του Ηλία Φραγκούλη

Ο Ισπανός σκηνοθέτης που γνωρίσαμε στις αίθουσες μέσω της «Χιονάτης» (2012) και είχε εξαφανιστεί εντελώς μετά το «Αμπρακατάμπρα» (2017), κάνει ένα κυριολεκτικά απροσδόκητο comeback με τούτο το… animation που καταφέρνει να βγάλει ψυχούλα και να μιλήσει στη φαντασία των (κυρίως) μικρότερων σε ηλικία θεατών, οι οποίοι δεν θα χρειαστεί καν να παρακολουθήσουν λόγια (δεν υπάρχει ίχνος διαλόγων, οπότε μην αναζητάτε τζάμπα προβολές ελληνικής μεταγλώττισης ή άλλες σε original γλώσσα), κάνοντας έτσι το «Ο Φίλος μου το Ρομπότ» ακόμη πιο εύκολα προσεγγίσιμο.

Σκύλος μόνος, που αισθάνεται μεγάλη ανάγκη να βρει μια συντροφιά, πείθεται από τηλεοπτικό spot και παραγγέλνει ένα οικιακό robot, προγραμματισμένο να συμπεριφέρεται φιλικά προς τον ιδιοκτήτη του. Το ταίριασμα θα προκύψει ονειρεμένο, αλλά μια βόλτα σε μια παραλία θα προκαλέσει αναπάντεχα προβλήματα, καθώς το (σταδιακά πλήρως αφόρτιστο) robot βγαίνει εκτός λειτουργίας, ο σκύλος προσπαθεί να βρει μια λύση για να το πάρει πίσω στο σπίτι, μα η plage κατεβάζει «λουκέτο» λόγω τέλους σεζόν και… ραντεβού τον επόμενο Ιούνιο! Ανήμπορος να περάσει το συρματόπλεγμα που τους χωρίζει, ακόμη και κατόπιν παράνομων κινήσεων που τον οδηγούν στη σύλληψη, ο σκύλος βάζει ένα reminder για καλοκαιρινή επιστροφή διάσωσης του robot και περνά τους μήνες του αναζητώντας υποκατάστατα φιλίας και συντροφικότητας για να μετριάσει τον πόνο του.

Με βάση το ομώνυμο comic book της Σάρα Βάρον, ο Πάμπλο Μπερχέρ διατηρεί την minimal αισθητική που προήλθε από το χαρτί και δημιουργεί ένα κινούμενο σχέδιο που φλερτάρει με την vintage καθαρότητα και των δύο format, στοιχείο που «συνομιλεί» όμορφα με την αγνότητα και την απλοϊκότητα του περιεχομένου του φιλμ. Η ιστορία εξελίσσεται κυρίως μέσω των αστοχιών στη ζωή του σκύλου, με το καθηλωμένο στην άμμο και σε διάφορες καιρικές συνθήκες του χρόνου robot να κάνει υποθετικά όνειρα / σενάρια γυρισμού στο αφεντικό του (λες και επρόκειτο για ένα «pet» που νοσταλγεί τη θαλπωρή της στέγης του). Οι εκδοχές αυτές έχουν φαντασία και περιέχουν ουκ ολίγα homage (με χαρακτηριστικότερο εκείνο στον «Μάγο του Οζ»), με το παραμύθι να συναντά ενίοτε και κάποια μονοπάτια ενήλικου σουρεαλισμού (η σεκάνς του bowling είναι το κυρίως – και «άκυρο» – παράδειγμα, που φέρνει στον νου το περιβάλλον εκείνου του «The Dude» Λεμπάουσκι!) που δεν ταιριάζουν στους στόχους που θέτει το έργο συνολικά.

Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα απόλυτα ασφαλές θέαμα για μικρά παιδιά, με θετικά μηνύματα για τη φιλία, την πίστη και την αφοσίωση που χρειάζονται για να ριζώσει γερά, αλλά και τις δοκιμασίες που θέτουν το πέρασμα του χρόνου, το συναίσθημα και η μνήμη. Εννοιολογικά, το τελευταίο μέρος της ταινίας προκαλεί μια κάποια σύγχυση σε σχέση με το τι ακριβώς θέλει να πει ο «ποιητής» και εκεί είναι που ο ενήλικας συνοδός θα τα βρει… ολίγον σκούρα για να εξηγήσει σε ένα ανήλικο το καταστασιακό που δημιουργείται από τις συμπεριφορές του σκύλου και του robot. Και οι Earth, Wind & Fire δεν είναι αρκετοί για να λύσουν τις μεγάλες απορίες τούτης της ζωής…