του Ηλία Φραγκούλη

Θεωρώ πως θα ήταν πιο σωστό να μην γνωρίζει από πριν ο θεατής τι είναι η ομώνυμη ηρωίδα. Έλα, όμως, που ζούμε σε καιρούς διαδικτυακούς, όπου… ουδέν κρυφόν πριν από την έλευση ενός φιλμ στις κινηματογραφικές αίθουσες! Πόσω μάλλον όταν υπάρχουν και τα διαφημιστικά trailer, τα οποία spoil-άρουν σε απίστευτο βαθμό τις περισσότερες ταινίες της mainstream διανομής. Έτσι, το «μυστικό» της «Άμπιγκεϊλ» μονάχα οι ατυχείς ήρωες του έργου δεν δύναται να γνωρίζουν, πράγμα που σημαίνει πως οι Ματ Μπετινέλι-Όλπιν και Τάιλερ Τζιλέτ σπαταλούν τζάμπα χρόνο από τη ζωή μας μέχρι να ξεκινήσει το… λουτρό αίματος.

Το σκηνοθετικό δίδυμο που αναβίωσε (άκρως επιτυχημένα κατά τη γνώμη μου) το franchise του «Scream» με το… requel του 2022, κάνει ένα βήμα πίσω στην καριέρα του με τούτο το crime horror ελαφράς χιουμοριστικής διάθεσης, ευτυχώς όχι σε βαθμό να μας θυμίσει το τραγικό φιάσκο του «Είσαι Έτοιμος;» (2019), όμως, εγκλωβίζοντας τη δράση του σε ένα πλαίσιο μη δημιουργικού κοπιαρίσματος.

Σαφώς και γνωρίζουν το genre, όμως, δεν είναι και… ο Γκάι Ρίτσι του σινεμά τρόμου! Έτσι, ένα τσούρμο τυχάρπαστων που είπαν να πιάσουν την καλή με μία απαγωγή ανηλίκου, πέφτει σε στημένη παγίδα… βρικολάκων, με όλα τα μέλη της συμμορίας να αποτελούν ξαφνικά μελλοντική τροφή για το ομώνυμο… βαμπιράκι! Η έπαυλη όπου φυλάσσεται η μικρή μπλοκάρεται με μηχανισμό ασφαλείας που κανένας δεν μπορεί να παραβιάσει και οι μόνες ελπίδες των «κακών» είναι να ξημερώσει και να βρουν τρόπους το φως της μέρας να εξουδετερώσει την αδηφάγα μπαλαρίνα.

Το έργο εξελίσσεται δίχως παιχνιδίσματα κλειστοφοβίας, σε αποκλειστικά εσωτερικούς χώρους που δεν επιφυλάσσουν tricky εκπλήξεις (με μικρή εξαίρεση μια πισίνα) και το σενάριο συντονίζεται περισσότερο με το είδος των ταινιών ξεκαθαρίσματος μεταξύ μελών συμμορίας, παρά με τη μυθολογία του βαμπιρισμού, καθώς η Άμπιγκεϊλ δεν καταλαβαίνει ούτε από σκόρδα, ούτε από σταυρουδάκια (μία από τις καλές fun στιγμές της ταινίας), σχεδόν ούτε κι από μυτερά αυτοσχέδια «όπλα» των κοινών θνητών.

Υπάρχουν ένα-δυο ενδιαφέροντα twist στην πλοκή, οι (κυριολεκτικά) τόνοι αίματος που εκτοξεύονται είναι αρκούντως gross, το καστ ερμηνεύει τους μέτριας σχεδίασης ρόλους με φιλότιμο, αλλά κάτι λείπει από το όλο concept για να απογειωθεί και να πάρει μια θέση στην αιωνιότητα των ταινιών με βρικόλακες, δίχως να μπορεί να καταλογίσει κανείς στους Μπετινέλι-Όλπιν και Τζιλέτ πως δεν το προσπάθησαν στον τομέα της ψυχαγωγίας. Απλά, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα του φιλμ, θα έπρεπε να είχαν… στεγνώσει τις φλέβες των σεναριογράφων τους για κάτι πιο original και έξυπνο (αντί αυτού του οριακά εξυπνακίστικου φιλμικού αποτελέσματος).