του Νίκου Παλάτου

Είναι σχεδόν συγκινητική η προσπάθεια της Warner να σερβίρει εκ νέου στο κοινό τις ιστορίες του Γκοτζίλα και του Κινγκ Κονγκ, επιχειρώντας ταυτόχρονα να μην μείνει μονάχα στις μάχες των τεράτων και τον ασταμάτητο θόρυβο που συνήθως προκαλούν τέτοιες ταινίες, αλλά να θέσει τον ανθρώπινο παράγοντα σε πρώτο πλάνο ή έστω σε ισοδύναμη θέση με τα «βαριά όπλα» του franchise. Με το «Godzilla» (2014) του Γκάρεθ Έντουαρντς, ο μύθος του Kaiju προσεγγίστηκε με μία α λα Νόλαν διάθεση, με επιρροές από «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» (1975) σε ό,τι αφορά την εμφάνιση του τέρατος. Στο επόμενο reboot «Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου» (2017) του Τζόρνταν Βογκτ-Ρόμπερτς, το update της κλασικής αρχέτυπης ταινίας του 1933 έγινε μ’ έναν τρόπο που απέπνεε σεβασμό και μαζί ανανέωση, συνδυάζοντας… Βιετνάμ με απίθανες σεκάνς θεάματος. Στο αμέσως προηγούμενο, το «Γκοτζίλα ΙΙ: Ο Βασιλιάς των Τεράτων» (2019) του Μάικλ Ντόουερτι, οι οικολογικές ανησυχίες έδιναν με τρόπο ύπουλο το έναυσμα της περιπέτειας, θέτοντας το ανθρώπινο είδος προ των ευθυνών του, αλλά και προ… των λυσσασμένων τεράτων.

Ο έχων παρελθόν στο είδος των ταινιών τρόμου (όπως όλοι σχεδόν οι προκάτοχοι του) σκηνοθέτης Άνταμ Γουίνγκαρντ, παίρνει τα ηνία του franchise έχοντας τις καλύτερες των προθέσεων για να παραδώσει κάτι που θα κινείται στα επιθυμητά βάσει των προηγούμενων επίπεδα. Ο ανθρώπινος παράγοντας δηλώνει βροντερό παρών μέσω φευγάτων συνωμοσιολόγων, σοβαρών επιστημόνων, άπληστων λεφτάδων και συμπονετικών geeks, οι ιστορίες των οποίων θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις αναπόφευκτες μάχες του Γκοτζίλα εναντίον του Κονγκ, όπως ο τίτλος ευθύς εξαρχής δηλώνει. Σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν, ο συνδυασμός ανθρώπων και τεράτων αποδεικνύεται σε τούτο εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση, αν και το στόρι είναι αρκούντως απλοϊκό, σε σημείο που συχνά φλερτάρει με το γελοίο.

Ευρισκόμενος στην ασφάλεια της Νήσου του Κρανίου υπό συνεχή επιστημονική παρακολούθηση, ο Κονγκ «αναγκάζεται» να εγκαταλείψει το σπίτι του, παίρνοντας μέρος σε εξαιρετικά ριψοκίνδυνη ερευνητική αποστολή, η οποία αν και φαινομενικά αθώα, κρύβει από κάτω της κάτι σκοτεινό και ματαιόδοξο. Ενώ βρίσκεται αλυσοδεμένος εν πλω προς Ανταρκτική ως σύμμαχος της επιστήμης, ο άσπονδος φίλος του Γκοτζίλα προδίδει το ανθρώπινο είδος επιτιθέμενος στο εργαστήριο της Apex Cybernetics στη Φλόριντα. Λάτρεις της συνωμοσιολογίας θεωρούν πως πίσω από τις επιθέσεις του Kaiju κρύβεται κάτι περίεργο, το οποίο επιχειρούν ν’ αποκαλύψουν, με τις εξερευνήσεις τους να τους φέρνουν ενώπιον… τεράτων και ανθρώπων στα βάθη της Κοίλης Γης. Αυτός που κινεί τα νήματα των δυο θνητών subplots είναι ο ιδιοτελής ιδιοκτήτης της Apex, με την τρίτη που έχει όλο το ψαχνό κι έχει να κάνει με την αναπόφευκτη σύγκρουση τιτάνων, να έρχεται ως απόρροια των ενεργειών απαξάπαντων των ηρώων του έργου.

