Ο ΠΟΛΙΚΟΣ ΑΡΚΟΥΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΙΚΗΤΟΙ (2016)
(NORM OF THE NORTH)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τρέβορ Γουόλ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER
Νεαρός πολικός αρκούδος, με μοναδική ικανότητα ανθρώπινης ομιλίας αλλά δακτυλοδεικτούμενος καθότι είναι γεννημένος dancer αντί θηρευτής, «πιάνει» απόπειρα μεγαλομεσίτη να οικοπεδοφάει τα μέρη του για πώληση πολυτελών οικοκατοικιών και το σκάει για τη ΝΥ ώστε να τον εμποδίσει. Θα γίνει η ζωντανή διαφήμιση τού project για να τον ξεμπροστιάσει. Ποιος θα χορέψει ποιον στο ταψί;
Τα περιβάλλοντα κι ο εν πολλοίς κομπαρσαρία πληθυσμός ελευθέρας βοσκής (τάρανδοι, φώκιες, θαλάσσιοι ελέφαντες κ.ά.) στα… κομμάτια της υπόθεσης στο μπούζι habitat θυμίζουν συνδυασμό των «Η Εποχή των Παγετώνων» και «Ο Αυτοκράτορας». Η ανορθόδοξη ορχηστική κλίση του ενηλικιωνόμενου ενόσω εκπληρώνει κρίσιμη αποστολή ήρωα, που συχνά παρασέρνει και τους παρισταμένους σε shake, το «Happy Feet». Το σχέδιο αποσόβησης του εξ ανθρώπων κινδύνου για το σπίτι τού (ασκλάβωτου, πλήρως ανοιχτού, υποθερμικού και ντυμένου στα λευκά εδώ) ζωολογικού κήπου το «Μαδαγασκάρη». Και τα γουνοφόρα λέμινγκ ως σκανδαλιάρικοι ακόλουθοι τα «Minions». Δεν είναι, ωστόσο, εξαιτίας του déjà vu των εκθεμάτων που τρώει το κεφάλι του το, εν αντιθέσει προς όλα τα παραπάνω κυρίαρχα δείγματα κινούμενου, διαφαινόμενα αδύναμο να εξασφαλίσει τη franchise διαιώνιση του είδους του, πρώτο pet στη μεγάλη οθόνη του τηλεοπτικού (βλ. «Bratz») έως σήμερα toon λίκνου της Splash Entertainment. Είναι οι κεφαλαιώδεις αβαρίες που, καμουφλαρισμένες από το σαφάρι της δράσης και το design ράτσας, θα περάσουν απαρατήρητες από τους νεαρότερους επισκέπτες, αλλά θα ψιλοεξαγριώσουν τους πιο σκεπτόμενους κηδεμόνες τους ή μη, ακόμη ενός made in USA διασκεδαστικού παρκακίου κλωνοποιήσεων και διδαγμάτων, με συγχρηματοδότηση εξ Ινδίας, έξτρα ιρλανδικά χέρια στο σχεδιαστήριο και αρχικό προορισμό την κατ’ οίκον ψυχαγωγία, που τελικά ξαμολήθηκε στις αίθουσες.
Εντάξει, συγγνωστό το βασικό ένστικτό τους να ξεπατικώσουν την ειδοποιό διαφορά του μόνου ζωγραφιστού από τα κινηματογραφικά παιδιά του Τζορτζ Μίλερ προσθέτοντας στο φιγουρατζίδικο ρεπερτόριό του το ήδη ξεπερασμένο twerking. Αλλά μην το βγάζεις από το ψυγείο μόνο όποτε σε βολεύει για να κάνεις τζερτζελέ, βρε αδελφέ. Και μην βάζεις έναν τόφαλο βάρους μισού τόνου, που δεν μπορεί να πηδήξει παρά μερικά εκατοστά, να βρίσκεται… ανεδαφικά από τη χιονισμένη γη του πολλά μέτρα ψηλότερα, στο αεροπλάνο που θα το φέρει στη Νέα Υόρκη. Σε μια ιστορία που, στον ξεχωριστός-παρείσακτος-αμολητός-στη-μητρόπολη αέρα της, φέρνει επίσης κάτι από την αύρα τού «George of the Jungle», το επόμενο οικολογικό έγκλημα της γραφίδας είναι στο στήσιμο της ίντριγκας της αδειοδότησης από αρμόδια όργανα του σχεδίου «Ντουμπάι on ice» (απ’ τις ατάκες που θα πάρεις ζεστά), που αυτοακυρώνεται καθώς μια παράκαμψη του Νόμου μοιάζει να κρύβεται αρχικά πίσω απ’ το δάχτυλό της άνευ λόγου. Προτού καταψυχθεί στα μετόπισθεν του τρίτου μέρους μαζί με τη διάνοια κορούλα της (κάτι για το οποίο, σε μια πρωτοφανή απόπειρα δικής τους αυτοκριτικής και συνάμα αιτιολόγησης των πράξεων του κεντρικού χαρακτήρα τους, οι τρεις σεναριογράφοι εκφράζουν τις τύψεις τους δια της φωνής τού Νορμ δις!), η κοκκινομάλλα καλούλα πιαριτζού του κακού developer άγεται και φέρεται εξίσου αμφίθυμα, σύμφωνα με τις εκάστοτε επιταγές της αφήγησης, μεταξύ των συμφερόντων του αφεντικού και της ματαίωσής τους προς όφελος της ακόμα αμόλυντης Αρκτικής, ενώ ένα οικογενειακό τραύμα του μουσαφίρη «σκάει» κι αυτό προσωποποιημένο από μία μεριά, για μία παραπλοκή που αμέσως μετά πέφτει αδικαιολόγητα σε χειμερία νάρκη προτού αφυπνιστεί για τα περαιτέρω. Για το εν-τω-άμα-και-το-θάμα ειδύλλιο – Σύμβαση Ραμσάρ σε αρχή και τέλος, που προσπαθεί επίσης να θερμάνει το κοκαλάκι μας, ας μην γίνει καν λόγος.
