του Νίκου Παλάτου

Ρίχνοντας μια ματιά στην πρόσφατη action φιλμογραφία του Τζέραρντ Μπάτλερ, βρίσκουμε τίτλους για όλα τα γούστα και τις «υπο-κατηγορίες» του genre, που έχουν όμως ένα κοινό σημείο. Εξηγούμαστε: heist αστυνομική περιπέτεια στη «Ληστεία του Αιώνα», ταινία καταστροφής με το «Παγκόσμιος Κίνδυνος: Geostorm», θρίλερ δράσης με «Το Λονδίνο Έπεσε» και το… μια κατηγορία από μόνο του «Οι Θεοί της Αιγύπτου», με κοινό στοιχείο όλων αυτών το ότι (λιγότερο ή περισσότερο) μετά δυσκολίας βλέπονται! Με τούτο το καινούργιο του εγχείρημα, ο Μπάτλερ καταφέρνει να μείνει πιστός σε όλα τα προαναφερθέντα. Ξαναεξηγούματε: αφενός πιάνει το είδος της υποβρύχιας περιπέτειας που για κάποιο λόγο τού είχε ξεφύγει μέχρι σήμερα, αφετέρου δεν δείχνει διατεθειμένος ούτε εδώ να ανεβάσει έστω και λίγο τα ιδιαίτερα χαμηλά του standards. Υπό αυτό το πρίσμα, το όνομά του αποτελεί πλέον… εγγύηση!

Το ξεκίνημα του φιλμ έχει κάτι το ψυχροπολεμικό που δημιουργεί κάποιες προσδοκίες. Ένα αμερικανικό και ένα ρωσικό υποβρύχιο «παίζουν» κρυφτό στην παγωμένη ρωσική θάλασσα, με το αποτέλεσμα του περίεργου ανταμώματός τους να είναι ο υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες τορπιλισμός και βύθιση αμφοτέρων. Το Πεντάγωνο στέλνει άμεσα στην περιοχή άλλο υποβρύχιο με σκοπό πιθανή διάσωση των όποιων επιζώντων, ενώ ταυτόχρονα τετραμελής ομάδα commando προσγειώνεται στο ρωσικό έδαφος, με στόχο να στέλνει πληροφορίες από πρώτο χέρι σχετικά με τη διαμορφωθείσα έκρυθμη κατάσταση. Όταν άπαντες γίνονται μάρτυρες ενός εν εξελίξει πραξικοπήματος με δράστη τον αλλόφρονα Ρώσο Υπουργό Άμυνας και θύμα τον μετριοπαθή Πρόεδρο, ξεκινά ένα γαϊτανάκι κρίσιμων χειρισμών που απώτερο στόχο έχουν την αποφυγή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος μοιάζει να είναι πιο κοντά από ποτέ.

Το στόρι, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, κινείται κάπου ανάμεσα στο «Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη» (1990) και το «Crimson Tide» (1995), πλην όμως στο ελαφρώς πιο action και στο εντελώς… ό,τι να ‘ναι. Ο Captain Τζο Γκλας του Τζέραρντ Μπάτλερ ανακαλύπτεται στο πι και φι στα Highlands της Σκωτίας να κυνηγάει ταράνδους και του ανατίθεται η τόσο λεπτή αυτή αποστολή σχεδόν στα τυφλά, αφού ουδεμία πείρα διοίκησης υποβρυχίου κατέχει, με μόνο του προτέρημα να είναι το ότι… δεν υπάρχει κανείς άλλος άμεσα διαθέσιμος για κάτι τέτοιο! Οι τέσσερις US Navy SEALs φεύγουν από κάπου στο Τατζικιστάν και πέφτουν με αλεξίπτωτο προελαύνοντας απρόσκοπτα στο ρωσικό έδαφος, χωρίς να αντιμετωπίζουν απολύτως κανένα πρόβλημα από τον εχθρό. Πίσω στο αμερικανικό Πεντάγωνο, ο Ναύαρχος Τσαρλς Ντόνεγκαν του Γκάρι Όλντμαν (κι όμως, δεν κάνει τον κακό Ρώσο!) φωνάζει κουνώντας τα χέρια του, δείγμα ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, αφήνοντας όμως κατά έναν παράδοξο λόγο όλες τις αποφάσεις στον Αντιναύαρχο Τζον Φισκ του Κόμον, ο οποίος με τη σειρά του δέχεται χωρίς την παραμικρή αντίρρηση τις προτάσεις μιας αναλύτριας της NSA (Λίντα Καρντελίνι), που εν τέλει είναι αυτή η οποία χαράσσει την πολιτική των ΗΠΑ τις κρίσιμες τούτες ώρες, μιας και ο λόγος της γίνεται πανεύκολα δεκτός και από την Αμερικανίδα Πρόεδρο.

Θα μπορούσε να είχε διασωθεί κάπως τούτη η νέα παραγωγή της Millennium (που ασφαλώς και έχει γυριστεί στη Βουλγαρία, όπως η συντριπτική πλειονότητα των ταινιών της), εάν ο σκηνοθέτης Ντόνοβαν Μαρς (ποιος;) διατηρούσε την πλοκή αποκλειστικά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κλίμα Ψυχρού Πολέμου που δημιουργείται από τη συνύπαρξη εντός του ίδιου υποβρυχίου ενός Αμερικανού κι ενός Ρώσου καπετάνιου, καθώς και το εύλογα κλειστοφοβικό περιβάλλον, βοηθούν στο χτίσιμο ενός υποτυπώδους σασπένς. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η σχετικά μετρημένη (για τα κυβικά του) παρουσία του Μπάτλερ, ο οποίος καθηλωμένος μόνιμα υποβρυχίως δεν βρίσκει πεδίο να οργιάσει με τον… γνώριμο και καταστροφικό του τρόπο. Αντιθέτως, η αόρατη (ούτως ή άλλως) σκηνοθεσία δίνει πολύ χρόνο στην κινούμενη στα όρια της φάρσας υποπλοκή με τους commando και την πολεμική εμπλοκή με τους Ρώσους πραξικοπηματίες, η οποία εκτός από χαρακτηριστικά άνευρη και ξεκούρδιστη, δεν κρύβει την παραμικρή έκπληξη που ίσως θα έκανε την πλοκή να ξεφύγει από τα απολύτως προβλεπόμενα (μαντεύεις με άνεση από τις ατάκες, μέχρι το πώς θα σκοτωθούν οι άτυχοι του πράγματος και το πώς θα τη γλυτώσουν οι τυχεροί). Έτσι, το «Hunter Killer» μοιάζει να είναι δύο διαφορετικές (βιντεο)ταινίες που ενώθηκαν με το έτσι θέλω σε μία, πετυχαίνοντας μάλιστα το απίθανο, να κάνει μία-δύο από τις αναφερθείσες στην πρώτη παράγραφο περιπέτειες του Μπάτλερ να μοιάζουν με… υπόδειγμα για το είδος.