του Νίκου Παλάτου

Δεν δείχνει διατεθειμένη ν’ αλλάξει ρότα η Ζιλιέτ Μπινός, κινούμενη εσχάτως σταθερά σε art-house δρόμους, πλην όμως (και δυστυχώς) αυτοί δεν οδηγούν σε κάτι αντάξιο του πολυβραβευμένου ταλέντου της, αλλά σε τόπους απέραντης κινηματογραφικής πλήξης. Έπειτα, λοιπόν, από τις δύο συνεργασίες της με την Κλερ Ντενί («Μαύρη Τρύπα» του 2018 και «Η Λιακάδα Μέσα Μου» του 2017), καθώς και το δράμα (#diplhs) της Ναόμι Καουάσε «Κάθε Χίλια Χρόνια» που μεσολάβησε ανάμεσά τους, αφήνεται εκ νέου σε auteur χέρια, με τη διαφορά πως τούτη τη φορά αυτά είναι αρσενικά. Ο Σαφί Νεμπού, ο οποίος με την προηγούμενη ταινία του περιπλανήθηκε «Στα Δάση της Σιβηρίας» (2016) αφήνοντας συμπαθητικές τότε εντυπώσεις, αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τη Γαλλίδα star στους «επικίνδυνους δρόμους του διαδικτύου», χάνει όμως εντελώς τον μπούσουλα αδυνατώντας να κατασταλάξει στο τι είδους φιλμ είναι αυτό που γυρίζει.

Η Μπινός υποδύεται την Κλερ. Είναι μια διαζευγμένη μητέρα δύο παιδιών και καθηγήτρια γαλλικής φιλολογίας, η οποία σε μια στιγμή αυθορμητισμού, προερχόμενη από τον τερματισμό της σχέσης της με τον νεαρό Λουντό, δημιουργεί έναν ψεύτικο ιντερνετικό λογαριασμό, σκοπεύοντας να πιάσει «φιλία» με τον συγκάτοικό του Αλέξ, αφελώς θεωρώντας πως εάν κρατήσει επαφή με τον κύκλο τού πρώην, μπορεί κάποτε να τον ξανακερδίσει. Τον βομβαρδίζει με μηνύματα ως δήθεν θαυμάστρια της δουλειάς του (είναι φωτογράφος), εκείνος τσιμπάει γοητευμένος κι από το avatar μιας εικοσιπεντάχρονης καλλονής που έχει μοστράρει, αρχίζει το καθημερινό αμφίδρομο chat με πλήθος υπονοουμένων, αλλά το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει όταν ο αθώος νεαρός επιθυμεί διακαώς πραγματικό tête-à-tête μαζί της και βρίσκει συνέχεια τοίχο μπροστά του δίχως να καταλαβαίνει γιατί.

Η πενηντάχρονη Κλερ μπορεί μέσω του laptop να ξεγελά εύκολα ως η φιλήδονη νεαρά Κλαρά, εκ του σύνεγγυς όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να καταφέρει το ίδιο. Δεν επιλέγει τη λύση που πρότασσε το παραπλήσιο, κωμικού (με την ευρεία έννοια) προβληματισμού «Ένα Προφίλ για Δύο» (2017), στέλνοντας κάποιαν άλλη στη θέση της, αλλά μπαίνει σε έναν κυκεώνα ψεμάτων που με μαθηματική ακρίβεια την οδηγεί στην πόρτα της ψυχολόγου της, στην οποία διηγείται την ιστορία της γυρεύοντας παράλληλα μια ψυχολογικού τύπου υποστήριξη. Γιατί μπορεί, μέσω της πλασματικής πραγματικότητας που η ίδια έφτιαξε, η Κλερ να νιώθει ξανά επιθυμητή, σαγηνεύοντας όμορφους νεαρότερούς της άνδρες, ποιο είναι το τίμημα όλου αυτού, όμως;

Απάντηση δεν υπάρχει εδώ, αφού ο Νεμπού καταπιανόμενος με το θέμα του έρωτα μιας ώριμης γυναίκας και ενός νέου άνδρα (το αντίθετο είναι πιο σύνηθες στο σινεμά) ξεκινά την αφήγησή του οριοθετώντας την στα καλούπια ενός αισθηματικού δράματος. Έπειτα κάπου το γυρίζει στο χαλαρό ψυχολογικό θρίλερ, μετά κάνει παιχνίδι με τη φαντασία και την πραγματικότητα α λα «Απρόσμενος Έρωτας» (1998), για να καταλήξει μέσω αρκετών twist (τα οποία έχουν ατάκτως πεταχτεί στην υπόθεση, ειδικά εκείνο που αφορά την ανιψιά της Κλερ στέκει εντελώς μετέωρο, σκορπώντας συγκαταβατικά χαμόγελα) σε ένα δήθεν ψυχογράφημα μιας ευρισκόμενης σε κρίση μέσης ηλικίας σύγχρονης γυναίκας. Μένοντας σταθερά προσηλωμένος στην ηρωίδα του (και μόνον σε αυτήν), ο Νεμπού εκ των πραγμάτων αδυνατεί να χτίσει ένα κάποιο σασπένς, εάν δεχτούμε πως έχει κάτι το χιτσκοκικό στο μυαλό του (αδιαφορώντας επιπροσθέτως για το πρώην έτερον ήμισυ, που εξαφανίζεται κατά τα δύο τρίτα της διάρκειας από την πλοκή!), ενώ βάζοντας το διαδικτυακό ζευγάρι να ανταλλάσσει μηνύματα μέσω laptop και κινητών για ατέλειωτη ώρα, καταφέρνει να γίνει άκρως αντι-κινηματογραφικός και μαζί αντι-ερωτικός, εάν υποθέσουμε πως μία ιστορία πάθους είναι το ζητούμενο (που μάλλον αυτό είναι, αλλά εκείνη η σκηνή του τηλεφωνικού σεξ είναι τόσο άχαρη…).

Εκτός εάν το ψυχολογικό τού θέματος είναι το επιδιωκόμενο. Πώς, όμως, μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά κάτι τέτοιο, όταν η ψυχολόγος της Κλερ περισσότερο με… ακροατή μοιάζει παρά με επιστήμονα που θα τη βοηθήσει, αφού το μόνο που κάνει είναι να ακούει κουνώντας κάθε τόσο το κεφάλι της; Οι δε προσπάθειες παραλληλισμού της «διπλής» ζωής της καθηγήτριας μέσω των αναφορών της στις «Επικίνδυνες Σχέσεις» του Σοντερλό ντε Λακλό (αποπλάνηση, καταλαβαινόμαστε θαρρώ) ή στο «Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης» του Πιερ ντε Μαριβώ (αλλαγή ταυτότητας και γενικότερο μπέρδεμα, ξανακαταλαβαινόμαστε) όσο σχηματικά περνούν, άλλο τόσο δεν ακουμπούν. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει το φιλμ είναι πως το facebook κρύβει μέσα στην ανωνυμία του ένα σωρό ανύπαρκτες προσωπικότητες και πως οι διαδικτυακές γνωριμίες κρύβουν ενίοτε απρόβλεπτους ατραπούς. Απλοϊκό, όσο και όλη η ταινία, χώρια που σε κάτι ανάλογο κατέληγε και το «Παγιδευμένη στο Δίκτυο», ήδη από το μακρινό 1995…