε) και κατά την πλοκή, όχι για σένα.

Γιατί, τέκνον μου, μπορεί η Κρίστεν-Στιούαρτ-και-Αριάν-Λαμπέντ-μαζί Τέιλορ Ντάντλεϊ να γίνεται πειθήνιο όργανο των ανίερων κελευσμάτων του filmer Κυρίου της, κι ένα πλάνο ντεραπαρισμένου TAXI εν κινήσει να ξερνιέται προκλητικά απ’ τον οργανισμό αυτής της ταινίας σαν φιλμογραφικό παλιό outtake του Νεβελντάιν. Αλλά η κόλαση είναι οι άλλοι: οι Σκοτ και Χούνσου αφορίζονται καρικατουρίστικα, η περσόνα αγαπητικού επιχειρεί σλακεράδικα να κάνει αυτή τη Σολωμονική πιο προσιτή σε 666 χιλιάδες νιάτα, μια μάχη επιχειρημάτων πάνω στη «γλυκά πονούσε το μαχαίρι» τροπή θεραπείας της νοσούσας σπάει τα νεύρα και σε ποντίφικα, η εκρηκτική ρομφαία CGI της κορύφωσης μεφιστοφελικής παρουσίας το στέλνει στο πυρ το εξώτερον, και το στα χέρια του κλήρου footage – τεκμήριο τής όλης περιπτωσάρας καταστρατηγεί κάθε λογική όσον αφορά α) τα κρυφά ταλέντα των Μονσινιόρ στο μοντάζ και β) τα προσωπικά δεδομένα των ασθενών στις ΗΠΑ. ΟΚ, κανείς δεν έχει το αλάθητο, αλλά αυτοί κάθησαν στην τρίαινα σχεδόν καθολικά. Άλλος για τα καζάνια;