του Νίκου Παλάτου

Τι κι αν ο Jigsaw έχει πεθάνει από το τρίτο κιόλας φιλμ του «Saw» franchise, το μακρινό 2006; Η κληρονομιά του καλά κρατεί όλα αυτά το χρόνια. Με τούτο το «Spiral», που όπως ο τίτλος του τουλάχιστον δηλώνει προέρχεται από τη… Βίβλο του «Saw» (τρέχα γύρευε), φτάνουμε αισίως στις εννέα ταινίες του Jigsaw σύμπαντος, αν και είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως το όλο πράγμα έχει ξεψυχήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το reboot «Saw: Legacy» (2017), τίποτα δεν κατάφερε στον τομέα της ανανέωσης, αφού το μόνο που έφερε στο franchise ήταν μια στροφή προς το καθαρόαιμο αστυνομικό θρίλερ (και δη του τύπου «CSI»), με σχετικό περιορισμό της άγριας βίας που χαρακτήριζε το σύνολο των προηγούμενων φιλμ. Το «Spiral» συνεχίζει στο ίδιο βιολί, προσθέτοντας στην εξίσωση επιρροές από το επίσης τηλεοπτικό «Law & Order» μέχρι το… «Σέρπικο» (1973), με κερασάκι στην τούρτα την παρουσία του Κρις Ροκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο! Αν όλο αυτό ακούγεται σαν κάτι που μπορεί άνετα να ξεφύγει προς την παρωδία, σας διαβεβαιώ πως ακριβώς αυτό συμβαίνει.

Ο φανατικός οπαδός του «Saw» franchise Κρις Ροκ, ο οποίος είχε λέει μερικές σπουδαίες ιδέες πείθοντας την Lionsgate περί της αναγκαιότητας παραγωγής του «Spiral», υποδύεται τον αστυνομικό ντετέκτιβ Ζέκε Μπανκς, Αυτός μοιάζει βγαλμένος από τη Βίβλο όχι του «Saw», αλλά όλων των κλισέ των δεκάδων σχετικών ηρώων που είχαμε την «τύχη» να έχουμε δει στο σινεμά. Πρόκειται, δηλαδή, περί τύπου που έχει αναπτύξει τη φήμη πως δεν ακολουθεί τους κανόνες (τι άλλο;), έχει ένα παρελθόν γεμάτο βάσανα, μεταξύ των οποίων πρωτεύοντα ρόλο κρατά ο αποτυχημένος του γάμος, επιθυμεί να δουλεύει μόνος αφού δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους διεφθαρμένους συναδέλφους του, ενώ έχει πάντα μια έξυπνη ατάκα να πετάξει, ακόμη κι όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο δύσκολη κατάσταση. Όταν ένας εξ εκείνων των αστυνομικών, τους οποίους ούτε να βλέπει δεν θέλει, βρίσκεται νεκρός έχοντας δολοφονηθεί με βάναυσο τρόπο (ένα κόλπο που συνδυάζει μια κρεμάλα, ένα τρένο και μία… γλώσσα), αναγκάζεται να συνεργαστεί με νεούδι ντετέκτιβ για να σταματήσει το λουτρό αίματος που όχι μόνο φέρνει έντονα σε Jigsaw, αλλά για κάποιο λόγο φαίνεται ν’ απειλεί αυτούς που βρίσκονται τριγύρω του, μέσα στο ίδιο του το Τμήμα!

Αν το όνομα του σκηνοθέτη Ντάρεν Λιν Μπούσμαν ξυπνά όμορφες αναμνήσεις στους φίλους της σειράς, μιας και ήταν αυτός που γύρισε τα τρία πρώτα sequel του franchise, οι ελπίδες για κάτι εξίσου ικανοποιητικό διαψεύδονται από το ξεκίνημα κιόλας. Μεμιάς γίνεται φανερό πως ο Κρις Ροκ έχει δει την όλη φάση σαν σκετσάκι του «Saturday Night Live», καθώς σολάρει με τρόπο που θυμίζει τις stand-up καταβολές του, είτε αναλύοντας με «χιουμοριστικό» ύφος το… «Forrest Gump» (1994), είτε καταφεύγοντας συχνά-πυκνά σε μια εκτός τόπου και χρόνου παπαρολογία, που δεν μπορεί παρά να σε κάνει ν’ αναρωτηθείς εάν ο σκοπός σεναριογράφων και σκηνοθέτη ήταν να γυρίσουν το φιλμ ως κωμωδία και κάπου δεν τους έκατσαν καλά τα αστεία. Η παρουσία από δίπλα του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον στον ρόλο του πατέρα του και πρώην Διοικητή της Αστυνομίας, ο οποίος μπορεί και να εμπλέκεται στην υπόθεση που ερευνά ο γιος του, μεγεθύνει ακόμα περισσότερο τις… φαρσικές τάσεις της ταινίας, αφού ως γνωστόν όποτε ανοίγει το στόμα του ο motherfucker Τζάκσον, δύσκολα… σταματιέται.

Οι περίπλοκα σαδιστικοί φόνοι που αποτελούν το σήμα κατατεθέν της σειράς σαφώς υπάρχουν κι εδώ, λειτουργώντας ως δόλωμα για τους φανατικούς που τέτοια περιμένουν να δουν από ένα φιλμ του «σύμπαντος» (έστω) του «Saw». Γεγονός, βέβαια, είναι πως η προσπάθεια για κάτι όλο και πιο ευφάνταστο στο σχετικό τομέα έκανε τη λογική να έχει πάει περίπατο σε πολλές από τις προηγούμενες ταινίες, αλλά μιας και δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο «arty» καταβολών δράμα χαρακτήρων, το αποδεχόμαστε και πηγαίνουμε παρακάτω. Δεν γίνεται, όμως, να μην επισημάνουμε πως ακόμα και σε τούτο, που (υποτίθεται) αποτελεί το γερό χαρτί του franchise, τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, μιας και το σασπένς (ελέω μιας μυστήριας σεναριακής προσέγγισης) είναι ανύπαρκτο. Η προσπάθεια καυτηριασμού της αστυνομικής διαφθοράς, καθώς και της διαδικασίας έρευνας για τον εντοπισμό του δολοφόνου, καταδεικνύει πως οι γραφιάδες του «Spiral» δεν μελέτησαν με κάποιο ιδιαίτερο πάθος το αντικείμενό τους, παραθέτοντας διαλόγους και καταστάσεις που θα μπορούσε να εμπνευστεί ο οποιοσδήποτε έχει δει πέντε-έξι επεισόδια από κάποιο από τα δεκάδες τηλεοπτικά police procedural. Δεν καταφέρνουν, μάλιστα, να εκπλήξουν ούτε με την αποκάλυψη του δολοφόνου που αντιγράφει τις μεθόδους τον Jigsaw, αφού η ταυτότητά του κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια άμα της πρώτης εμφάνισής του. Με το θριλερικό μυστήριο να είναι σχεδόν ανύπαρκτο, τον τρόμο να προέρχεται κυρίως από την ερμηνευτική απόδοση σύσσωμου του καστ (Κρις Ροκ προεξάρχοντος) και την ποιότητα παραγωγής να παραπέμπει σε straight to video κυκλοφορία, τούτος ο «Μύθος του Saw» πουλάει παραμύθια. Έπεται και συνέχεια, πάντως, αφού κατά τα ειωθότα το παράθυρο του νέου sequel παραμένει ορθάνοιχτο, σε σημείο που να νομίζεις πως στο φινάλε θα πέσει η κάρτα «to be continued». Ωιμέ!