του Ηλία Φραγκούλη

Το νέο δημιούργημα της παρέας του Τζαντ Άπαταου («Με την Πρώτη») φαινομενικά δεν διαφέρει σε τίποτα από τις ανόητες νεανικές ταινίες της σειράς, όπου ο πρωταγωνιστής μπορεί να αυνανίζεται με μια μηλόπιτα ή να λιμπίζεται τη μάνα του καλύτερού του φίλου. Και, ναι, η πλοκή της μπορεί να συνοψίζεται σε μια πρόταση αρκούντως αφελή και… horny. Το αποδεικνύουν οι δύο κεντρικοί ήρωες με το που ανοίγουν το στόμα τους, κουβεντιάζοντας μονάχα για porn sites, οτιδήποτε… στοματικό μπορεί να περνάει από το νου ενός γυμνασιόπαιδου και τρόπους με τους οποίους ένα αγόρι μπορεί να κρύψει τη στύση του! Αληθινές, χωρίς προσποιήσεις, καθημερινές κουβέντες, που μέσα σε λίγα λεπτά καταφέρνουν και σε πετάνε μακριά από τη «φούσκα» του σεμνότυφου ή του επικίνδυνα νεο-συντηρητικού (σύγχρονη μάστιγα του χειρίστου είδους). Ο Σεθ και ο Έβαν μιλούν τη γλώσσα των ορμών τους, όχι της ηλικίας τους. Και, παραδόξως, αυτή η γλώσσα δεν ορίζεται από το έτος γέννησης που αναγράφεται στην ταυτότητά σου. Αυτό είναι το φυσικό σου γλωσσάριο. Κι αυτή είναι μία βασική αιτία για την οποία το ενήλικο άρρεν κοινό θα παραδοθεί αμέσως στο σύμπαν των δύο συμμαθητών, που η μοίρα και οι κακοί βαθμοί πρόκειται να χωρίσουν με τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες ήδη, άρχισε να ψάχνεις και για χαρτομάντιλα (δεν καθαρίζουν μονάχα τους υγρούς λεκέδες, εντάξει;)!

Στην παράδοση των καλύτερων κωμωδιών του είδους, οι οποίες θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην αμερικανική (πρωτίστως) κουλτούρα και διαπαιδαγώγηση των μελλοντικών γενιών, το «Superbad» διαδραματίζεται σε μία και μόνον ημέρα, κατά την διάρκεια της οποίας οι ήρωες θα βιώσουν του λιναριού τα πάθη, θα κινδυνεύσουν να χάσουν από την υπόληψή τους μέχρι και τη ζωή τους, κι ύστερα θα καταλαγιάσουν σε αποφάσεις που θα χαρακτηρίσουν τη «μετάλλαξή» τους προς την ενηλικίωση. Όλα αυτά πάνω σ’ ένα σενάριο που οι Σεθ Ρόγκεν και Έβαν Γκόλντμπεργκ ξεκίνησαν να γράφουν από τα 13 τους, για να το δουν να γίνεται ταινία χωρίς ημερομηνία λήξης (λέγε με και all-time classic), δίπλα σε σταθμούς όπως το «American Graffiti» (1973), το «Fast Times at Ridgemont High» (1982) ή εκείνη την γαμάτη μέρα που ο «Ferris Bueller» (1986) αποφάσισε να κάνει κοπάνα. Μ’ ένα καστ τόσο ιδανικό στη λεπτομέρεια της… μη εφηβείας (είναι τόσο παράξενο, αλλά αν προσέξεις καλά τις φυσιογνωμίες των κεντρικών ηρώων, θα αισθανθείς πως πρόκειται για φάτσες «μικρομέγαλων ανθρώπων», από εκείνες που σου δίνουν την εντύπωση πως δεν πρόκειται να περάσει – και να δείξει – χρόνος από πάνω τους). Και σαν θαυμαστικό που έρχεται να κάτσει ορεξάτο, bold και φασαριόζικο στα decibel γέλιου, για τον ύστατο χαμό, υπάρχει κι ο ΜακΛάβιν, το alter ego ενός… Στιβ Ντούζου με λάθος DNA, που ανυψώνει ολόκληρο το φιλμ σε ύψιστα επίπεδα cult διάστασης!

ΟΚ, θα πεις με ελαφριά καχυποψία. Μια teen sex κωμωδία που ξεφεύγει από τον trash σωρό. Αξίζει τον κόπο να τραβηχτείς, να ξοδευτείς και να χάσεις κι ένα δίωρο από τη ζωή σου για κάτι τόσο… «εύπεπτο»; Μην βιάζεσαι. Περίμενε να δεις πως το κλείνουν το «εργάκι» τα παιδιά και πάρε μάτι μία από τις πιο όμορφες, απλές και βαθιά συγκινητικές σκηνές αποχαιρετισμού που είδαμε ποτέ στο σινεμά, που ξύνει πληγές «παιδικές» ή παντοτινές και σου πετάει μια σφαλιάρα η οποία αρκεί για να κάνει επαφή με τα βάθη της μνήμης και της ψυχής μαζί. Με λίγα λόγια, το «Superbad» είναι μια ταινία με καρδιά. Και κότσια. Που κρύψαμε μέσα μας μεγαλώνοντας. Κοίταξε, λοιπόν, πίσω για άλλη μια φορά. Και δες αν έχεις κρατήσει ακόμη εκείνο το τηλέφωνο. Μπορεί να το χρειαστείς…