της Βικτωρίας Μιχαήλ

Πακέτο η (ιδρυματική ή μη) επαναφορά του κοψομεσιασμένου, ομοίως κι η fiction αντιμετώπισή του – εκτός κι αν λαμβάνει χώρα στη Γαλλία. Η αγωγή ξεκίνησε ν’ αποδίδει στο «Άθικτοι», όπου ο Ομάρ Σι… αναδεικνυόταν αναπάντεχα στο δεξί χέρι του ηλεκτροκίνητου bourgeois Φρανσουά Κλουζέ, για ν’ ακολουθήσει το «Σώμα με Σώμα», όπου ο Ματίας Σχούναρτς γινόταν αμοιβαία επουλωτικά το από κάθε άποψη άλλο μισό της πρώην εκπαιδεύτριας φαλαινών Μαριόν Κοτιγιάρ, και το «Ο Βασιλιάς Μου», όπου η Εμανουέλ Μπερκό αναπολούσε την τραυματική σχέση της με τον Βενσάν Κασέλ σε χλιδοπολυκλινική εν μέσω ομοιοπαθών μετά από στραβή στο ski. Ήταν απλώς ζήτημα χρόνου να ταβλιαστεί στο πανί και μια ακόμη όχι απλώς καθόλου φανταστική αλλά η διασημότερη ιστορία αναπηρίας της φραντσέζικης showbiz: Εκείνη που έστησε ξανά στα πόδια του τον 20χρονο φοιτητή της Γυμναστικής Ακαδημίας και μπασκετμπολίστα Φαμπιάν Μαρσό, μετά από μια κακορίζικη βουτιά σε ρηχή πισίνα και χρόνιο αγώνα με το σακατιλίκι (και παρά τις επιφυλάξεις των γιατρών), αναγεννημένο πρώτα στον δημοφιλή rapper Γκραν Κορ Μαλάντ (Άρρωστος Σωματαράς) και μετά σε συγγραφέα με την ευπώλητη αυτοβιογραφία – νοσηλευτικό χρονικό του «Πάντα Ήρωες». Δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του και ως realisateur (γιατί σινεμά έχει ήδη κάνει, έστω φωνητικά, ντουμπλάροντας για «Το Παιδί με την Κουρδιστή Καρδιά») αυτού ακριβώς του πιο προσωπικού ραπίσματός του, με στήριγμα τον επίσης νεοεισερχόμενο στον στίβο της οθόνης Μεντί Ιντίρ, θα κατάφερνε να σταθεί όρθιος;

Έστω ξεκουράζοντας τα μέλη του (κάτι απ’ όλα τα παραπάνω φιλμ) στον θάλαμο που εγκαινίασε το 1950 το «The Men» του Φρεντ Ζίνεμαν, oui, αυτό είναι ένα επικροτέο αν κι όχι θεαματικό πρώτο βήμα. Πρώτη ένδειξη θετικής ανταπόκρισης του προς εξέταση οργανισμού το ότι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της λογοτεχνικής μαρτυρίας έχει, αμέσως μετά την… εισαγωγή τού κακομοίρη στο νέο καταπώς δείχνει μαύρο κι άραχνο αύριό του, φάει σουτ. Η ατομική δοκιμασία του, καθώς κόντρα στις απομειωμένες σωματικές δυνατότητες και την πληγείσα ψυχολογία του πρέπει να δώσει τον αγώνα της αποκατάστασης, είναι ο μυελός αλλά ο μικρόκοσμος της νέας πραγματικότητάς του καθίσταται η σπονδυλική στήλη. Συνάδελφοι στα καροτσάκια και κρανιοτραυματίες έχουν καθείς και το ιστορικό του πλάι στα χούγια τους ενώ οι εργαζόμενοι δεν πάνε πίσω, ο χρόνος διαστέλλεται συχνά ανυπόφορα. Οι μεν μαζί με φίλους επισκέπτες μπορεί να καταστούν οι σωτήριες βακτηρίες του καθηλωμένου αλλά ευπροσήγορου Εντί, ο δε πιο σπάσιμο κι απ’ την ανημπόρια. Ποιος θα ισοπεδώσει ποιον;

