της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ο Πανταζής Χρονόπουλος είναι ο… κατάδικός μας Ντόναλντ Τραμπ. Εκτελεί τα καθήκοντά του υπερβαίνοντας εσκαμμένα και μαζί τα όρια της δικαιοδοσίας του, του του καλού γούστου, του ήθους, του Νόμου. Μιλάει στο θυμικό τού καθόλου εκλεπτυσμένου ψηφοφόρου της περιφέρειάς (του) και καυχάται γι’ αυτό. Επινοεί και διασπείρει μετα-αλήθειες. Αδιαφορεί για τον τρόπο με τον οποίο τα μη φίλια Μέσα τον παρουσιάζουν, προκαλώντας τα. Αναγεννάται από τις στάχτες του, πολύ σκληρός για να πεθάνει, στη δημόσια σφαίρα. Αξίζει ένας τέτοιος δημόσιος λειτουργός τρεις ταινίες; Και πόσο θεμιτό για έναν ντοκιμαντερίστα είναι να τελεί embedded για πάρτη του, ενδεχομένως συνεισφέροντας στην εικόνα, στον μύθο του, ακόμη κι αν κατ’ ουσίαν, με τον τρόπο του, τον εκθέτει;

Το γόνιμο των ερωτημάτων εγείρει περισσότερο ενδιαφέρον από την ίδια τη νέα ταινία του Κίμωνα Τσακίρη, τρίτη με θέμα ένα συμβαντολογικό σημείο καμπής στο γίγνεσθαι της Ζαχάρως και την καριέρα του αμφιλεγόμενου ισχυρού ανδρός της, αλληλοδιαπλεκόμενοι ενδείκτες του αμοιβαία επωφελούς ασφυκτικού εναγκαλισμού αιρετών αρχών και πολιτών σ’ αυτό που (πιο εύστοχα δεν θα μπορούσε να) αποκαλείται πελατειακό κράτος. Το πιο ανάλαφρο «SugarTown: Οι Γαμπροί» (2007) είχε μια πλάκα ως ωδή στο ελληνικό δαιμόνιο και ως σχόλιο στο ματαιωμένο ως ισχυρό φύλο αρσενικό. Το πιο βαρύ «SugarTown: Η Επόμενη Μέρα» (2010) ανακάτευε τα αποκαΐδια των πυρκαγιών της Ηλείας και ξέθαβε το πολυτραύμα και τον ηρωικό αλτρουισμό, αλλά και το blame game και την κερδοσκοπία. Το τονικά μεταξύ των δύο «SugarTown: Για Μια Χούφτα Ψήφους» βγάζει από την κάλπη λάου-λάου ή φάτσα φόρα την άνωθι θιγμένη παθογένεια με γνωστή γραφή και μεθόδους, επειδή και όπως ο μέσα στην οιονεί ατιμωρησία του αλαζόνας star το επιτρέπει, αφήνοντάς τον για τρίτη φορά βολικά (και για το καλλιτεχνικό προϊόν) ασταύρωτο όσον αφορά σοβαρά ζητήματα. Την πολυεδρική τού «Η Αρχαιολόγος» μην την υπολογίζετε, δηλαδή.

Επειδή εγώ δεν έχω την παραμικρή απώτερη βλέψη και δεν μασάω τα λόγια μου: θα δείτε το #2 του θώκου της Φιγαλείας να «καρφώνει» στον φακό αυθαίρετα παλιών επικεφαλής και φίλων τους σε φιλέτα γης αλλά όχι την αυθαίρετη ξενοδοχειακή μονάδα τού Χρονόπουλου στον προστατευόμενο από τη Συνθήκη NATURA 2000 Καϊάφα και θα καμαρώσετε τον αδέκαστο Πανταζή να (συ)ζητάει (για) χρέος από γνωστό του οφειλέτη τού Δήμου αλλά δεν θα μάθετε για τις παράνομες εκεί προσλήψεις ή την παράνομη είσπραξη χρηματικής αποζημίωσης για ανύπαρκτη φιλοξενία ατόμων στη διάρκεια των πυρκαγιών ή την παράνομη μετακύλιση προστίμων, αδικήματα (κοντά στον εμπρησμό δάσους, φυσικά) κάποια από τα οποία τον κατέστησαν «έκπτωτο», όπως γενικώς και αορίστως επιγράφεται κάποια στιγμή σε λεζάντα. Γιατί, πώς να το κάνουμε, αλλιώς είναι να τα βλέπεις καταλεπτώς γραμμένα, δυστυχώς εδώ κι όχι στο φιλμ του Τσακίρη – αφού, στο κάτω κάτω, μπορεί να υπάρξει και τέταρτη ταινία για την οποία θα χρειαστεί τη συνεργασία τού πολύ πρωταγωνιστή του.

