του Ηλία Φραγκούλη

Το 1987, μια ταινία – ορόσημο έφερε τη μοναδική στροφή ανανέωσης στο είδος των θρίλερ τρόμου. Η «Νύχτα με τις Μάσκες» του Τζον Κάρπεντερ γέννησε όλα τα κλισέ, κοπιαρίστηκε αμέτρητες φορές, άφησε απογόνους (τον Τζέισον των «Παρασκευή και 13» και τον Φρέντι από τους «Εφιάλτες στο Δρόμο με τις Λεύκες») και, μοιραίως, οδήγησε το είδος στη φθορά, αφού κανείς δεν είχε την παραμικρή καινούργια ιδέα. Το mainstream («Η Σιωπή των Αμνών», «Se7en») είχε πια μάθει τους κανόνες του «παιχνιδιού» και μπορούσε να παρασύρει τις μάζες σ’ ένα υποκατάστατο ταινίας τρόμου με αστυνομική πλοκή. Ο μανιακός δολοφόνος χωρίς αιτία μετατράπηκε σε σχεδόν… διανοούμενο serial killer ή – στη χειρότερη περίπτωση – ψυχολογικά ασταθή. Τα sequels έγιναν παρελθόν και η ξαφνική τρομάρα του φινάλε (πέθανε ή δεν πέθανε;), σταμάτησε να τινάζει τα popcorn στον αέρα (μετά την Γκλεν Κλόουζ στην «Ολέθρια Σχέση», όλοι ξέρουν πως οι «κακοί» δεν πεθαίνουν με την πρώτη…). Ρωτήστε τους fans. Πέρα από gore ακρότητες χιούμορ, υπήρξε ξανά άλλη ταινία που να σεβάστηκε το είδος, επιχειρώντας ταυτόχρονα ένα βήμα μπροστά, μετά το ’78; Μετά τη «Νύχτα με τις Μάσκες»;

Και ξαφνικά, στα τέλη του ’96, ο Γουές Κρέιβεν, ο πνευματικός «πατέρας» του Φρέντι Κρούγκερ, που μόνο πίκρα μας πότισε στη συνέχεια, παρέα με τον σεναριογράφο Κέβιν Γουίλιαμσον, υπογράφουν το «Scream». Μια ταινία που ακολουθεί τους κώδικες, αναμασά τα κλισέ, αλλά και τολμά να σου κλείσει το μάτι και να σε πιάσει αδιάβαστο εκεί που δεν το περιμένεις, με έναν απίστευτο τόνο αυτοπαρωδίας. Οι δημιουργοί του «Scream» είναι fans του είδους, η ταινία απευθύνεται στους fans, αλλά και οι celluloid ήρωες του φιλμ γουστάρουν τα ίδια πράγματα με τους προηγούμενους! Ο Κρέιβεν θέλει να κάνει το παιχνίδι οικείο, ρεαλιστικό. Οι μαθητές του επαρχιακού γυμνασίου δεν δολοφονούνται από μια μυστηριώδη οντότητα, ένα φάντασμα ή ένα πλάσμα που δραπέτευσε από τη φαντασία τους. Δολοφονούνται από έναν άγνωστο που μπορεί να ζει ανάμεσά τους και είναι ικανός για μια πραγματική σφαγή αν δεν πάρει σωστή απάντηση στο quiz «Ποιος σκότωνε στο πρώτο ‘Παρασκευή και 13’;» (ερώτηση παγίδα)! Το χιούμορ υπάρχει (ποιος fan των ταινιών τρόμου δεν διακρίνεται από ένα «αρρωστημένο» αίσθημα του χιούμορ;), αλλά όταν πλησιάζει η απειλή και ο θάνατος, το κέφι γίνεται αγωνία κι ακόμη και ο πλέον εξοικειωμένος θεατής χάνει την ψυχραιμία του (ή το σφυγμό του…).

Το «Scream» γνώρισε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές (μερικές φορές ακόμα και οι «μονόφθαλμοι» μπορούν να συμφωνήσουν…), κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας της χρονιάς στα MTV Movie Awards, παίχτηκε και στις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας (φίσκα το Αττικόν) και ρισκάρει για ένα… sequel! Πίσω από το όλο fun του φιλμ, θα βρείτε άπειρες αναφορές στο είδος (κυρίως στη «Νύχτα με τις Μάσκες»), cameos (από τον σκηνοθέτη μέχρι τη Λίντα Μπλερ), άσκηση κοινωνικής κριτικής και επίθεση ενάντια στα media (αυτή υποστηριζόμενη από «φονικές» ατάκες). «Οι ταινίες δεν δημιουργούν ψυχοπαθείς. Οι ταινίες κάνουν τους ψυχοπαθείς πιο δημιουργικούς», όπως ακούγεται και δια στόματος… του δολοφόνου!