Συνταγογραφώντας κατά την ομοηχία – εύρημα του πρωτότυπου τίτλου (και της έκδοσης: «patients» είναι οι ασθενείς, «patience» η υπομονή) εναλλάξ χιούμορ και κινίνο σε μικροδόσεις, το δίδυμο των auteurs docteurs ψηλαφεί μία-μία τις φάλαγγες της physio και συναισθηματικής κατάστασης του Εντί (κλινήρης ψάρακας, ανασηκωμένος και μαζί με τον «παλιό» Φαρίντ στα κατατόπια, σε auto καροτσάκι και στα κόλπα) ενόσω τον σκέπουν εκ περιτροπής μια αρσενική… Ντόρι χωρίς βράγχια αλλά με αγάπη στον Μπομπ Μάρλεϊ, ένα θύμα της βίας των banlieue, μια nana που η αγάπη την πέταξε έξω, μια αδερφή με κουλάδια, ένας φυσιοθεραπευτής θεούλης και πάει λέγοντας. Γιατί «δεν την παλεύεις μόνος εδώ» είναι, με ορατά φορεμένο κηδεμόνα τον ευχαριστήριο φόρο τιμής στην παρέα που έκανε καλά (τ)ο(ν) Γκραν Κορ Μαλάντ, οι οδηγίες χρήσης και του βιβλίου τις οποίες ακολουθεί κατά γράμμα το πνεύμα του στόρι ενώ ακουμπά μοτιβικά από το σεξουαλικό απωθημένο του «Hasta la Vista» μέχρι την αυτοκτονικότητα του «Επιτέλους, Είναι η Ζωή μου» (1979) του Τζον Μπάνταμ – ξαπλώνοντας κρίσιμα στο ντιβάνι το οιονεί ιοβόλα μεταδοτικό της χαράς και της λύπης τού έγκλειστου τούτου όχλου.

D’ accords, η αρθροσκόπηση των issues μοιάζει διαδικαστική καθώς διατρέχει σε συχνά στιγμιοτυπικές εκδηλώσεις (ναι, παίζει και μπάφος) τον σκελετό των πλείστων… δυνατών περιπτώσεων· στο μοντάζ ένα slo mo κι ένα left to right traveling με hip-hop υπόκρουση (αν δεν παινέψεις κτλ.) χορηγούν αξιοπρόσεκτα αλλά στιλιστικά ατροφικά τη ρουτίνα της ζωής των αρρώστων νεολαίων μας· και το σπιντάρισμα στο παίξιμο αρκετών διαλόγων ξεμπροστιάζει την κάπως τεχνητή uplifting κατασκευή τους. Σχεδόν για κάθε αντένδειξη, ο Μαλάντ έχει το φάρμακο: ξαναζωντανεύει χωρίς το σιρόπι της υπερβολής, με τον όγκο τού melo ανύπαρκτο, τους ανθρώπους (μες στο… σκατό τους και το λαβωμένο νεύρο τους) και τις καταστάσεις που γνώρισε, γι’ αυτό θα αισθανθείς κι εσύ αυτούς σάρκινα κι αυτές γνώριμα κοντά σου.

Όταν η αλατιέρα βρει επιτέλους τη θέση της στη χούφτα του τζόβενου παραλή που δεν το βάζει κάτω, ο δικαιωμένος οπτιμισμός θα κουράρει το μέσα σου. Όταν το όχημά του μείνει από μπαταρία και φωνάξει «Κανείς;» στην ερημιά, θα κοπούν και τα δικά σου τα κανιά. Όταν «σκάσουν» το telemarketing οργάνων άσκησης με θεατή τον σχεδόν καθολικά αγκυλωμένο ήρωα και ο animateur που τραγουδάει «Η ζωή μάς δίνει όρεξη πολλή» στην ομήγυρη, το μαχαίρι του κυνισμού τού αστεϊσμού θα φτάσει στο κόκαλό σου. Όταν ο καταθλιπτικός μπάρμπας σπάσει τη σιωπή του για το καλοσυνάτο παλικάρι, θα αναπτερωθεί και το δικό σου ηθικό καταφατικά για τον αλτρουισμό. Όταν ο συγκάτοικος ουρλιάξει πανικόβλητος «Πού είναι τα πόδια μου;» ή ο κολλητός τού πει για τους υγιείς «Η αναπηρία σου. Αυτό θα σε χαρακτηρίζει», το τσίμπημα στην καρδιά σου θα το νιώσεις. Όταν στα άκρα της μυθοπλασίας κοιτάξει κατάματα την κάμερα ο… δικός σου, η φωνή που δεν βγάζει (δεν χρειάζεται) θα διαπεράσει τα μυαλά σου: «Είμαι ένας από εσάς. Και δεν θα με πετάξετε στον Καιάδα». Άρον τον κρέβατόν σου και περιπάτει…