της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Όπως για κάποιους ηθοποιούς προκύπτουν συγκεκριμένοι ρόλοι γραμμένοι στο κάρμα τους, που τους τυποποιούν και τους παγιδεύουν ανεπιστρεπτί μεν, γίνονται, όμως, δεύτερη φύση τους και τους επιτρέπουν να μεγαλουργήσουν σε αυτούς (σκέψου Σάρον Στόουν και Κάθριν Τρεμέλ ή Κίφερ Σάδερλαντ και Τζακ Μπάουερ), έτσι και το τολκινικό σύμπαν τής Μέσης Γης αποδεικνύεται με αυτό το 2ο μέρος τής κινηματογραφικής τριλογίας τού «Χόμπιτ», όλο και περισσότερο, το δημιουργικό πεπρωμένο… φυγείν αδύνατον του Τζάκσον. Όχι μόνο επειδή, προφανώς, τα αφηγηματικά και τεχνικά παθήματα του προηγούμενου, 1ου μέρους, «Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» έγιναν πολύτιμα μαθήματα. Γιατί, επίσης, πρόκειται για ένα φιλμικό υπερθέαμα που αναδεικνύει αποστομωτικά τη βαθιά γνώση τού… πλάστη του για το πρωτόλειό του, καθώς ξεφεύγει πλέον ευφάνταστα από αυτό, εμπλουτίζοντάς το με νέους χαρακτήρες και ιστορίες, χωρίς να προδίδει στο ελάχιστο το πνεύμα τού κοσμογονικού έργου τού Τόλκιν (στο «Χόμπιτ», αλλά και στη λογοτεχνική τριλογία τού «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»).

Αυτή τη φορά, αφενός η αφήγηση πατάει γκάζι από τα πρώτα λεπτά, και δε βρίσκει το φρένο παρά μόνο όταν αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Μπορεί η εισαγωγική σκηνή τής πρώτης-πρώτης (προ των γεγονότων και αυτής και της προηγούμενης ταινίας) συνάντησης του Θόριν (Άρμιτατζ) με τον Γκάνταλφ (ΜακΚέλεν) να μοιάζει περιττή, και το 10λεπτο εδώ πέρασμα του Ράνταγκαστ του Καφετή (Σιλβέστερ ΜακΚόι) να μη δικαιώνει την επιλογή του ξεκάρφωτου, άτσαλου τρόπου με τον οποίο μας συστήθηκε στο «Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι», η «Ερημιά του Νοσφιστή», όμως, διατηρεί αλώβητο τον συναρπαστικό, καλοκουρδισμένο ρυθμό της και κυλά γάργαρη, ξεκούραστη – ούτε που καταλαβαίνεις τη σχεδόν τρίωρη διάρκειά της. Αφετέρου η πολυσυζητημένη HD, 48fps ή πιο απλά HFR (High Frame Rate) 3D προβολή είναι πλέον πολύ πιο αποτελεσματική, πιο ώριμη, καθώς αντιμετωπίζει επισταμένα και σχεδόν εκμηδενίζει τα προβλήματα που είχαμε εντοπίσει πέρυσι.

Ούτε close-up σε αφύσικο μακιγιάζ – σοβά, ούτε άπλετο, μεσημεριανό, φυσικό ηλιακό φως να λούζει τα πάντα με εξωπραγματική, φωσφοριζέ ευκρίνεια υπάρχουν εδώ, ενώ τα γράμματα των τίτλων ή των υποτίτλων συνηθίζονται γρήγορα, αφού δε φαντάζουν πια τόσο ενοχλητικά διπλά (αν και αυτό ίσως να οφείλεται στη θέση μου: πέρυσι είδα το 1ο μέρος του «Χόμπιτ» σε HFR 3D από το πίσω μέρος της αίθουσας, φέτος είχα την εμπειρία τού 2ου μέρους από την έκτη σειρά μπροστά). Αντίθετα (συνειδητά;), το φιλμ εξελίσσεται είτε σε κλειστούς, τεχνητά φωτισμένους χώρους, είτε σε πυκνά δάση όπου το φως τού ήλιου αδυνατεί να τρυπώσει, ή στη νύχτα, ή στο ηλιοβασίλεμα ή σε χλωμά συννεφιασμένα πρωινά. Και εκεί, είπαμε, το 48fps κάνει θαύματα. «Πρωτόγνωρα κρυστάλλινη ποιότητα εικόνας», που «αναδεικνύει όλη τη δυναμική τού βάθους πεδίου (ή της προοπτικής, στην καθομιλουμένη) του 3D», κάνοντας το όντως «πιο λειτουργικό, σημαντικό, αλλά και ακαταμάχητα ελκυστικό», ενώ ταυτόχρονα ανάγει σε «πρωτοφανώς διαυγείς», «εξαιρετικά ευανάγνωστες, σχεδόν διαδραστικά συναρπαστικές και απερίγραπτα ξεκούραστες στην παρακολούθησή τους» τις σκηνές τής δράσης, των μαχών και των (CGI) ειδικών εφέ, απελευθερώνοντάς τες από τη θολούρα / μουντζούρα / σκιά τής κίνησης που μαστίζει τις παραδοσιακές, 24fps προβολές 3D. Στην «Ερημιά του Νοσφιστή» όλα τα παραπάνω πλεονεκτήματα αυτού του είδους high-tech, ψηφιακής, στεροσκοπικής προβολής που είχαμε ήδη διαπιστώσει, ένα χρόνο πριν, φτάνουν σε νέα, υποβλητικά, αφοπλιστικά ζενίθ. Ειδικά σε δύο αδιανόητα χορογραφημένες σκηνές ανθολογίας που θα σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό (τουλάχιστον): της καταδίωξης με τα βαρέλια στο ποτάμι και της αναμέτρησης των νάνων με το Νοσφιστή στα ορυχεία, όπου γίνεται – κυριολεκτικά – το έλα να δεις, αλλά εσύ δε θα χάσεις την παραμικρή λεπτομέρεια του πώς, πότε και γιατί ακριβώς.

