του Ηλία Φραγκούλη

Ακόμη μια «αγαπησιάρικη» ταινία; Όχι ακριβώς. Στο «Για Όλα τα Αληθινά Κορίτσια», ένας κοινός θεατής θα μπορούσε να κατηγορήσει το σκηνοθέτη μέχρι… λιθοβολισμού για απόλυτη αδράνεια στην πλοκή. Κοινώς, μιλάμε για ένα φιλμ που περνάει ξυστά από το είδος του ρομαντικού, αλλά με μια αμηχανία και μια ιδιαιτερότητα στην αφήγηση που συναντάμε μονάχα στην… αληθινή μας ζωή! Με άλλα λόγια, και μα τη μαύρη αλήθεια, δε συμβαίνει απολύτως τίποτα! «Τώρα αυτό είναι καλό;», ρωτάτε εσείς τρομοκρατημένοι. Μερικές φορές… ναι! Γι’ αυτό κατεβάστε την κοτρόνα από την παλάμη και αρχίστε την ανάγνωση…

Σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Καρολίνα ζει και μεγαλώνει ο Πολ, νεαρός γόης και κατακτητής άβγαλτων κοριτσόπουλων, τα οποία ξεπετάει μετά από λίγα ραντεβού κι αφήνει με την ανάμνηση της πρόσκαιρης ηδονής. Η ατμόσφαιρα ούτως ή άλλως παραείναι καταθλιπτική. Λιγοστοί κάτοικοι, μερικά εργοστάσια μόλις να κρατάνε την πόλη στη ζωή, πανέμορφο αλλά «ψόφιο» τοπίο αμερικάνικης επαρχίας. Τα μόνα πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι εκεί και αναπνέεις ακόμη είναι οι βόλτες με τους φίλους, οι μπύρες και το χάζεμα στη φύση, μερικά χουφτώματα για τους τυχερούς που έχουν γκόμενα και… αύριο πάλι. Όλα γίνονται από ένστικτο ή επειδή έτσι τους τα έμαθαν οι μεγάλοι. Καμία πρωτοβουλία, κανένα όνειρο, κανένας προορισμός.

Σ’ αυτό το «αυτοκτονημένο» μέρος, ο Πολ γνωρίζει τη Νοέλ, αδελφή ενός από τους καλύτερούς του φίλους που επέστρεψε στα πάτρια εδάφη ύστερα από μερικά χρόνια διαμονής σε οικοτροφείο. Η Νοέλ δε δείχνει να θέλει να κάνει κάτι στη ζωή της. Στα 18, αρνείται το μέλλον που θα της υπόσχεται το όποιο κολέγιο και μοιρολατρεί με την ιδέα του εργοστασίου. Ο Πολ θα την πλησιάσει, θα ξεκινήσει με ένα φιλί, θα γίνει το πιθανό της ταίρι και θα την κάνει να σκεφτεί ότι ήρθε η ώρα… να χάσει την παρθενιά της! Κι όλο το «χωριό» να της αλλάζει τα μυαλά, γι’ αυτό το ανώριμο αγόρι που μένει με τη μάνα του στα 22 του κι έχει πονέσει όλα τα κορίτσια. Όλα τα αληθινά κορίτσια που δεν του έμαθαν τίποτα, γιατί δεν του έδωσαν τίποτα αληθινό, παραδόξως.

