του Νίκου Παλάτου

Με το που διαβάζει κανείς την υπόθεση του νέου φιλμ της Illumination (που έρχεται γρήγορα σχετικά, μετά το επίσης φετινό «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε»), το πρώτο ίσως που του έρχεται στο μυαλό δεν είναι το κοντινό διάστημα ανάμεσα στις δυο τελευταίες παραγωγές της εταιρείας, αλλά… το πώς δεν είχε σκεφτεί κάποιος όλα αυτά τα χρόνια να γυρίσει κάτι ανάλογο (αν και το είδαμε σε κάποια ταινία της… Barbie!), όταν τα κάθε λογής talent shows κυριαρχούν στα τηλεοπτικά δίκτυα. Γιατί κάτι τέτοιο είναι ουσιαστικά το «Τραγούδα!». Ένα show σε στυλ «Χ-Factor», φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να αρέσει σε όλες τις ηλικίες, αφού ακολουθεί σε γενικές γραμμές τα πολύ γνωστά μονοπάτια: audition, επιλογή, πρόβες, τελικός. Πέραν τούτου, το βασικό που πρέπει να επισημανθεί είναι η παντελής απουσία κάθε ανθρώπινης μορφής από την ταινία. Κινούμενο στα ίδια βήματα με την πρόσφατη «Ζωούπολη», το φιλμ φτιάχνει ένα σύμπαν εξολοκλήρου κατοικούμενο από ζώα που μιλάνε, δουλεύουν, τραγουδάνε και χορεύουν ακριβώς όπως οι άνθρωποι. Ενώ σε animation όπως το «Toy Story» (1995) τα παιχνίδια ζωντανεύουν όταν οι άνθρωποι δεν είναι τριγύρω, ή στο «Ψάχνοντας τον Νέμο» (2003) υπάρχουν μεν, καλό όμως είναι για τα ζώα του βυθού να τους αποφύγουν, εδώ λάμπουν διά της απουσίας τους. Δεν δίνεται καμιά απολύτως εξήγηση γι’ αυτό. Απλά έτσι είναι, σε μια α λα Disney προσέγγιση του θέματος.

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να καταλήξει σε ένα αφελές παιδικό μιούζικαλ, που θα έκανε τους ενήλικους συνοδούς να βγουν από τα ρούχα τους. Ευτυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η Illumination και οι σκηνοθέτες Γκαρθ Τζένινγκς και Κριστόφ Λουρντελέ φροντίζουν να πλαισιώσουν την κύρια υπόθεση με παράλληλες ιστορίες από τις ζωές των βασικών ζώων – πρωταγωνιστών, που μπορεί να είναι κοινότοπες, είναι όμως και ικανές να κρατήσουν το ενδιαφέρον, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο αστείες. Προς μεγαλύτερη ικανοποίηση του ενήλικου κοινού, υπάρχουν αναφορές σε ταινίες του παρελθόντος, που τα πιτσιρίκια θα είναι αδύνατον να καταλάβουν, οι μεγαλύτεροι όμως δεν θα έχουν τέτοιο πρόβλημα, πλην της απίθανης περίπτωσης που δεν έχουν δει, λόγου χάρη, ποτέ την «Επιστροφή στο Μέλλον» (1985). Το βασικό θέμα στο «Τραγούδα!», όμως, είναι… τα τραγούδια. Με επιλογές από ένα ευρύ φάσμα της μουσικής έτσι ώστε να ικανοποιηθούν όλα τα γούστα, το καστ της ταινίας ακούγεται να ερμηνεύει από Beatles μέχρι Τέιλορ Σουίφτ, καθώς δουλεύει σιγά-σιγά τα νούμερά του, έως το μεγάλο φινάλε του τελικού διαγωνισμού (απαραίτητη διευκρίνιση: ακόμα και στη μεταγλωττισμένη version, τα τραγούδια έχουν παραμείνει στην αυθεντική τους μορφή, με τις φωνές του αγγλόφωνου καστ).

Βλέποντας τα χρέη να τον πνίγουν και τον κίνδυνο να χάσει το κάποτε θρυλικό θέατρο που του άφησε κληρονομιά ο πατέρας του, το κοάλα ονόματι Μπάστερ Μουν βάζει μπρος τη διοργάνωση talent show, σαν μοναδική και τελευταία σανίδα σωτηρίας. Όταν η γηραιά γραμματέας του ανεβάζει από λάθος το ποσό του βραβείου από χίλια σε εκατό χιλιάδες δολάρια, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να έχει συμμετοχές πέραν κάθε φαντασίας και στη δυσάρεστη… να πρέπει να βρει τα ανάλογα χρήματα. Μέσω ενός εντελώς αυθαίρετου τρόπου επιλογής, καταλήγει στους πιο ταλαντούχους από τους διαγωνιζόμενους: έναν γορίλα μέλος εγκληματικής συμμορίας, μια ελεφαντίνα ιδιαιτέρως ντροπαλή αλλά με χαρισματική φωνή, έναν θηλυκό σκαντζόχοιρο με αισθηματικά προβλήματα, μια γουρουνίτσα μητέρα εικοσιπέντε παιδιών και κάμποσους ακόμη. Αυτοί θα αναλάβουν το βάρος να διασώσουν τον Μπάστερ από τη μία και να κερδίσουν το μεγάλο χρηματικό έπαθλο από την άλλη. Ταυτόχρονα, εκείνος θα προσπαθήσει να προσεταιριστεί ζάμπλουτη τραγουδίστρια, παλαιά μεγάλη δόξα της χρυσής εποχής του θεάτρου του, προκειμένου να αναλάβει την ευγενική χορηγία της διοργάνωσης, με τη σεκάνς όπου μπαίνει στην έπαυλή της και τη βλέπει να κατεβαίνει τη στριφογυριστή σκάλα, να είναι ευθεία αναφορά στην αντίστοιχη από τη «Λεωφόρο της Δύσης» (1950)!

Ό,τι όμως και να γίνεται στις παράλληλες ιστορίες των ηρώων, όπου μεταξύ άλλων ο συμπαθής γορίλας Τζόνι θα τύχει της οργής του πατέρα του επειδή δεν θέλει να ακολουθήσει τον εγκληματικό βίο της οικογένειας ή η συμπαθής μητέρα – νοικοκυρά πολυπληθούς γουρουνοοικογένειας Ροζίτα θα αντιληφθεί τη δυσκολία της ζωής μέσα στη showbiz, όλα οδηγούνται στην κλιμάκωση του μεγάλου διαγωνιστικού φινάλε. Φαίνεται πως αυτό που ήθελε να κάνει εξαρχής ο σκηνοθέτης (και σεναριογράφος) Τζένκινς ήταν ένα καθαρόαιμο τραγουδιστικό show, με όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν μια απαραίτητη αναγκαιότητα, ώστε να μην ξεφύγει το όλο πράγμα, αφού ο τελικός του διαγωνισμού απλώνεται σε περίπου μισή ώρα, χαρίζοντας τη σκηνή – highlight στην εμφάνιση του πονηρού ποντικού Μάικ, ο οποίος τα δίνει όλα κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Οι τραγουδιστικές επιδόσεις του καστ πιάνουν πολύ υψηλά επίπεδα, με καλύτερον όλων τον Τάρον΄Ετζερτον, ο οποίος δανείζει τη φωνή του στον γορίλα Τζόνι, έχοντας μια εκ διαμέτρου αντίθετη με τη φύση τού ζώου βελούδινη φωνή, ακολουθούμενος από τον Σεθ ΜακΦάρλεϊν του ποντικού Μάικ και της προαναφερθείσας σκηνής ανθολογίας.