του Νίκου Παλάτου

Δεν δείχνει διάθεση για γερό κολύμπι στα βαθιά στο (επί της ουσίας) σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Γάλλος ηθοποιός Ζιλ Λελούς, και παρά να επιδείξει σύνεση, προτιμά να πλατσουρίσει στα ρηχά και στα σίγουρα. Στρατολογεί ένα ensemble από διάσημους συναδέλφους του με μερικούς εκ των οποίων έχει συνεργαστεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, αντλεί έμπνευση από ένα σουηδικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Men Who Swim» (2010) το οποίο πραγματεύεται μια παρόμοια αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα στη σκανδιναβική χώρα (απ’ όπου, μάλιστα, άντλησε έμπνευση και το με παραπλήσιο τίτλο περσινό αγγλικό «Swimming with Men»), βάζει να παίζει στο répétition για… να παίρνει ιδέες το «Άντρες με τα Όλα τους» (1997) και εν πολλοίς καταφέρνει να βγει στεγνός και ατσαλάκωτος. Δεν ανακαλύπτει εκ νέου τον τροχό η γλυκόπικρη κομεντί του, χάρη όμως στη στρωτή (αν και εξαιρετικά προβλέψιμη) αφήγηση, στα καλά ονόματα του καστ και στις απαλές χιουμοριστικές πινελιές, προσφέρει ψυχαγωγία που σέβεται τον θεατή και που η συντριπτική πλειονότητα των γαλλόφωνων ταινιών τις οποίες παρακολουθούμε τα καλοκαίρια στη χώρα μας επουδενί πετυχαίνει.

Έπειτα από μια εναρκτήρια (σύντομη, ευτυχώς), φιλοσοφικού τύπου σεκάνς που ουδέποτε βγάζει ιδιαίτερο νόημα, συστήνεται ο χαρακτήρας του Μπερτράν (Αμαλρίκ). Παντρεμένος με μια γυναίκα που τον καταλαβαίνει (η ανεκμετάλλευτη Μαρίνα Φόις), σταθερά άνεργος, πλέον καταθλιπτικός, με κακομαθημένα παιδιά που δεν του δίνουν και τόση σημασία, ένας γενικά παραιτημένος από τη ζωή άνδρας ο οποίος τρώει ακόμα μια σφαλιάρα από το εργασιακό μέτωπο, καθώς η συνέντευξη στην οποία τόσο ήλπιζε δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ορμώμενος από την απελπισία περισσότερο, απαντά σε αγγελία που βρίσκει αναρτημένη στο τοπικό κολυμβητήριο, αποφασίζοντας στα ξαφνικά να παρακολουθήσει μαθήματα συγχρονισμένης κολύμβησης.

Η ανδρική ομάδα (ενός κατά τα άλλα γυναικείου sport) στην οποία αμέσως γίνεται δεκτός, αποτελείται από κάθε καρυδιάς καρύδι, με κάθε μέλος της να έχει τα δικά του θέματα. Ο Λοράν (Κανέ) προσπαθεί να βρει την ισορροπία στη ζωή του έχοντας να αντιμετωπίσει την ασθένεια του γιου του, τον προβληματικό του γάμο και τη διπολική μητέρα του. Ο Μαρκούς (Πουλβόρντε) πασχίζει να φέρει βόλτα τα οικτρά οικονομικά του, τα οποία πήραν την κατιούσα εξαιτίας της πλήρως αποτυχημένης επιχειρηματικής του δραστηριότητας. Ο Σιμόν (Ανγκλάντ) δεν δύναται να αντιληφθεί πως ποτέ του δεν θα γίνει ο rock star που ονειρευόταν, επιμένοντας σε έναν σχετικό τρόπο ζωής, προσπαθώντας παράλληλα να βρει ποιοτικό χρόνο για την έφηβη κόρη του. Όλους αυτούς, αλλά και μερικούς ακόμα με παραπλήσια προβλήματα κρίσης μέσης ηλικίας, προπονεί στοργικά η κάποτε δόξα του αθλήματος (πριν πέσει στην παγίδα του αλκοολισμού) Ντελφίν (Εφιρά), με την καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο Αμάντα (Μπεχτί) να υιοθετεί την τακτική του… μαστιγίου όταν το group βάζει μπρος για τον μεγάλο στόχο: το παγκόσμιο πρωτάθλημα!

Οι επιμέρους ιστορίες του κάθε μέλους της ιδιότυπης αυτής ομάδας ακροβατούν ανάμεσα στο χιουμοριστικό (η ληστεία των… μαγιό) και στο δραματικό (οι συναντήσεις του Λοράν με τη μάνα του στον οίκο ευγηρίας), με τον χώρο των αποδυτηρίων του κολυμβητηρίου να λειτουργεί μετά το πέρας της εκάστοτε προπόνησης σαν άτυπος τόπος ψυχανάλυσης για τον καθέναν από αυτούς. Δεν αναζητούνται, φυσικά, τίποτε επιστημονικές λύσεις στα προβλήματά τους, πλην όμως αποπνέεται μια ζεστασιά όταν αυτοί βρίσκονται μαζί συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, ερχόμενοι συχνά σε καλοπροαίρετη μεταξύ τους σύγκρουση. Το subplot του χαρακτήρα του Πουλβόρντε μπορεί να είναι ελαφρώς τραβηγμένο, λειτουργεί όμως σε ό,τι έχει να κάνει με το κωμικό timing (ειδικά στη σχέση του με τον υπάλληλό του), η melo ιστορία της αλκοολικής Ντελφίν, από την άλλη, ατυχώς δεν παρεκκλίνει από τα κλισεδιάρικα προβλεπόμενα ούτε σπιθαμή. Ο Λελούς διατηρεί το ύφος τού «μία στο καρφί και μία στο πέταλο» σε όλο το γεμάτο δίωρο της ταινίας του, διάρκεια που πάντως θα μπορούσε να έχει αποφύγει, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αστοχίας και ξεχειλώματος (έπειτα από τη σκηνή της έναρξης…) το αχρείαστο φινάλε που έπεται του… πραγματικού φινάλε της κατακλείδας του διαγωνιστικού προγράμματος κολύμβησης. Εκεί όπου η (μεσήλικη) γαλλική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης κατεβαίνει με σκοπό να βάλει τα γυαλιά (αν και δεν γίνεται σαφές από πού ακριβώς πηγάζει η τόση αισιοδοξία) σε όλους τους νεαρούς υπόλοιπους.