Όχι ότι ιδρώνει το αυτί τού Χρονόπουλου. «Κι επειδής τα βλέπει η κάμερα;», ρωτάει με μιθριδατισμό την εν είδει υποποδίου υποψήφια Δημοτική Σύμβουλο που διστάζει να του φέρει σημαδεμένα ψηφοδέλτια για πιστή σ’ αυτόν οικογένεια κατά την αυλόπορτα-αυλόπορτα περιοδεία του σε χωριουδάκια. Είναι, πρώιμα, μία απ’ τις καλύτερες στιγμές της ταινίας και μόνο το πρώτο, αθωότερο δείγμα ενός χοντρόπετσου αλλά με απόλυτη γνώση της… λαϊκής βούλησης για quid pro quo και με δεξιότητες για την ικανοποίησή της τοπικού άρχοντα (#diplhs), που μεταξύ ψυχρών αριθμητικών υπολογισμών των υποστηρικτών του, ετεροχρονισμένης ικανοποίησης προσωπικών αιτημάτων για έργα, αστείρευτα πηγαίου rustique socializing και DIY μπλαζέ αρνητικής διαφήμισης εις βάρος των αντιπάλων του δια ζώσης ή σε υπερφιλικό κανάλι, χτίζει άκρως πειστικά το προφίλ τού προσεχώς θριαμβευτή επαΐοντα της γεωγραφίας της πατρίδας του και των προβλημάτων των ανθρώπων της, την ίδια στιγμή που χύνει την καρδάρα με το γάλα των εντυπώσεων του όποιου αντικειμενικού παρατηρητή στα όρια της χρείας εισαγγελικής παρέμβασης.

Απειλές («Ούτε νόμους θα κοιτάξω ούτε τίποτα… Όποιος πάει κόντρα στην ανάπτυξη της Ζαχάρως, θα του λιώσω το κεφάλι στην πλατεία!»), εκμυστηρεύσεις για παραβιάσεις κρατικών εξεταστικών διαδικασιών (από τη γραμματέα του, υπέρ υποψηφίου), υποσχέσεις για μεσολάβηση προς διδακτορικές σπουδές στις ΗΠΑ (εντάξει, αυτό είναι απλώς διηπειρωτική ευνοιοκρατία, παρότι η Φελίσιτι Χάφμαν τού college admissions scandal θα σας απέτρεπε), όλα στον κινηματογραφικό αέρα, αν και με τα επίμαχα πρόσωπα άνωθεν του κατεβασμένου viseur στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (γιατί το ποιος πουλάει και το ποιος δέχεται προστασία καταγράφει πολύ κυμαινόμενο ποσοστό ένθεν κακείθεν αυτού του «plateau»), μαυρίζουν όμως αφ’ εαυτοίς (και με το λευκό της απουσίας σκηνοθετικού σχολίου να… πιάνεται ως επουσιωδέστερο απ’ όσο πιστεύει υπόγειο σχόλιο) τα αμφίδρομα καλά και συμφέροντα της εκτελεστικής εξουσίας, θεσμικά πέρα από αυτό το «αποπνέει λίγο η Ελλάδα έναν αέρα ασυδοσίας» όπως διεκτραγωδεί την κατάσταση ο αντιδήμαρχος κατά τον δικό του αγώνα προβολής με αυτοπρόσωπη διανομή φυλλαδίων στους δρόμους της κωμόπολης.

Ούτε το κατά τι πιο ευτράπελο χρώμα αυτού (κάτι σαν ελάσσων αφηγηματικός πόλος) παρά αυτής (και μέσα από περιορισμένα αποσπάσματα από τα δύο παλιότερα μέρη της τριλογίας), ούτε το εκ του μακρόθεν στοιχειώδες προφιλάρισμα του ξενομερίτη γιατρού που διεκδικεί κόντρα το χρίσμα (η τρίτη και προσκείμενη στο ΚΚΕ παράταξη αγνοείται, ξεγραμμένη εξαρχής ως ακίνδυνη από το αυτοαποκαλούμενο φαβορί) έλαβον πραγματικά έγκυρη θέση στη δραματουργία, όπου μόνο το modus operandi για τα κουκιά και όχι το modus vivendi τού αυτοδιοικητικού βασιλιά της περιοχής δεν κερδίζει το εν προκειμένω Επικρατείας. Μολονότι on the (country) road το ολιγομελές συνεργείο δεν μπορεί να σου ζητήσει ρουσφέτι επιείκειας ούτε για τις συνθέσεις λήψεων αλλά και τα περιστασιακά ταυτοτικά motion graphics genre-ίλας κρατάνε με το στανιό την παραδοσιακή έδρα τους, ο Τσακίρης αντεπιτίθεται προβλεπτά αλλά υπολογίσιμα, κερδίζοντας ένα μέρος του σώματος, στην ύστερη κλιμάκωση. Εκεί το αμφίρροπο της καταμέτρησης, τα κοντινά στον πάλιουρα της «καρέκλας» ενώ σιγά σιγά χάνει αμίλητος την ψυχραιμία του και η ανατροπή κορύφωσης μεταδίδουν κάτι σαν το-«The War Room»-του-Ελληνάρα. Προς γνώση και συμμόρφωση για το «κοπάδι», μιας και αυτές τις ημέρες η Ιστορία επαναλαμβάνεται, εκτός πανιού: ο συνδυασμός του Χρονόπουλου έχει όπως τότε κατ’ αρχήν ακυρωθεί, λόγω στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων τού chief, με την εκ μέρους του κατατεθείσα ένσταση να εκδικάζεται στις 18 Μαΐου. Καλό βόλι. Ζώα. Ξέρετε ποιοι είστε…