του Νίκου Παλάτου

Διαμαρτυρόμαστε κατά καιρούς για το κακό timing διανομής ταινιών στους κινηματογράφους μας (ειδικά κατά την θερινή περίοδο), μέχρι που έρχονται ταινίες σαν το «Καμουφλάζ», για να μας διδάξουν πως το σωστό timing από μόνο του… δεν λέει τίποτα! Διότι πιο καλοκαιρινή ταινία από τούτη, την τέταρτη στην καριέρα του Νικολά Μπεντός, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος. Εξ ολοκλήρου γυρισμένη στην ηλιόλουστη Νίκαια και σε πολυτελείς επαύλεις πέριξ της Κυανής Ακτής, με αναγνωρίσιμο καστ, ικανό να γοητεύσει το βλέμμα, με αναμφισβήτητο πλούτο παραγωγής, με κομπιναδόρικο στόρι ανατροπών, με δικαστικό υπόβαθρο και στο τέλος… μάπα το καρπούζι! Το κακό, δε, είναι πως εδώ δεν υπάρχει η επιλογή «με το μαχαίρι», ώστε ν’ αποφύγεις τον σκόπελο, αλλά οφείλεις να παρακολουθήσεις και τα εκατόν τριάντα τέσσερα λεπτά της διάρκειας, για να καταλήξεις σ’ ένα αδιάφορο ανασήκωμα των ώμων και μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο: δηλαδή, επί δύο ώρες έγιναν όλα αυτά, για να φτάσουμε σε αυτό;

Το ξεκίνημα δίνεται μ’ έναν πυροβολισμό, καθώς ένας εξοργισμένος Φρανσουά Κλουζέ την ανάβει στην άτυχη Μαρίν Βακτ, για ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι από flashback και off διηγήσεων που στόχο τους έχουν να εξηγήσουν το πως φτάσαμε στο «μπαμ». Μέσω μιας χαώδους σεναριακής πλοκής που δανείζεται αφειδώς στοιχεία από το σινεμα του Άλφρεντ Χίτσκοκ, του Ντάγκλας Σερκ και (πάνω απ’ όλα) του Μπίλι Γουάιλντερ, ο Μπεντός συστήνει σταδιακά τους παίκτες του κομπιναδόρικου δράματος. Ο πρώην χορευτής, επίδοξος συγγραφέας, αλλά βασικά gigolo ονόματι Αντριάν, έχει σπιτωθεί από την μαντάμ Ντιβάλ, μια περασμένων μεγαλείων superstar του σινεμά (ιδέα που θα ήθελε να φέρνει σε «Λεωφόρο της Δύσης»), όμως, γοητεύεται από την «όπου γη και πατρίς» ξαναμμένη κομπιναδόρισσα Μαργκό, την οποία συμπτωματικά βρίσκει στο διάβα του. Το παράνομο ζεύγος τακιμιάζει με τη μία, διαβλέποντας δυνατότητες άνετης ζωής κάτω από τον ζεστό ήλιο, πίνοντας στη υγειά των κορόιδων. Έπειτα από tip παλαιάς φίλης του Αντριάν, βάζουν στο στόχαστρό τους παντρεμένο μεσίτη (με τον οποίο η συμβουλάτορας έχει προηγούμενα), ξεκινώντας άμεσα τη διαδικασία εξαπάτησής του, με τα σκάγια του κόλπου να πιάνουν και την diva της μεγάλης οθόνης. Το νήμα έργων και ημερών του διδύμου της απάτης ξετυλίγεται μέσω της ακροαματικής διαδικασίας (για εκείνον τον πυροβολισμό) και των δεκάδων καταθέσεων, που φέρνοντας σε μια σύγχρονη εκδοχή του «Μάρτυρα Κατηγορίας» (1957), επιχειρούν να φωτίσουν όλες τις πτυχές της υπόθεσης.

Στα χαρτιά, το καταστασιακό μοιάζει ιντριγκαδόρικο, στην πράξη, εν τούτοις, φέρνει γερά χασμουρητά, τα όποια αν από κάτι μετριάζονται είναι από το sex appeal του Νινέ και της Βακτ, καθώς κι από τα απαράμιλλης ομορφιάς locations της Ριβιέρας. Τα ασταμάτητα ταχυδακτυλουργικά κόλπα λοβιτούρας που σκαρφίζεται ο Μπεντός, απλώνοντάς τα σε συνεχή μπρος-πίσω στο χρόνο, κι εμπλουτίζοντάς τα με χαρακτήρες που σε παίρνει ώρα ν’ αντιληφθείς ποιοι ακριβώς είναι και τι ακριβώς ρόλο παίζουν στην υπόθεση, μπουκώνουν σε υπερβολικό βαθμό το στόρι, οδηγώντας το στην πλήρη αδιαφορία. Η υποπλοκή (ειδικότερα) του θεατρικού comeback της μαντάμ Ντιβάλ (με μια Ιζαμπέλ Ατζανί «τραβηγμένη» όσο δεν πάει, να μοιάζει… συνομήλικη σχεδόν της Μαρίν Βακτ!), συστήνει ένα μπούγιο από πρόσωπα που ουδεμία ουσιαστική σημασία για την πλοκή έχουν, πέραν της σπαζοκεφαλιάς κατανόησης του τι (περίπου) πρεσβεύουν.

Ίσως για αρκετά από αυτά να κάναμε τα στραβά μάτια εάν υπήρχε κάποια ανατροπή που θα μας άφηνε με το στόμα ανοιχτό ή αν το ανάλαφρο κλίμα « έρωτα και μυστηρίου» έστεκε ικανό να μας παρασύρει στα μονοπάτια του. Η προσπάθεια χλευασμού του βίου των πλουσίων της Κυανής Ακτής ουδεμία σχέση έχει με τη σάτιρα του «Τρίγωνου της Θλίψης» (2022), καθώς τα (δήθεν) μακιαβελικά σχέδια του ζεύγους Αντριάν και Μαργκό δείχνουν (για αρκετή ώρα) ακατανόητα ως προς τους στόχους τους, καταλήγοντας να δημιουργούν σταδιακά κλίμα συμπάθειας όχι για τους ίδιους, αλλά… για τα θύματά τους! Η χειραγώγηση την οποία ο «auteur» Μπεντός πασχίζει να στήσει, ολισθαίνει σε απιθανότητες διαβολικού γυναικείου μυαλού (όπου μπλέκουν ένα σωρό άσχετα πράγματα, από escort business στο Λονδίνο μέχρι αγνώστου πατρότητας μωρά), με το σεξ να προτάσσεται ως κύριο όπλο (η σκηνή της πρώτης συνάντησης Μαργκό και Αντριάν είναι από εκείνες που δεν ξέρω πως ακριβώς οφείλουν ν’ αντιμετωπιστούν). Κάπου μέσα σ’ όλα τα (πάρα) πολλά που γίνονται, υπάρχει και η «Διπλή Ταυτότητα» (1944). Εκείνο, όμως, ήταν «Καμουφλάζ» κανονικό, όχι imitation από τα τουριστικά μαγαζιά της Νίκαιας.