του Νίκου Παλάτου

Έχοντας μείνει προσφάτως χήρα από έναν όχι και τόσο πετυχημένο γάμο, η πρώην χορεύτρια Λιν Μάρκαμ φτάνει στην όμορφη παραθαλάσσια οικία του μακαρίτη, προκειμένου να απολαύσει, επιτέλους, μερικές μέρες γαλήνης και ηρεμίας. Σύντομα πληροφορείται πως η ενοικιάστριά της, Έλοϊζ Κράνταλ, πέθανε εκεί υπό μάλλον μυστηριώδεις συνθήκες, γεγονός που η πρόσχαρη μεσίτριά της, Έιμι, αν και γενικά ομιλητικότατη, ξεχνά να αναφέρει. Εκείνο, όμως, που στρεσάρει και εκνευρίζει περισσότερο την κυρία Μάρκαμ είναι ο Ντράμι, ο γόης «της διπλανής πόρτας», ο οποίος συμπεριφέρεται λες και το σπίτι της (με ό,τι… περιλαμβάνει αυτό) του ανήκει. Καθώς ουδεμία διάθεση έχει να μπλέξει μαζί του, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να τον αποπαίρνει, εκφράζοντάς του με χίλιους τρόπους την αντιπάθειά της προς το πρόσωπό του. Το γειτονικό και υπερβολικά καλοσυνάτο ηλικιωμένο ζεύγος των Σόρενσον, που ο Ντράμι αποκαλεί «θείους» του, δεν βοηθάει καθόλου στο ν’ αλλάξει τα αισθήματά της γι’ αυτόν, ούτε και ο αστυνομικός ντετέκτιβ, ο οποίος όλο και τριγυρίζει πέριξ του σπιτιού, αναζητώντας στοιχεία για τον περίεργο θάνατο της Έλοϊζ. Η Λιν Μάρκαμ μπορεί να επιθυμεί να βρει την ηρεμία της μονάχα, αλλά όπως φαίνεται το ερωτικό πάθος είναι η αδυναμία της. Όταν, δε, η αδυναμία αρχίζει να την «τυφλώνει», θα ερωτευτεί με τρόπο θυελλώδη τον γοητευτικό Ντράμι. Τότε, όμως, αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως είναι μάλλον δύσκολο να περάσει εκεί τις ξέγνοιαστες μέρες που ονειρευόταν…

Καθώς τα χρόνια της δόξας σιγόσβηναν πίσω της, η Τζοάν Κρόφορντ είχε βρεθεί, περί τα μέσα της δεκαετίας του ’50, στη δυσάρεστη γι’ αυτήν θέση να δέχεται στουντιακές προτάσεις αποκλειστικά για ταινίες «δεύτερης διαλογής» (γεγονός που, εκτός από μία ή δύο περιπτώσεις, δεν θα άλλαζε για το υπόλοιπο της ζωής της). Τούτη η «Ερωτική Εκδίκησις» στέκει πιθανότατα ως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ύστερης (με αύρα b-movie) φιλμογραφίας της μεγάλης diva, αφού καταφέρνει να διατηρηθεί στα γνώριμα για εκείνην νερά του ερωτικού δράματος (με ολίγη από μυστήριο), βουτώντας παράλληλα με τέτοια ακομπλεξάριστη χάρη στον ωκεανό του trash, τόσο που στο τέλος καταφέρνει να γίνει αξιαγάπητη.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μελοδραματικό Άρλεκιν, στο οποίο οι σεναριογράφοι Ρόμπερτ Χιλ και Ρόμπερτ Άλαν Σίμονς (βασισμένοι σε θεατρικό έργο του πρώτου) πρόσθεσαν νουάρ πινελιές στα πρότυπα του «Πύρινου Εφιάλτη» (1952), φιλμ για το οποίο η Κρόφορντ είχε κερδίσει την τρίτη (και τελευταία) οσκαρική υποψηφιότητα της καριέρας της. Οι ομοιότητες ανάμεσα στις δύο ταινίες σταματούν εκεί, αφού τούτο έχει μία μάλλον εξωφρενική πλοκή, η οποία υπογραμμίζεται από τις απίθανα φαρμακερές ατάκες, που χωρίς καθόλου φειδώ οι δύο γραφιάδες φρόντισαν να βάλουν στο στόμα της Λιν Μάρκαμ. Αυτά που κάθε τόσο χαιρέκακα ξεστομίζει η Κρόφορντ, απευθυνόμενη στους πάντες που την περιτριγυρίζουν αδιάκοπα κάνοντας σμπαράλια τα νεύρα της, στάζουν τέτοιο δηλητήριο, που η πιο στρίγγλα κακιά μεσημεριανής τηλεοπτικής σαπουνόπερας θα σκότωνε για να έχει πει η ίδια. Έχοντας, δε, ήδη πατήσει τα πενήντα χρόνια ηλικίας (κάτι που δεν φαίνεται σε καμία περίπτωση), η Κρόφορντ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να εμφανίζεται με μια σειρά από φορέματα και νυχτικιές που αφήνουν ελάχιστα στη φαντασία, καθώς την ίδια ώρα μεταβάλλεται με… ταχύτητα φωτός από ψυχρή παγοκολώνα που άδει κάτι του στυλ «Πιο Καλή η Μοναξιά», σε παθιασμένη γυναίκα που το μόνο που αποζητά είναι λίγα ψίχουλα αγάπης, μπας και γιάνει η ρημάδα η καρδιά της.

Σε ότι αφορά το υπόλοιπο καστ, ο κατά μία δεκαπενταετία περίπου νεαρότερος της πρωταγωνίστριας Τζεφ Τσάντλερ, είναι πειστικότατος σε ρόλο τύπου gigolo, εμφανιζόμενος στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ γυμνός από τη μέση και πάνω, προφανώς ένεκα ανάλαφρης καλοκαιρινής διάθεσης. Το ζεύγος των Σόρενσον (υποδυόμενο από τους Σέσιλ Κέλαγουεϊ και Νάταλι Σέιφερ) δίνει έναν οριακά κωμικό τόνο, σταθερά προσηλωμένο στη σαρκαστική υπερβολή που διέπει το σενάριο (με απίθανη σκηνή τα «αποκαλυπτήρια» του νέου προστατευόμενού τους, λίγο πριν το φινάλε), η δε Έιμι της Τζαν Στέρλινγκ διεκδικεί με άνεση το βραβείο της πιο ανεπαρκούς μεσίτριας που έχει εμφανιστεί ποτέ, μιας και το μόνο που φαίνεται να μην την απασχολεί είναι τα σπίτια. Το αστυνομικό μυστήριο ξεδιαλύνει εν μέρει μέσω flashback, το οποίο ξεκαθαρίζει τι καπνό φουμάρουν όλοι αυτοί οι απίθανοι που περνούν τον καιρό τους στο όμορφο θέρετρο της Καλιφορνία, έως ότου έρθει η ανατροπή του φινάλε, χάρη στην οποία δίνεται η ευκαιρία στην Κρόφορντ να επιδείξει (στον μέγιστο βαθμό) όλη την κλασική «femme fatale» γκάμα του ταλέντου της. Κι αν αναρωτιέστε εάν αυτό περιλαμβάνει το άδειασμα ποτού στη μούρη του καλού της, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι θετική!