Το μεγαλύτερο, όμως, κερδισμένο στοίχημα του 2ου μέρους τού «Χόμπιτ» είναι ο πολύ πιο ταιριαστός, εύστοχος τρόπος με τον οποίο διευρύνει την ιστορία και τους ήρωες του ομότιτλου βιβλίου – πηγής έμπνευσης του. Ο Γκάνταλφ, που στο χαρτί εγκαταλείπει τη συντροφιά τού Μπίλμπο και των 13 νάνων έξω από το δάσος τού Μίρκγουντ και παραμένει απών μέχρι την τελική μάχη στο Έρεμπορ, στην οθόνη είναι παρών και δραστήριος κυνηγώντας το Νεκρομάντη. Το τι… wow ανακαλύπτει όταν τελικά τον συναντά δίνει την ευκαιρία στον Τζάκσον να εξιτάρει εύστροφα τους fans τού τολκινικού έπους του, πετυχαίνοντας μια από τις τρεις εξαιρετικές αναφορές / συνδέσεις που σκαρφίζεται με την κινηματογραφική τριλογία τού «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Οι άλλες δύο είναι η ενισχυμένη εδώ, α-πο-λαυ-στι-κή παρουσία τού Λέγκολας (που εκτός των άλλων, πρωτοσυστήνεται κατά κάποιον τρόπο με τον συνοδοιπόρο του στη «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού», νάνο Γκίμλι) και – κυρίως – η προσθήκη τής πρωτόπλαστης (και δη ανύπαρκτης στο χαρτί) Τόριελ (Λίλι). Ξωτικό τού δάσους αυτή, αδυναμία τού Λέγκολας (επιτέλους, ξανά ενδιαφέρων ο Μπλουμ) και αρχηγός τής φρουράς τού πατέρα του, Βασιλιά των Ξωτικών τού Δάσους, Θράντουιλ (Πέις), αναπτύσσει ιδιαίτερη, κόντρα στο κατεστημένο σχέση με το νάνο Κίλι (Τέρνερ). Και όταν ακτινοβολεί αγγελικό φως στα μάτια τού τελευταίου, καθώς δοκιμάζει να τον θεραπεύσει από δηλητηριώδη πληγή (με βασιλόχορτο και ξωτική προσευχή), φέρνει άμεσα και αβίαστα συγκινητικά στο μυαλό την Άργουεν, τότε, στη «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού», που ως ακτινοβόλος, από μηχανής… άγγελος έρχεται για να θεραπεύσει το Φρόντο από δηλητηριώδη πληγή, με βασιλόχορτο και ξωτική προσευχή (η Λίλι εξάλλου, φυσιογνωμικά, μοιάζει πολύ στη Λιβ Τάιλερ). Προηγουμένως, μέσω της Τόριελ, ο Τζάκσον έχει επιπλέον, καίρια, εκσυγχρονίσει το (αυστηρά ανδροκρατούμενο στο «Χόμπιτ») τολκινικό σύμπαν, κάνοντας αφενός αυτό πιο προσιτό στο θηλυκό κοινό, αφετέρου πιο έκδηλη την ευμένειά του στις όχι μόνο φιλικές, αντισυμβατικές, διαφυλετικές σχέσεις (βλέπε Άργουεν / ξωτικό με Άραγκορν / άνθρωπο), τολμώντας να ιχνηλατήσει την πιθανότητα έρωτα μεταξύ ξωτικού και νάνου!

Αντί για επίλογο, σε αφήνω με μια ειδική μνεία: στο πρωταγωνιστικό δίδυμο του τηλεοπτικού, βρετανικού «Sherlock», Φρίμαν (Δρ. Γουότσον) και Κάμπερμπατς (Σέρλοκ Χολμς), που εδώ, ως Μπίλμπο Μπάγκινς και – α λα Γκόλουμ ερμηνευμένου – Νοσφιστή αντίστοιχα, γράφουν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, και πάλι ιστορία. Η εν μέσω τόνων και τόνων θησαυρού μεταξύ τους συνάντηση, διάδραση και διάλογος, είναι… όλα τα λεφτά. Και εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ.