του Ηλία Φραγκούλη

Ζώα που μιλάνε σαν άνθρωποι σε animated παραγωγή της Disney. Ξέρεις…Στη «Ζωούπολη» κάνουν αρκετά περισσότερα… δικά μας πράγματα, σε ένα σύμπαν ιδιαιτέρως εξανθρωπισμένο, με κύριο καταναλωτή τις ανήλικες στρατιές των fans του είδους, που θα βρουν το όλο σκηνικό παιδιάστικα χαριτωμένο. Παραδόξως, όμως, το βασικό ερώτημα που θέτει και ως μήνυμα η ταινία εκφράζεται μέσω στοιχείων τα οποία ταυτίζονται σχεδόν αποκλειστικά με adult αποδέκτες. Και με μια αρκετά ντετεκτιβίστικη πλοκή στο δεύτερο μισό του, το φιλμ επιχειρεί να… ικανοποιήσει τους πάντες; Δύσκολο.

Με ήρωες που φτιάχτηκαν για να μοσχοπουλήσουν και στα ανά τον κόσμο Disney stores, η «Ζωούπολη» ξεκινά σαν μια παιδική ταινία στην οποία ο ενήλικας συνοδός θα… μαρτυρήσει μέχρι να έρθει το τέλος (της)! Η αρχική… φάρμα των ζώων, στην οποία μεγαλώνει η ονειροπόλα Τζούντι μαζί με τα 225 αδελφάκια της, δηλώνει τις προθέσεις του studio για ένα θέαμα ολότελα… δι’ ανηλίκους, μέχρι την αποφοίτησή της από τη σχολή αστυνομικών και τη μετάθεση στη μεγάλη πόλη, ένα σκηνικό ρεαλιστικής σε δόμηση μητρόπολης κανονικών ανθρώπων, που όμως κατοικείται από ζώα τα οποία μιμούνται τη δική μας συμπεριφορά.

Η σεκάνς του ταξιδιού της με τον σιδηρόδρομο είναι τόσο εξαιρετικά καλοδουλεμένκ, που ακόμη και το ενήλικο βλέμμα δεν θα προλάβει να το απολαύσει σε λεπτομέρεια. Σταδιακά, η «Ζωούπολη» σταματά να είναι μια σκέτη… παιδική χαρά, η γνωριμία με τη λωποδύτισσα αλεπού Νικ, που θα χρειαστεί να συνεταιριστεί με την Τζούντι για να αποκαλύψουν τα αίτια μιας σειράς εξαφανίσεων ζώων, παίρνει τα χαρακτηριστικά ενός τυπικού buddy movie ενηλίκων και το ενίοτε νουάρ, ντετεκτιβίστικο ύφος της αφήγησης θα μπορέσει να γίνει καλύτερα αντιληπτό από ηλικίες που γνωρίζουν το νόημα αυτών των λέξεων, πόσω μάλλον και να γελάσουν με τη σκηνή αναφοράς στον Ντον Κορλεόνε του «Νονού»!

Η εξέλιξη φανερώνει έναν αλληγορικό προβληματισμό που εκπλήσσει, επάνω στο νόημα του πολιτισμένου (αν όχι του «εξημερωμένου»), που μάλλον αδικείται από τον γενικότερο διχασμό προσανατολισμού της ταινίας, η οποία αδυνατεί να παντρέψει ιδανικά το σκοτεινό με το πιο ανάλαφρα αφελές των ζώων – χαρακτήρων. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν σκηνές ανθολογίας απολαυστικές, όπως η καταδίωξη ενός ληστή στη… μικρογραφία γειτονιάς των ποντικιών, όπου η κλίμακα της ρυμοτομίας βγάζει άφθονο γέλιο, αλλά και το σαρκαστικό σχόλιο απέναντι στην αργόσυρτη γραφειοκρατία του συστήματος, με έναν βραδύποδα λεμούριο που πατάει σφραγίδες ή ολοκληρώνει φράσεις με εφιαλτικά αργές ταχύτητες. Σίγουρα μικροί και μεγάλοι θεατές του φιλμ θα ήλπιζαν σε περισσότερες στιγμές όπως αυτές, αλλά η «Ζωούπολη» δείχνει περισσότερο απασχολημένη με το να βρει μια κοινή γραμμή συμπίεσης του υλικού της για κατανάλωση από κάθε ηλικία, χάνοντας την ευκαιρία να προσφέρει κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο για το library του studio.