του Νίκου Παλάτου

Έχει δυσεπίλυτα προβλήματα να αντιμετωπίσει τούτη η προσπάθεια αναγέννησης του franchise των ταινιών «Saw», που εμφανίζεται επτά χρόνια μετά την τελευταία της σειράς. Δεν είναι μόνον ότι το «Saw 3D» (το 3D τούς μάρανε…) έφερε τον συνοδευτικό τίτλο «Final Chapter», επιδεικνύοντας μια σαφή πρόθεση να ρίξει οριστικούς τίτλους τέλους στα κόλπα του Jigsaw, αλλά ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι ο κινούμενος σε ύφος vigilante βασανιστής – δολοφόνος και σήμα κατατεθέν της «Saw» μυθολογίας είχε ήδη αποδημήσει εις Κύριον για τις ανάγκες του τρίτου φιλμ του franchise, με την εμφάνισή του στα… τέσσερα επόμενα να γίνεται με τη μορφή flashback.

Εάν το πρώτο πρόβλημα, που περισσότερο έχει να κάνει με την ηθική του πράγματος, ξεπερνιέται πανεύκολα χάρη στη γοητεία του χρήματος που πάντα μετράει στο Χόλιγουντ πιο πολύ απ’ όλα τα… τελευταία κεφάλαια του κόσμου, το δεύτερο οδηγεί σε ένα είδος αφήγησης που κατά τους εμπνευστές του φαντάζομαι πως θα αποκαλείται «twist». Το ορθόν, όμως, είναι να χαρακτηριστεί… κλεψιά, στα όρια της κουτοπονηριάς. Η διήγηση της παρακαταθήκης του Jigsaw με flashback έχει εξαντληθεί προφανώς, οπότε επιστρατεύεται ένα «κόλπο» που αν γίνει μόδα, τότε έχουμε να δούμε πολλές ομορφιές από το genre στο μέλλον, πόσω μάλλον όταν αυτό δεν φημίζεται για την αυτοσυγκράτηση που επιδεικνύει.

Πέραν όλων αυτών, το reboot τούτο είναι μακράν το λιγότερο βίαιο από οποιοδήποτε άλλο φιλμ της σειράς! Καθώς οι ντετέκτιβ που αναλαμβάνουν την εξιχνίαση της υπόθεσης των ακρωτηριασμένων πτωμάτων που διασκορπούνται από τον άγνωστο δολοφόνο σε διάφορα σημεία της πόλης και προσπαθούν να ανακαλύψουν το παραμικρό στοιχείο που θα τους δώσει μια ιδέα, έστω προς ποια κατεύθυνση πρέπει να στρέψουν την έρευνά τους, θαρρεί κανείς πως αυτό που παρακολουθεί είναι ένα επεισόδιο του… τηλεοπτικού franchise «CSI», που κατά έναν παράδοξο τρόπο ενώθηκε με αυτό του κινηματογραφικού «Saw». Ασφαλώς και υπάρχουν τα γνωστά βασανιστήρια στα οποία αρέσκεται ο Jigsaw, προσπαθώντας να πετύχει έναν άτυπο εξαγνισμό των θυμάτων του μέσω των ομολογιών τους για τις αμαρτίες τού παρελθόντος τους, τα οποία λαμβάνουν χώρα εντός απομονωμένου αχυρώνα. Εκεί έχει στήσει το νέο του «πάρκο διασκέδασης», τα… παιχνίδια του οποίου όμως δεν μπορούμε να πούμε πως σκίζουν από πρωτοτυπία (εκτός ίσως από το ευφάνταστο σιλό σιτηρών), ενώ κάποια από τα εγκλήματα που ομολογούνται από τους μελλοθάνατους φυλακισμένους, μπορούν να σκορπίσουν συγκαταβατικά χαμόγελα, τόσο λόγω ελαφρότητας όσο και από το μέγεθος της «σύμπτωσης» εξαιτίας της οποίας βρέθηκαν να έχουν υποπέσει στην αντίληψη του «δικαστή» και τιμωρού Jigsaw.

Σε ένα γενικότερο σχόλιο για τον κεντρικό ήρωα του franchise, Τζον Κρέιμερ, το… καλλιτεχνικό όνομα του οποίου κοσμεί τον τίτλο της νέας του περιπέτειας (που, σε ένα ακόμα παράδοξο, η ελληνική διανομή αποφάσισε να μην κρατήσει αυτούσιο, βαφτίζοντας εκ νέου το φιλμ με διαφορετικό – και ξανά αγγλόφωνο – τίτλο!), είναι απορίας άξιον το πώς ένας άνθρωπος με τόσο έντονα ανεπτυγμένους ηθικούς κώδικες έχει ως μοναδικό μέσο επιβολής τα άγρια, σαδιστικά βασανιστήρια. Για να μην πιάσουμε το γεγονός ότι όλα αυτά που έχουν συμβεί στη ζωή του (καρκίνος, απώλεια αγέννητου παιδιού και πολλά άλλα εξίσου δραματικά) περισσότερο θα ταίριαζαν σε μελό της… Κλακ Φιλμς παρά σε άγριο δολοφόνο χολιγουντιανού θρίλερ.