FreeCinema

Follow us

10 CLOVERFIELD LANE (2016)

  • ΕΙΔΟΣ: Θρίλερ Μυστηρίου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νταν Τράχτενμπεργκ
  • ΚΑΣΤ: Τζον Γκούντμαν, Μαίρη Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ, Τζον Γκάλαγκερ Τζούνιορ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 103'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Ύστερα από ένα παράξενο τροχαίο ατύχημα, η Μισέλ ξυπνά δεμένη σε ένα υπόγειο από το οποίο γρήγορα θα καταλάβει πως δεν πρόκειται να βγει εύκολα. Οικοδεσπότης αυτού του ειδικά εξοπλισμένου για επιβίωση υπό συνθήκες πυρηνικής ή… άλλης επίθεσης καταφύγιο, ο Χάουαρντ, ένας ιδιόρρυθμος μεσήλικας που μπορεί και να λέει ψέματα για το τι έχει συμβεί εκεί έξω…

Όσο λιγότερα γνωρίζεις γύρω από την πλοκή τού «10 Cloverfield Lane», τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να το διασκεδάσεις. Αρχικά, η ύπαρξη του «Cloverfield» στον τίτλο και η παρουσία τού ονόματος του Τζέι Τζέι Έιμπραμς (στην παραγωγή) ίσως δηλώνουν στους γνώστες τού φανταστικού ότι τούτο το φιλμ αποτελεί ένα είδος «μακρινού συγγενή» της ομώνυμης ταινίας καταστροφής από το 2008. Είναι μια υποψία που δεν θα μπορέσει κανείς να βγάλει από τα κεφάλια των συγκεκριμένων θεατών, αν και το μυστήριο της πλοκής διαρκώς… απομακρύνεται από τέτοιες σκέψεις. Διότι, ευτυχώς, το σκηνοθετικό ντεμπούτο τού Νταν Τράχτενμπεργκ πατάει πάνω σε ένα καλά δομημένο σενάριο (το οποίο έχει «λουστράρει» επιμελώς ο Ντέιμιεν Τσαζέλ του «Χωρίς Μέτρο») με ουκ ολίγα layers ανάπτυξης ή ανατροπών και ουχί σε ουρανοκατέβατα, εξωγήινα τέρατα – διώκτες.

Η λέξη κλειδί, πάντως είναι τα «τέρατα». Το τι μορφή έχουν, μένει να ανακαλύψει κανείς, σε αυτό το θρίλερ «δωματίου», με τρεις μόλις χαρακτήρες / πρωταγωνιστές. Την έγκλειστη Μισέλ, που υπό κάποιο οπτικό πρίσμα θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως θύμα απαγωγής (;), τον οικειοθελώς φυγαδευμένο για να σωθεί από «κάποια» καταστροφή εκεί έξω Έμετ, και τον ευτραφή κύριο Χάουαρντ, έναν τυπικό βλαχοαμερικάνο, με προφανείς αντιλήψεις αρρωστημένου πατριωτισμού, ο οποίος… ενδέχεται να λέει ψέματα για τα πάντα! Ο οικοδεσπότης της ταινίας, λοιπόν, σίγουρα γνωρίζει κάτι παραπάνω για το τι πραγματικά συμβαίνει στο «10 Cloverfield Lane», αλλά και πάνω από την επιφάνεια της γης. Εσύ, πάλι, όχι. Ο Τράχτενμπεργκ δεν στήνει το παιχνίδι του με χιτσκοκικούς κανόνες, επιτρέποντας στον θεατή να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τις πληροφορίες που συλλέγει η βασική ηρωίδα, έτσι ώστε να αποδράσει και να σώσει (;) το τομάρι της. Το στοιχείο τής έκπληξης είναι ο δρόμος που επιλέγει και το σενάριο και ο σκηνοθέτης του φιλμ, αποκαλύπτοντας σταδιακά τη σημασία που κρύβουν οι μικρές λεπτομέρειες εντός αυτής της μικρογραφίας οικογενειακής κατοικίας.

Χημικός πόλεμος; Πυρηνική επίθεση; Εξωγήινη εισβολή; Μια κατασκευασμένη πλεκτάνη που εξυπηρετεί μυστηριώδη, κυβερνητικά συμφέροντα; Τίποτε από όλα αυτά; Είναι θέμα οπτικής, ταύτισης με τα πρόσωπα, εμπιστοσύνης που μπορείς (ή όχι) να δείξεις απέναντι στους τρεις «παίκτες», καθώς τα δεδομένα αλλάζουν συχνά, καταρρίπτοντας πιθανές απαντήσεις ή εκδοχές επίλυσης του όλου μυστηρίου και βυθίζοντας τον θεατή στην αβεβαιότητα, μέχρι την επόμενη ανατροπή. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες, στέκουν αληθοφανώς ως επεξήγηση και σε κάνουν να αμφισβητείς τα κίνητρα και των τριών χαρακτήρων… ίσως!