Πάνω σ’ αυτό το μοτίβο, ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (στα 27 όταν γύριζε αυτή την ταινία!) πλάθει μια μικροσκοπική ιστορία αγάπης και ανθρώπων εγκλωβισμένων σε πόλεις χωρίς ιδανικά, σε μέρες που περνούν χωρίς αιτία και με τα δύο φύλα να συμπληρώνουν το puzzle που λέγεται σχέσεις σαν παιχνίδι κυριαρχίας. Το αγόρι εκμεταλλεύεται, αλλά στο τέλος το κορίτσι είναι εκείνο που ορίζει την εξέλιξη του παιχνιδιού. Εκείνη αναγνωρίζει τον ακριβή ρόλο του καθενός ρεαλιστικά και όχι σε ένα φαντασιακό περιβάλλον, όπου ο σύντροφός μας έρχεται από τα όνειρά μας σαν το τέλειο πλάσμα. Η Νοέλ μας λέει ότι σ’ αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να παραστήσουμε το τέλειο ζευγάρι. Είναι έτοιμη να κάνει λάθη, είναι έτοιμη να πειραματιστεί, είναι ικανή να πέσει και να τσακιστεί, είναι εκείνη που θα σηκωθεί ξανά και πρέπει να είναι έτοιμη ν’ ανεχτεί τα ακόμη χειρότερα. Γιατί στον κόσμο του Γκριν, η γυναίκα είναι η αλήθεια.

Ακόμη σας φοβίζει αυτή η ιδέα, ότι στην ταινία δε συμβαίνει τίποτα; Απαλύνετε τον «τρόμο» με τη θύμηση της πρώτης αγάπης. Ο Πολ και η Νοέλ, όποιες κι αν ήταν οι μέχρι σήμερα εμπειρίες τους, δεν έχουν ξαναγαπήσει ποτέ. Και η «τιμωρία» τους είναι ότι πρέπει να περάσουν από κάθε στάδιο αυτής της κατάστασης, για να το νιώσουν αληθινά… Θα βρουν τη ζεστασιά, θα αισθανθούν μαγικοί, θα τρελαθούν με το αίσθημα του άγνωστου και θα χαθούν μέσα από την αντιπαλότητα του εγώ τους, μέχρι να καταλάβουν τι ζουν. Κι όπως συμβαίνει συνήθως και στη ζωή, το «αγαπιόμαστε» πάσχει ελαφρώς στο timing και για τους δύο…

Το φιλμικό σύμπαν του Γκριν είναι φτιαγμένο από μια σειρά στιγμιότυπων της καθημερινής, πληκτικής ζωής της επαρχίας, δίπλα σε λυρικά φωτογραφημένα τοπία και «νεκρές» φύσεις. Όλα μαζί μοιάζουν να μην ακολουθούν κάποιο σχεδιασμό και η συνοχή τους είναι τυχαία (στην πλειοψηφία). Το αποτέλεσμα σε ξενίζει στην αρχή, αλλά σε λίγα λεπτά σε κάνει να αισθάνεσαι σαν ηδονοβλεψίας που παρακολουθεί στα κρυφά τα άδυτα της ζωής αυτών των ανθρώπων. Στο «Για Όλα τα Αληθινά Κορίτσια» αυτές οι βινιέτες απλότητας είναι που σε πείθουν και σε κάνουν ν’ αγαπήσεις αυτό που βλέπεις. Το θέαμα δεν είναι συναρπαστικό, αλλά εν τέλει ποιος μπορεί να κατηγορήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, κάτι τόσο γήινο και οικείο, που αποτυπώνεται στην οθόνη σαν φυσική κατάσταση; Είναι σαν να κοροϊδεύεις ή ν’ αρνείσαι στιγμές της δικής σου ζωής!

Ερμηνείες εξαιρετικές, ακόμη και στις προφανείς στιγμές αυτοσχεδιασμού, μουσική που γίνεται ένα με το τοπίο, χρώματα γαλήνης και συναισθηματικό χάσιμο. Και τόσες σκέψεις που σε συντροφεύουν μετά το τέλος, άσχετα από την «απλοϊκότητα» της ταινίας. Για το puzzle της αγάπης. Για τις αμφιβολίες, τα λάθη, τον πόνο, το χαμένο χρόνο, τις στιγμές που νόμιζες πως θα πεθάνεις και χρονομετρούσες ανάποδα… Ανοίγεις τα μάτια. Είσαι ξανά εδώ. Ξαναμετράς. Πάλι τα ίδια. Πάντα εδώ. Είσαι αλήθεια εδώ.