Οι οικολογικοί προβληματισμοί του «Γκοτζίλα ΙΙ» δίνουν τη θέση τους σε μία κριτική κατά του αδηφάγου καπιταλισμού, τούτο όμως γίνεται μ’ έναν υπέρ του δέοντος γλαφυρό τρόπο, που ενίοτε πλησιάζει την κακώς εννοούμενη παλαβομάρα, μιας και ο CEO της Apex (τον οποίο υποδύεται ο Ντεμιάν Μπιτσίρ) μια γυαλάδα στο μάτι τη βγάζει. Το υποχθόνιο σχέδιό του, που σύμφωνα με τον ίδιο θα δώσει λύσεις σε όλα (μα, όλα!) τα προβλήματα του κόσμου, ομολογώ πως όταν αποκαλύφθηκε μου έφερε στο μυαλό το music video του «Intergalactic» των Beastie Boys, μόνο που εκεί το καλαμπούρι ήταν ολοφάνερο, ενώ εδώ με το budget των εκατομμυρίων, όλα (πρέπει να) είναι τόσο σοβαρά (εν προκειμένω σοβαροφανή)! Για εξισορρόπηση, υπάρχει η συνωμοσιολογική υποπλοκή, η οποία προτάσσει έναν τύπο φευγάτου meta-χαβαλέ, ατυχώς όμως το αποτέλεσμα που προκύπτει από τη συγκεκριμένη σεναριακή έμπνευση δεν τιμά τους γραφιάδες της. Αντιθέτως, κάτι τέτοιο πετυχαίνει ο χαρακτήρας της κωφάλαλης μικρής Τζία, η οποία καθώς καταφέρνει να επικοινωνεί με τον Κονγκ μέσω της νοηματικής γλώσσας, υπογραμμίζει μ’ έναν έστω διαφορετικό από τα συνήθη της σειράς τρόπο το δέσιμο που (παραδοσιακά) διατηρούσε με τις γυναίκες ο γιγαντιαίος γορίλας. Δεν υπάρχει (φυσικά) κάποια αισθηματικού τύπου έλξη ανάμεσα στον Κονγκ και την ανήλικη Τζία, η σύνδεση με τις καταβολές της original ταινίας, όμως, είναι ξεκάθαρες.

Αντιλαμβάνομαι, ασφαλώς, πως όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα για σημαντικό κομμάτι του κοινού. «Godzilla vs. Kong» περιμένει να δει ο κόσμος και, ομολογουμένως, όταν αυτό συμβαίνει το θέαμα είναι ανάλογο του μεγέθους των ζωντανών, με πόλεις ολόκληρες να διαλύονται και πλήθη να τρέχουν να κρυφτούν. Το πρόβλημα είναι πως πέραν της εκ νέου απουσίας σκηνοθετικής ματιάς στις σκηνές των πάσης φύσεως καταστροφών και μαχών (σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από το «Γκοτζίλα ΙΙ»), τούτη η σύγκρουση τιτάνων δε συμβαίνει και τόσο συχνά στο φιλμ (όσο ο τίτλος του αφήνει να εννοηθεί…), κάνοντας χώρο στη θνητή πλοκή του δράματος. Αυτή, όμως, αντιμετωπίζει τα σοβαρά προαναφερθέντα προβλήματα συνοχής, κάτι που κάνει το νέο κεφάλαιο των περιπετειών του Γκοτζίλα και του Κονγκ να μοιάζει κομματάκι αδιάφορο, δυστυχώς. Όπως και να ‘χει, αναμένεται συνέχεια…