του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Το σινεμά τού Άντον Κορμπέιν, στιλιστικά και αφηγηματικά, αποπνέει έναν αέρα «κλασικού» Χόλιγουντ. Οι ταινίες του είναι ανθρωποκεντρικές, απόλυτα καθοδηγούμενες από την ανθρώπινη ψυχολογία και εξαρχής ταγμένες να αποκωδικοποιήσουν προσωπικότητες που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν περίπλοκες και σκοτεινές. Αποδεδειγμένα, ο σκηνοθέτης των «Control», «Ο Αμερικάνος» και του πιο πρόσφατου «Ο Νο 1 Καταζητούμενος» γνωρίζει πολύ καλά πώς μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί τις φαινομενικά ήρεμες στιγμές για να αφηγηθεί κάτι δραματουργικά ισχυρό. Παρουσιάζοντας, λοιπόν, μια σαφή προτίμηση για το υπόγειο και το αδιόρατο (αλλά ουσιώδες) περιεχόμενο παρά για τη δράση και τις εκρήξεις δραματικών εντάσεων, το «Life» μοιάζει να επιβεβαιώνει ακριβώς αυτόν τον κανόνα.

Επιπλέον, για έναν σκηνοθέτη του οποίου η δουλειά εκπέμπει τόσο πολύ «παλιό Χόλιγουντ», η μεταφορά και θεματικά σε εκείνη τη χρονική περίοδο αποτελεί την αναμενόμενη, λογική συνέχεια. Το φιλμ αφηγείται τη φιλία μεταξύ του φωτογράφου του περιοδικού LIFE Ντένις Στοκ και κάποιου ανερχόμενου star του κινηματογράφου με το ταπεινό όνομα… Τζέιμς Ντιν, όσο οι δυο τους ταξιδεύουν από το Λος Άντζελες στην Ιντιάνα, λίγο πριν απ’ τη μεγάλη πρεμιέρα του «Ανατολικά της Εδέμ» του Ελία Καζάν. Αυτό το ταξίδι είναι που ουσιαστικά γέννησε και όλες τις εμβληματικές φωτογραφίες του Ντιν που έμειναν στην Ιστορία, από τις candid απεικονίσεις της σχέσης του με την οικογένειά του μέχρι την αποτύπωση της στιγμής που η χαρακτηριστική του φιγούρα περπατάει μέσα στη βροχή.

Ήδη από την επιλογή των Ρόμπερτ Πάτινσον και Ντέιν ΝτεΧάαν για τους ρόλους των Στοκ και Ντιν αντίστοιχα, το star power έχει εξασφαλιστεί. Το ευτυχές, όμως, είναι ότι οι δυο τους δεν παραμένουν μόνο στη λαμπερή τους εικόνα παρά φαίνεται να επενδύουν ειλικρινά στους χαρακτήρες τους. Ο Ντιν τού ΝτεΧάαν είναι αλαζονικός, αυθόρμητος, ατίθασος. Ο Στοκ τού Πάτινσον είναι περισσότερο προσγειωμένος, επίμονος, ανασφαλής. Μαζί, οι δυο τους δημιουργούν ένα αντιφατικό αλλά σαφώς συμπληρωματικό ντουέτο που λειτουργεί εξαιρετικά αποτελεσματικά. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο δε είναι ότι, ενώ εκείνος που τραβάει αρχικά την προσοχή είναι ο Ντιν του ΝτεΧάαν, με μια ερμηνεία περισσότερο προφανή (ενσωματώνοντας όλα τα γνώριμα εκφραστικά τικ τού εμβληματικού ηθοποιού), γεμάτη δολώματα για βραβεύσεις και εύκολους εντυπωσιασμούς, τελικά τον πιο ουσιαστικό και περίπλοκο ρόλο τον αποτυπώνει ο Πάτινσον, επιβεβαιώνοντας την ικανότητα του ηθοποιού να μεταλλάσσεται και να απομακρύνεται συνεχώς από την εικόνα του φαινομένου τού «Twilight» που τον καθιέρωσε, πρόθυμος να δοκιμαστεί (τις περισσότερες φορές με επιτυχία) σε σαφώς πιο απαιτητικά ερμηνευτικά μονοπάτια.

Αυτή η χημεία μεταξύ των δυο τους είναι και η κινητήριος δύναμη της ταινίας. O Κορμπέιν, εξάλλου, αναμενόμενα (βάσει της πορείας του), δεν επιθυμεί να ακολουθήσει τους κανόνες μιας παραδοσιακής, ανεκδοτολογικής βιογραφίας, παρά να επικεντρωθεί στην αλληλεπίδραση της κάθε στιγμής, δημιουργώντας τον μύθο από την αρχή, μακριά από στερεότυπα και συναισθηματικά άκρα. Αυτό δίνει αναγκαστικά ένα χαμηλότονο ύφος στην ταινία, όμως δένει απόλυτα με τη vintage αισθητική μιας άλλης εποχής και τη γενικότερη προσέγγιση απαξίωσης της ψεύτικης λάμψης, όπως ενδεχομένως θα επιθυμούσε και ο ίδιος ο Τζέιμς Ντιν. Το «Life» επιτρέπει σε όλη την ένταση να χτιστεί από το μηδέν, χωρίς περιττές εξάρσεις και σχηματικούς χαρακτηρισμούς, με την jazz μουσική υπόκρουση να συνηγορεί απόλυτα σε όλη αυτή την προσέγγιση, όσο κι αν ο Τζακ Γουόρνερ τού – μάλλον θορυβώδους – Μπεν Κίνγκσλεϊ προσπαθεί να βάλει τους ήρωές του στα καλούπια της ματαιοδοξίας.

Λόγω αυτών των επιλογών, όμως, στο τέλος παραμένει η αίσθηση ότι ίσως κάτι δεν ειπώθηκε ποτέ μέσα από την αφήγηση του φιλμ και μερικές ενδεχομένως ιστορικές κινηματογραφικές στιγμές δεν έχουν την ισχύ που θα περίμενε κανείς. Ωστόσο, ο Κορμπέιν αφήνει αυτή την εντύπωση να πλανιέται ως η λογική συνέπεια μιας ιστορίας, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Οι ενημερωτικές κάρτες στο τέλος που πληροφορούν για την εξέλιξη της ιστορίας χτυπούν ως περισσότερο «ακαδημαϊκές» από όσο θέλει να παρουσιάζεται η υπόλοιπη αφήγηση, όμως οι πραγματικές φωτογραφίες αυτής της συνάντησης (οι οποίες παρουσιάζονται ταυτόχρονα στη μεγάλη οθόνη) έχουν τη δύναμη να αμβλύνουν τα όποια αφηγηματικά παραστρατήματα.