Ελάσσονα σημασία έχει αυτή η αντι-ευγονική, αν γυρεύεις με το ντουφέκι ένα ευχάριστο σε μπίρι μπίρι και ζωηρό σε look παραμύθι να αιχμαλωτίσει τα κουτσούβελα. Η επαρκής μεταγλώττιση μπορεί να μας έχει στερήσει τους Ρομπ Σνάιντερ, Κεν Τζανγκ, Χέδερ Γκρέιχαμ, Μπιλ Νάι κ.ά. αλλά έχει πιθανότατα αποκρυσταλλώσει τα πιο λογοπαικτικά απ’ τα γκαγκ, που στα αγγλικά μάλλον φλερτάρουν πιο αισθητά με την κρυάδα (παγωμένο γιαούρτι, κανείς;), και διατηρήσει τη φρεσκάδα άλλων («θα πάρω αυτό το γρύλισμα και θα το κάνω ringtone!»). Το προσεγμένο finaling τόσο των characters & των αστικών κυρίως environments όσο και του πατιρντί, ακόμη κι αν κανένα εκ των δύο δεν εγείρει για πάρτη του αξιώσεις pedigree, μαντρώνεται πολύ καλά από το μοντάζ, που τρέχει τα ποτέ βαρετά μπερδέματα που φέρνει η ταρζανιά του θεωρούμενου απ’ όλους κοστουμαρισμένος extra Νορμ, ενώ έχει προσληφθεί για να γίνει η γούτσου γούτσου mascot, να τινάξει στον… αέρα (τον τηλεοπτικό, έτερος στόχος της σατιρικής agenda που βάζει χέρι ακόμα και στην Όπρα, διαφημίζοντάς τη ταυτόχρονα βέβαια…) την επιχειρούμενη μπίζνα πίσω στον παρθένο υπερ-Βορρά από έναν μελαχρινό και με κοτσιδάκι Ντόναλντ Τραμπ, που στο περιθώριο της παλιοδουλειάς του τη βρίσκει κατ’ ιδίαν με yoga – και που γι’ αυτό το πενάκι τού δίνει συχνά την κίνηση υβριδίου Τιραμόλα και genie.
Αν η όχι κατ’ εικόνα αλλά σίγουρα καθ’ ομοίωσιν τυπολογική λαθραρπαγή των κίτρινων ξεπεταρουδίων του «Εγώ ο Απαισιότατος» δεν σ’ ενοχλήσει, τα τρία ψελλίζοντα ήχους καστοροειδή τσιράκια αλωνίζουν την οθόνη με χαριτωμενιές, εκ των οποίων οι σχετικές με το σωματικό τους ξαλάφρωμα (σχεδόν τα πάντα όλα: κατούρημα, ρέψιμο, πορδές, εμετός), έστω σε light και όχι αντιαισθητική εκδοχή, αναμφίβολα θα επικοινωνηθούν στο βιωματικό… κοινό των γονέων και των βλασταριών τους. Είναι θέμα γούστου – ή και εθνολατρικών αντανακλαστικών, καθώς από τον Ματσούχισα ενός κυριλέ σουσάδικου όπου ο Νορμ κατεβάζει ψάρια που σπαρταράνε (και κλάμα οι vegan…) ή από τον χαχαχούχα Ιταλιάνο ηθοποιό με την αρκουδιάρικη στολή, που βολοδέρνει γραφικά στην πλοκή προτού συμπαρασταθεί ενεργά στο sabotage υπέρ του ζωικού βασιλείου, οι εγχώριοι θεατές θα μείνουν περισσότερο στον Σωκράτη, τον κορμοράνο ψυχοθεραπευτή τού παλικαρά bear μας, και την υψηλού δείκτη (και συναισθηματικής) νοημοσύνης Ολυμπία, τη φιλομαθή θυγατέρα της μαρκετατζούς του εργολάβου, αναπάντεχα ελληνοφιλικά δείγματα στην ονοματοδοσία. Αλλά τρεμοπαίζει στο στερέωμα σε σχέση με τον αστερισμό της Pixar αυτή η Μικρή Άρκτος. Βουτήξανε και χωρίς άδεια το «Shut Up and Dance with Me» των Walk the Moon για μια σκηνή με φούρλες. Μην τους χαρακτηρίσουμε και προστατευόμενη περιοχή Natura τώρα…