του Νίκου Παλάτου

Μπορεί να μην μας γεμίζει το μάτι, το original «Μικρά Αθώα Ψέματα» (2010), όμως, τρίτη τότε σκηνοθετική απόπειρα του Γκιγιόμ Κανέ, είχε σημειώσει τεράστια εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία, μένοντας πίσω μονάχα από το «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου: Μέρος Α» στο τοπικό box-office! Ομολογώ πως εκείνη η ταινία μου άρεσε πολύ. Ο Κανέ (που είχε γράψει και το σενάριο, όπως πράττει σε όσα φιλμ σκηνοθετεί), σαφώς επηρεασμένος από τη «Μεγάλη Ανατριχίλα» (1983), είχε καταφέρει να φτιάξει μια ενήλικη δραματική κομεντί η οποία εξερευνούσε τις σχέσεις μιας παρέας φίλων ηλικίας λίγο πιο κάτω από τα σαράντα, με αφορμή το θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα ενός εξ αυτών. Δεν έφτανε στα επίπεδα ενός ευρύτερου πολιτικο-κοινωνικού πλαισίου όπως η καταπληκτική δουλειά του Λόρενς Κάσνταν, κάτι όμως το all-star cast και η γλυκόπικρη διάθεση, κάτι το παρεΐστικο κλίμα και το προσεγμένο soundtrack, έκαναν το αποτέλεσμα γοητευτικό. Παρόλη τη θετική διάθεση, όμως, καθώς και την εν γένει αδυναμία μου στον γαλλικό κινηματογράφο, δεν φανταζόμουν ποτέ πως το φιλμ αυτό θα αποκτούσε κάποτε sequel. Δυστυχώς, διαψεύστηκα.

Εάν το προηγούμενο φιλμ ξεκινούσε με το ολέθριο ατύχημα του Λουντό, τούτο μας καλωσορίζει με τη βαριά θλίψη του Μαξ (Κλουζέ). Το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος της ομάδας και άτυπος αρχηγός της ετοιμάζεται να συμπληρώσει εξήντα χρόνια ζωής, επιλέγοντας συνειδητά την απομόνωση του αγαπημένου του εξοχικού σπιτιού στην παραθαλάσσια δυτική Γαλλία. Ευρισκόμενος σε διάσταση με τη σύζυγό του και έχοντας σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα να αντιμετωπίσει, προς δυσάρεστη έκπληξή του βλέπει την παλιοπαρέα να καταφθάνει από το πουθενά. Ουδείς γνωρίζει την άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και απλά όλοι μαζί επιχειρούν να καλύψουν τον χρόνο που έχασαν σαν ομάδα. Μην δείχνοντας (αρχικά) καμία απολύτως διάθεση για επανενώσεις κι αναμνήσεις, και επιθυμώντας να κρατήσει κρυφή την πρόθεσή του να βγάλει την οικία του στο σφυρί, ο Μαξ τούς διώχνει άρον άρον, μέχρι που αναλαμβάνει να σώσει την κατάσταση ο διάσημος της παρέας (επιτυχημένος ηθοποιός γαρ) και πατέρας πλέον ενός μωρού, Ερίκ (Λελούς). Αυτός νοικιάζει πολυτελή βίλα στην ίδια περιοχή, αφήνει τον Μαξ να κάνει το κομμάτι του βοηθώντας τον να κρύψει τη δυσχερή οικονομική του θέση, και η όμορφη συν γυναιξί και τέκνοις παρέα πηγαίνει… δύο βήματα παρακάτω ώστε να περάσει ένα όμορφο τριήμερο.

