της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία φιλμ που θριάμβευσε στο γαλλικό box-office (και όχι μόνο), ενώ ο απίθανος (πρωτοεμφανιζόμενος!) ποιητής ήθους, Ομάρ Σι, έκανε την έκπληξη και πήρε το Σεζάρ πρώτου ρόλου μέσα από τα χέρια του οσκαρούχου Ζαν Ντουζαρντέν («The Artist»). Δεν είναι, όμως, οι περγαμηνές από κοινό και κριτικούς που έχει φορτώσει στις βαλίτσες της, καθώς ξεκινά το ταξίδι της και στις ελληνικές αίθουσες, που τη χρίζουν άξια προσοχής. Είναι το αυθάδικο, αλλά τρυφερό και λυτρωτικό χιούμορ της που την κάνει ακαταμάχητη, έτσι όπως τη μεταγγίζει απευθείας, κελαρυστή, στο συναίσθημα.

Καθαρόαιμη κωμωδία και όχι δραματική κομεντί (ή «δραμεντί», όπως θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί), γιατί τα δάκρυα στα μάτια ρέουν άφθονα από τα – πολλά τρανταχτά, μετά πόνου στο στομάχι – γέλια (ιδιαίτερα στην σκηνή της Όπερας, με το «δέντρο που τραγουδάει»). Και μόνο. Η συγκίνηση που έρχεται στο τέλος, προβλέψιμη και όχι απαλλαγμένη από κλισέ (παρά την καταγωγή του φιλμ από την πραγματικότητα) αποκλιμακώνει, αλλά δεν ακυρώνει το high όσων έχουν προηγηθεί. Που βγάζουν τη γλώσσα στη ζωή, στα όσα φέρνει, θες δε θες, ενώ είσαι απασχολημένος με άλλα, καλύτερα (;) σχέδια. Που γκρεμίζουν το μύθο που λέει ότι τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία ή σου εξασφαλίζουν τη γνώση του πώς «να ρουφάς το μεδούλι της ζωής», «ν’ αδράχνεις τη μέρα», να ζεις κυριολεκτικά, βρε αδερφέ, και όχι απλά να επιβιώνεις. Που ρίχνουν, έστω και λίγο, φως στα ένοχα θεμέλια των σύγχρονων, πολυπολιτισμικών μεν, κατακερματισμένων σε κάθε είδους γκέτο δε, δυτικών κοινωνιών. Και που ξεσκαρτάρουν τα ανεκτίμητα σημαντικά από τα πανάκριβα ασήμαντα τούτου του κόσμου.

Ναι, λοιπόν. Κωμωδία. Το πιο δύσκολο, στην επιτυχημένη πραγματοποίησή του, κινηματογραφικό είδος. Το οποίο δεν μπορεί να ποντάρει σε ψυχολογικούς εκβιασμούς, μελό ευκολίες ή πολιτική ορθότητα. Και οφείλει να βρίσκει την αστεία πτυχή της – όσο τραγικής κι αν είναι – καθημερινότητας. Αποφεύγοντας (όταν και όσο πρέπει) την κακογουστιά, για να κάμψει τις αντιδράσεις της προσωπικής αίσθησης του χιούμορ του καθενός και να μας συμπαρασύρει σε μια οικουμενική, συλλογική έκρηξη γέλιου. Το οποίο, όπως θυμίζει ο αρτιμελής, όλο το πρόσωπο ένα χαμόγελο, Ντρις του Σι στο τετραπληγικό, αλλά από πολλές απόψεις πιο τυχερό αφεντικό του, αποτελεί τη μοναδική εναπομείνασα πυξίδα σωτηρίας μας. Που δείχνει το δρόμο προς το φως στην άκρη του τούνελ, της ζωής γενικά, και των δύσκολων καιρών που ζούμε, ειδικά.