Από τα μεγάλα ατού της ταινίας, η ερμηνεία του Τζον Γκούντμαν, ως παλαβού redneck που σε πείθει για το πάθος του απέναντι στον εχθρό εκεί έξω, είτε είναι η Ρωσία του πάλαι ποτέ ψυχροπολεμικού κλίματος, είτε είναι τα ξαδελφάκια των εξωγήινων πλασμάτων του «Cloverfield», είτε η ίδια η Αποκάλυψη! Ο ρόλος του είναι γραμμένος έτσι ώστε τα πάντα να λειτουργούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μέσα σε ένα σουρεαλιστικό πλαίσιο που φέρνει στον νου αμερικάνικο sitcom από παρελθούσες δεκαετίες. Ο Γκούντμαν είναι ένας οδοστρωτήρας ενέργειας, ένας «γίγαντας» γεμάτος συναισθήματα ή, πιθανότατα, και ένας παρανοϊκός φασίστας ή ένας επικίνδυνα σαλεμένος άνθρωπος. Το πού το πάει η ταινία, είναι η μαγκιά της υπόθεσης εδώ. Χωρίς ποτέ να βιάζεται για να σου πει ότι ολοκλήρωσε αυτά που ήθελε να σε κάνει να σκεφτείς…

Δεν μου επιτρέπεται να πω τίποτε παραπάνω, διότι θα κατηγορηθώ για spoilers. Απλά, ομολογώ ότι την ταινία την ευχαριστήθηκα με αρκετά διαφορετικούς τρόπους, όχι μόνο επειδή με έπεισε ως πλοκή και δράση, αλλά κυρίως διότι, στην τελική, καταφέρνει να μεταφέρεται από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο χωρίς να προδίδει τους στόχους της ή να χάνει σε κάποιο terrain. Ως μέγας υποστηρικτής τού σινεμά των ειδών (δίχως διακρίσεις σε αυτά, μάλιστα), μπορώ να αναγνωρίσω την τόλμη τού «10 Cloverfield Lane» να στήσει ένα τόσο ύπουλο παιχνίδι με τον θεατή. Ως τέτοιος (και πέραν του απρόσιτου «ρόλου» τού κριτικού), το βρήκα απολαυστικό!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Σινεμά… σπαζοκεφαλιάς, με ωραίο μυστήριο, στοιχεία φαντασίας και πιθανές θεωρίες συνωμοσίας παλιομοδίτικου τύπου, αναπτύσσεται σιγά-σιγά σε κάτι αρκετά πιο ώριμο από το φαίνεσθαι του entertainment. Η κλεισούρα τού ψυχολογικού παιχνιδιού δεν απευθύνεται σε όλους, σίγουρα. Και κάποιοι από εκείνους που εκτιμούν τέτοια φιλμ, ίσως «αγριευτούν» από τη βίαιη τροπή τού πράγματος. Είναι θέμα γούστου, είναι λίγο ρίσκο, αλλά οπωσδήποτε είναι ωραίο σινεμά.


MORE REVIEWS

GODZILLA MINUS ONE

Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σικισίμα επιστρέφει σ’ ένα κατεστραμμένο Τόκιο, γεμάτος ενοχές από τη φήμη του kamikaze πιλότου που δεν θυσιάστηκε για πατρίδα του. Θα προστατεύσει μια νεαρή κοπέλα που έχει υιοθετήσει ένα ορφανό μωρό και θα συγκατοικήσουν αναζητώντας τη γαλήνη, καθώς η πόλη αρχίζει να στέκεται ξανά στα πόδια της, ώσπου να εμφανιστεί… ένα γιγάντιο και μεταλλαγμένο από πυρηνικές δοκιμές τέρας.

ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ

Μεροκαματιάρης εργάτης με «αθώο» πρόβλημα αλκοολισμού γνωρίζει προλετάρια «αδελφή ψυχή» σε karaoke bar, εμφανίζεται το ενδεχόμενο του ρομαντικού σκιρτήματος, μα η κακοτυχία δέρνει και τους δύο, λες κι η μοίρα δεν επιθυμεί την ένωσή τους.

ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΡΓΗ

Πατέρας που πενθεί τον θάνατο του γιου του, ορκίζεται να εκδικηθεί τις συμμορίες ναρκωτικών που μεταμόρφωσαν τη ζωή του σε βουβό δράμα. Όταν μιλούν τα πιστόλια, ποιος έχει ανάγκη τα λόγια;

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στο Σέιλεμ, ομάδα από νεαρά αγόρια και κορίτσια ανακαλύπτει κατά τύχη ένα καταραμένο μαχαίρι. Μέσα από μια σειρά από flashbacks, μαθαίνουμε πως το συγκεκριμένο αντικείμενο υπήρξε η αφορμή για πολλούς θανάτους και καταστροφές στο παρελθόν. Η χρήση του σε δαιμονικά παιχνίδια μεταξύ των παιδιών, αποκαλύπτει μια μικρή λεπτομέρεια: ο κάθε χαμένος, πεθαίνει πραγματικά!

ΦΟΝΙΣΣΑ

Σ’ ένα νησιωτικό χωριό, γύρα στα 1900, η γιαγιά Φραγκογιαννού αποφασίζει να κάνει πράξη αυτό που της δίδαξε η ζωή: απαλλάσσει βρέφη θηλυκά και μικρά κορίτσια από τη μαρτυρική εμπειρία του να μεγαλώσουν και να υποταχθούν σε μια σκληρή κοινωνία ανδροκρατίας, που μόνο βάσανα και δυστυχία μπορεί να τους προσφέρει.