Πλην της Μαρί (Κοτιγιάρ), η οποία θρηνώντας ακόμη τον χαμό του Λουντό έχει εξελιχθεί σε μια οργισμένη και ολίγον άξεστη μητέρα ενός μικρού αγοριού, ουδείς εκ των υπολοίπων βασικών μελών της παρέας έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Ο Ερίκ είναι πάντα αλαζόνας και γυναικάς, ο Βενσάν (Μαζιμέλ) πλέον σταθερά ομοφυλόφιλος και κρυφά ερωτευμένος με τον Μαξ, ο δε Αντουάν (Λαφίτ) πάντα ανώριμος. Οι (ενίοτε) βασανιστικές δύο ώρες κι ένα τέταρτο της διάρκειας δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα το καινούργιο ή διαφορετικό να δούμε από όλους αυτούς. Θα ήταν άλλωστε περίεργο να συνέβαινε κάτι τέτοιο, καθώς βασική σεναριακή γραμμή δεν υπάρχει, παρά μόνο κάποια εντελώς αποσπασματικά επεισόδια, τα οποία ουδεμία αφήγηση εξυπηρετούν. Η πτώση με αλεξίπτωτο μοιάζει να έχει μπει σαν σφήνα ώστε να τραβηχτούν μερικά όμορφα εναέρια πλάνα, αλλά και για να… διασκεδάσει το καστ, η αγωνία για την τύχη των παιδιών που ανοίχτηκαν στη θάλασσα με το σκάφος για να δώσει μια μεζούρα γονεϊκής ανησυχίας ως σημάδι ωριμότητας, το «παιχνίδι» της εν διαστάσει συζύγου του Μαξ, Βερό (Μποντόν), με τον λεφτά άσπονδο γείτονά του Αλάν (Γκαρσιά) χώνεται για το δήθεν πικάντικο του πράγματος, θυμίζοντας όμως ξεθυμασμένο σαν ξύδι κρασί και όχι δουλειά ενός εκδικητικού θηλυκού μυαλού. Για να μην πιάσουμε την (σύντομη, ευτυχώς) κρυάδα με το αλλεργικό σύμπτωμα του Αντουάν και την «ο Θεός να την κάνει» χιουμοριστική υποπλοκή με την εύσωμη νταντά που σέρνει μαζί του ο Ερίκ, που μάλλον για άλλη ταινία προοριζόταν και με κάποιον μυστήριο τρόπο κατέληξε εδώ…

Όλων αυτών λαμβανομένων υπόψη, δεν αποτελεί εύλογα κάποια συνταρακτική είδηση το γεγονός πως το φιλμ του Κανέ αποτυγχάνει βαρύγδουπα και ολοκληρωτικά (αν μάλιστα κάποιος δεν έχει δει και το πρώτο μέρος, δεν αποκλείεται να «χαθεί» με τούτο, μιας και ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται ως δεδομένο για τους θεατές να γνωρίζουν τι μέρος του λόγου είναι όσοι εμφανίζονται!). Μόνο ο Κλουζέ διασώζεται από το ναυάγιο, καθώς ο Μαξ του είναι ο μοναδικός εκ των χαρακτήρων για τον οποίο το κοινό μπορεί να ενδιαφερθεί αληθινά για το τι θ’ απογίνει. Οι αυτοκτονικές του τάσεις, βέβαια, αγγίζουν την παρωδία, πλην όμως φαίνεται πως είναι ένας «κανονικός» άνθρωπος, με τα καλά και τα στραβά του, κάτι που οι υπόλοιποι δύσκολα θα μπορούσαν να ισχυριστούν. Βέβαια, έχουν σαφέστατα πέσει θύματα των ανέμπνευστων διαλόγων του Κανέ και του συνεργάτη του, Ροντόλφ Λογκά, που προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στη χαριτωμενιά και τη σοβαρού τύπου ενδοσκόπηση, καταλήγουν να γίνουν συμπλήρωμα των πολλών τραγουδιών που (κατά τη λογική του original) ακούγονται στο φιλμ. Εκεί, όμως, η ψυχαγωγία προέκυπτε χάρη στα ουσιαστικά στοιχεία της ταινίας. Όχι επειδή έπαιζε δυνατά το περίφημο «Baba O’Riley» των Who εν μέσω skydiving.