Φαντάσου την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής να διαδραματίζεται στην… «άλλη ζωή». Κι εκεί να ζητάς και τα «ρέστα» σου, επειδή ο μέγας έρωτας που βρήκες στον κόσμο μας δεν θα σε βρει στον Παράδεισό σου, γιατί δεν άντεξε τη γήινη μοναξιά. Ένα οπτικό ποίημα που σου κάνει την ψυχή… πλερέζα.

Ο Χάρτλεϊ αποπειράται να συναντηθεί με την πραγματικότητα, να εκφράσει πολιτική και κοινωνική άποψη, προκαλώντας όσο ποτέ το «ghetto» της διανόησης, μοναδικής δύναμης αντίστασης στον πλαδαρό συντηρητισμό που διολισθαίνει, αδιαφορώντας για πνευματικές αξίες. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ενώ η Αμερική αρχίζει να βιώνει τη μοντερνιά των νέων ηθών μιας «φασίζουσας» τακτικής που ακούει στον όρο «πολιτική ορθότητα», οι Φαρέλι την πιάνουν στα χέρια τους, αφοδεύουν επάνω της και την τσαλαπατάνε δίχως έλεος, εκσπερματώνοντας μαζί στα μούτρα της ρομαντικής κομεντί. Προσκύνησα!

Η Λόλα, «κλειδωμένη» σε μια λούπα δίχως φυγή, τρέχει σε «πραγματικό» κινηματογραφικό χρόνο ξανά και ξανά, μα τα 20 λεπτά του time frame της δεν είναι ποτέ ίδια. Η ζωή δε μπορεί ποτέ να είναι ίδια, όσο το ρολόι τρέχει μαζί μας… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Glam rock, σεξουαλικότητα και… η επίδραση της ύπαρξης εξωγήινης ζωής στα δύο προαναφερθέντα! Έμπνευση (unofficial) η γνωριμία του Ντέιβιντ Μπόουι με τον Ίγκι Ποπ και τον Λου Ριντ, σε ένα από τα καλύτερα μουσικά φιλμ όλων των εποχών, με δομή αφήγησης τύπου… «Πολίτης Κέιν»! Κάψε με!

Από την ηλεκτρισμένη εισαγωγή στο σταθμό του τρένου, υπό τους ήχους του «Better Things» (οποία ειρωνεία…) των Massive Attack, μέχρι την καθαρτική απογείωση στο νεκροταφείο, με το «Adagio de la Symphonie n.10» του Μάλερ, ο Πατρίς Σερό σε κάνει να καταραστείς φίλους, συγγενείς και τη ζωή μαζί! Ένα απίστευτα αδικημένο έπος ψυχής.

Κάπρα-esque διάθεση, περασμένη μέσα από την παρανοϊκή φαντασία της «Ζώνης του Λυκόφωτος», με την Ντόροθι από τον «Μάγο του Οζ» να προσγειώνεται σ’ ένα (αρχικά) μαυρόασπρο «over the rainbow», αντιστρέφοντας τους κανόνες που λένε ότι η χώρα του «παραμυθιού» είναι ένα Technicolor πανηγύρι. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Δυσλειτουργικοί ήρωες. Ζωή σε συναισθηματική απομόνωση. Ανάγκη επαφής, ικανοποίηση της σάρκας, όχι όμως και της ψυχής. Το σπέρμα δεν φέρνει την ευτυχία… Απλά, διαιωνίζει ένα είδος σαρκοβόρο, αυτοκαταστροφικό και καταραμένο, με την «ευλογία» του κυρίαρχου σ’ αυτό τον τόπο. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Δύσκολο ν’ αναμετρηθείς με τέτοιο σινεμά. Αν μείνεις μέχρι τέλους, ίσως βγεις από την αίθουσα με λυγμούς, ανήμπορος, σαν ηλίθιος… Μόνο τότε θα ξέρεις πως οι «Ηλίθιοι» είναι μία από τις σημαντικότερες ταινίες που μας χάρισε το παγκόσμιο σινεμά στη δεκαετία του ’90. Τουλάχιστον! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Το μυστικό του Μαξ Φίσερ βρίσκεται στο πώς δέχεσαι την ενηλικίωση, τι αφήνει μέσα σου η απώλεια και τι χωράει στη μοναξιά σου. Κατέκτησες αυτά τα δύο; Τότε, μάλλον, «το βρήκες», μπορείς να αντιμετωπίσεις το αύριο και να επιζήσεις από το χθες. Το σήμερα υπάρχει για λίγο… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)