του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Θεωρητικά, το timing για τη διανομή μιας ταινίας με τέτοιο θέμα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Τροπικές καταιγίδες, τυφώνες και τεράστιες πυρκαγιές σε όλον τον κόσμο έχουν προκαλέσει καταστροφές και έχουν αφήσει πίσω τους πολλά θύματα, ενώ την ίδια στιγμή αμφισβητείται η ίδια η έννοια της κλιματικής αλλαγής (βλέπε Τραμπ). Στην πραγματικότητα, για το «Παγκόσμιος Κίνδυνος: Geostorm» αυτό το timing αποδεικνύεται εντελώς άστοχο, αφού η ταινία χάνει την ευκαιρία να δώσει ένα ουσιαστικό στίγμα για την εποχή, πέρα από την επιφάνεια. Και με κινηματογραφικούς όρους, δεν είναι καν μια αρκετά διασκεδαστική περιπέτεια, κάτι που θα πλησίαζε ακόμη κι αν άγγιζε το trash θέαμα. Σε ορισμένα είδη είναι χειρότερο να είσαι μέτριος από το να αποθεώνεις τον πάτο.

Ο Ντιν Ντέβλιν αποδεικνύεται ανεπαρκής ως σκηνοθέτης σε ένα είδος στο οποίο έχει δώσει πολύ καλύτερα δείγματα δουλειάς ως παραγωγός, με συνεργάτη πίσω από την camera τον Ρόλαντ Έμεριχ, master της εξωφρενικής υπερβολής (έχουν δουλέψει μαζί στα «Stargate», «Ημέρα Ανεξαρτησίας», «Godzilla» του 1998). Η σύγκριση μεταξύ τους γίνεται πολύ εύκολα, αφού ο Έμεριχ έχει γυρίσει μια πολύ πιο αποτελεσματική ταινία με το ίδιο θέμα. Το 2004, το «Μετά την Επόμενη Μέρα» (στο οποίο ο Ντέβλιν δεν συμμετείχε), ήταν μια ταινία καταστροφής που έπαιζε με όλους τους όρους του είδους, την υπερβολή και τα κλισέ, όμως ήταν μια θεαματική ταινία που ταυτόχρονα κατάφερνε να αφήσει ένα στίγμα για το σχετικό ζήτημα, για το οποίο τότε μόλις άρχιζε να γίνεται ευρύτερη συζήτηση. Στις συνεντεύξεις που είχαν γίνει για την ταινία στο Παρίσι, είχα συναντήσει τον Έμεριχ και είχε μιλήσει πολύ συγκροτημένα για την κλιματική αλλαγή, ενώ τα production notes ήταν ένας εντυπωσιακός τόμος με επιστημονικές αναλύσεις και παράθεση σεναρίων για το μέλλον του πλανήτη. Με λίγα λόγια, η παραγωγή, η σκηνοθετική αντιμετώπιση και το αποτέλεσμα έπειθαν ότι ενδιαφέρονται για το θέμα και δεν το χρησιμοποιούσαν απλά.

Στην περίπτωση του «Παγκόσμιος Κίνδυνος: Geostorm», ο Ντέβλιν χάνει την ευκαιρία να πετύχει κάτι αντίστοιχο, αν και η χρονική στιγμή είναι πολύ πιο κατάλληλη. Πέρα απ’ αυτό, όμως, ο στόχος χάνεται, αφού η ταινία προσπαθεί να είναι πολύ περισσότερα πράγματα από εκείνο για το οποίο προετοιμάζει τον θεατή, δηλαδή μια θεαματική ταινία καταστροφής. Ένα μεγάλο μέρος αναπτύσσεται γύρω από την προβληματική σχέση των δύο αδελφών, του πρακτικού Τζέικ και του πολιτικού Μαξ, που έχουν έρθει αντιμέτωποι στο παρελθόν και αναγκάζονται να συνεργαστούν και να τα βρουν μεταξύ τους. Όλο αυτό συνδέεται με μια πολιτική συνομωσία, στην οποία εμπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη της Κυβέρνησης, ακόμη και ο Πρόεδρος της Αμερικής (!) και στο καπάκι υπάρχει και μια ρομαντική σχέση του πολιτικού με μια πράκτορα της προεδρικής ασφάλειας. Εννοείται ότι μας βρίσκεται και μια κόρη που κάθεται και ανησυχεί, όσο ο μπαμπάς βρίσκεται στο διάστημα και προσπαθεί να σώσει τον κόσμο…

Όλα αυτά αναπτύσσονται άτσαλα, χωρίς πολλή δράση, ούτε ιδιαίτερο χιούμορ, συστατικά απαραίτητα για το είδος. Αυτό που έχει καταφέρει καλύτερα ο Ντέβλιν είναι να γυρίσει το κομμάτι του διαστημικού σταθμού με αρκετή πειστικότητα και με έναν συνδυασμό CGI και σκηνικών αποτελεσματικό. Δεν πας, όμως, να δεις μια ταινία όπως το «Geostorm» για να δεις ένα ρεαλιστικό… «Star Trek». Πας για τις καταστροφές. Και αυτές σου τις δίνει μίζερα. Το Χονγκ Κονγκ, η Μόσχα, η Φλόριδα, το Σάο Πάολο, το Ντουμπάι, μεταξύ άλλων, υφίστανται τις συνέπειες της υπερκαταιγίδας, αλλά για λίγο, σε σύντομες σκηνές και με μέτρια εφέ, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν υπήρχε αρκετό budget.